Σε αγαπάω γιαγιά

"Μακάρι να ήξερα να γράφω και θα έγραφα σε βιβλίο τη ζωή μου", μου έλεγες όταν ήμουν μικρή και καθόμουν στο μεγάλο ορθογώνιο τραπέζι της κουζίνας, ενώ εσύ έπλενες τα πιάτα, φορώντας τη σιδερωμένη ποδιά σου. Δεν ντρεπόσουν για τη ζωή σου. Το είχες καμάρι το ότι δεν πήγες σχολείο για να μεγαλώσεις τους δύο μικρότερους αδερφούς σου, ότι στην κατοχή καθόσουν στην ουρά για να πάρεις μπομπότα με το δελτίο, ότι πήγες μόνο με έναν άντρα στη ζωή σου και αυτόν παντρεύτηκες, ότι μεγάλωνες εμένα, το εγγόνι σου.

Μερικές φορές σκέφτομαι ότι ίσως εγώ να είμαι το βιβλίο σου.

Βλέπω τις φωτογραφίες μου από τότε που τα κόκκινα μαλλιά μου ήταν μακριά μέχρι τη μέση, τα μάγουλά μου κόκκινα και εσύ μου φορούσες φορεματάκια με φραμπαλάδες και θυμάμαι πόσο πολύ φοβόμουν να μη σε χάσω, να μη μου πάθεις τίποτα. Ο φόβος μου ήταν αυτός που πολλές φορές με έκανε να σταματάω το παιχνίδι και να κάθομαι στα σκαλάκια και να κλαίω. Γι αυτό να ξέρεις σου κρατούσα κάθε βράδυ το χέρι από το μπράτσο, ενώ κοιμόμουν στο κρεβατάκι δίπλα σου, γιατί φοβόμουν ότι θα μου πέθαινες. Και εσύ δεν έλεγες τίποτα. Όλο το βράδυ το έβγαζες ξαπλωμένη από το ίδιο πλευρό. Σε αγαπούσα τόσο πόλυ, που τίποτα δε με εμπόδιζε να το πω. Ακόμα και τότε που η μαμά με είχε ρωτήσει ποιον αγαπώ πιο πολύ, εσένα ή εκείνη, εγώ είπα εσένα και δεν το μετάνιωσα, ακόμα και αν μετά το μάγουλό μου έκαιγε από το χαστούκι που έφαγα. Να ξέρεις γιαγιά, τη μαμά μου την έχω συγχωρέσει και γι αυτό και για πολλά ακόμα πράγματα, γιατί μεγάλωσα και κατάλαβα ότι οι γονείς δεν είναι θεοί.

Μεγάλωσα, ναι. Και όχι μητέρα δεν έχω γίνει ακόμη. Αλλά δεν με πειράζει, γιατί σαν μητέρα νιώθω με τις φίλες μου και το αγόρι μου. Ναι γιαγιά έχω αγόρι. Και είναι σαν τον παππού. Ζαμάν φου. Ή τουλάχιστον έτσι θέλει να δείχνει. Μερικές φορές για πλάκα τον φωνάζω Γιάννη και εκείνος με λέει Μαρίτσα. Είμαι καλά γιαγιά. Και μην κοιτάς τώρα που κλαίω, ενώ σου μιλάω. Είναι που σε σκέφτομαι τώρα τελευταία πολύ και σε βλέπω στα όνειρά μου. Είναι και αυτό το facebook που σου ξαναδείχνει φωτογραφίες από τα παλιά και είδα αυτή που πριν δύο χρόνια μας είχαν τραβήξει και είναι περίεργο γιατί αυτή είναι η μόνη φωτογραφία που έχουμε μαζί, γιατί δεν σου άρεσε να βγαίνεις φωτογραφίες. Και σκέφτομαι ότι ίσως ποτέ να μην σου είπα τελικά με λέξεις και με το στόμα ότι σε αγάπαω.

Σε αγαπάω γιαγιά. Με ακούς;

Με ακούς, αλλά τα μεγάλα σου αμυγδαλωτά μάτια μερικές φορές με κοιτάνε σα να μην με ξέρουν και τα χέρια σου με τα λεπτεπίλεπτα δάχτυλα τρέμουν και στην αγκαλιά σου κρατάς μία κούκλα και της χτενίζεις τα μαλλιά, όπως κάποτε έκανες με εμένα. Και φοβάμαι γιαγιά. Φοβάμαι μήπως σε έχασα τελικά και δεν πρόλαβα να σου το πω.

Σε αγαπάω γιαγιά.

Χρόνια πολλά

Υπάρχουν κάποιες γυναίκες που γίνονται μαμάδες, μετά γίνονται δύο φορές μαμάδες και κάπου προς το τέλος γίνονται πάλι παιδιά. Αυτές να τις αγαπάτε περισσότερο