H ψυχολόγος αναλύει αν αξίζει να δώσετε δεύτερη ευκαιρία στη σχέση σας

Μήπως αυτές οι φράσεις είναι οικείες; Μήπως τις έχουμε πει μια ή παραπάνω φορές σε σημαντικές σχέσεις, συντροφικές, συγγενικές ή φιλικές; Ποιο είναι το αποτέλεσμα;

Πολλές φορές, μέσα σε στενές σχέσεις, αρχίζουμε κι υποψιαζόμαστε πως, το άλλο άτομο έχει σημαντική δυσκολία να λάβει υπ’ όψην του, πως υπάρχει κι άλλος άνθρωπος με δικαιώματα, όπως εκείνα που απαιτεί για τον εαυτό του/της. Όταν γινόμαστε αντικείμενα συναισθηματικών εκβιασμών, λεκτικής ή ψυχολογικής κακοποίησης, αρχίζουμε να νιώθουμε πως «κάτι δεν πάει καλά εδώ». Πολλές φορές έχουμε σαφείς ενδείξεις πως, το άλλο άτομο είναι πολύ ανώριμο συναισθηματικά κι ως εκ τούτου γίνεται παθητικά ή εμφανώς επιθετικό, δεν νοιάζεται για τις δικές μας ανάγκες και συναισθήματα και γενικώς τα θέλει όλα για τον εαυτό του.

Κι αρχίζουμε την επεξεργασία, βρίσκοντας, πολλές φορές, άπειρες δικαιολογίες για την κακή του συμπεριφορά. Δικαιολογίες όπως οι φράσεις στην εισαγωγή του κειμένου. Και μάλιστα, ακούμε κι από άλλους ανθρώπους ν’ αφηγούνται ιστορίες, δικές τους ή άλλων ανθρώπων, όπου διάφοροι και διάφορες με κακή συμπεριφορά, αναγνώρισαν τα λάθη τους, «φωτίστηκαν», συνειδητοποίησαν και τελικά άλλαξαν στάση απέναντι στα πράγματα.

Έχω ακούσει πολλές φορές ανθρώπους, που ενώ βασανίζονται μέσα σε σχέσεις, δεν θέλουν ούτε να ορθώσουν ανάστημα, ούτε να φύγουν από τη σχέση, ούτε να βάλουν όριο, γιατί είτε θα τους καταμαρτυρήσουν εγωιστική συμπεριφορά είτε γιατί γνωρίζουν πως, το άτομο που τα βασανίζει ή τα δυσκολεύει, έχει ένα δύσκολο παρελθόν (έχει βιώσει τραυματικές καταστάσεις), κι ως εκ τούτου, από εκεί πηγάζει η κακή του συμπεριφορά. «Δεν θέλει πραγματικά να μου κάνει κακό, δεν το καταλαβαίνει». Κι έτσι, υπομένουν μια τοξική και κακοποιητική σχέση, περιμένοντας ο άλλος να «καταλάβει το λάθος, ν’ αλλάξει» κι όλοι να ζήσουν καλά, κι εμείς καλύτερα.

Η αλήθεια είναι πως οι πιθανότητες, ν’ αλλάξει ένας τέτοιος άνθρωπος, αν ο ίδιος δεν αναλάβει ευθύνη και δεν προβεί σε δραστικές ενέργειες ως προς αυτό (να συμβουλευτεί ειδικό και να κάνει ψυχοθεραπεία δηλαδή), είναι από ελάχιστες έως ανύπαρκτες.

Διαβάστε εδώ: Η σχέση της χαμηλής αυτοεκτίμησης με τα social media: η ψυχολόγος μας λύνει όλες τις απορίες 

Είναι αλήθεια πως, οι ανώριμοι και κακοποιητικοί άνθρωποι, τις περισσότερες φορές, έχουν βιώσει τραυματικές εμπειρίες αλλά αλήθεια είναι επίσης, πως ανακυκλώνουν το τραυματικό τους υλικό, με το να προκαλούν ψυχικό πόνο στους άλλους.  Τις πιο πολλές φορές δε, διαπιστώνουμε πως ναι μεν εμείς τους δίνουμε χώρο και ανοχή στην κακή συμπεριφορά τους (γιατί νομίζουμε πως με την αγάπη κι αποδοχή μας θα αλλάξουν) αλλά η απάντηση είναι πάντα ή σχεδόν πάντα, διαιώνιση της κακής τους συμπεριφοράς. Με έκπληξη διαπιστώνουμε επίσης, πως ενώ σ’ εμάς δεν διστάζουν να είναι αυταρχικοί κι άκαμπτοι, κάθονται «σούζα» σε άλλους ανθρώπους που είτε τους οριοθετούν, μη ανεχόμενοι τις κακές τους συμπεριφορές είτε τους κακομεταχειρίζονται, οπότε βρίσκονται πια εκείνοι στη θέση του αδύναμου. Πως γίνεται ο ίδιος άνθρωπος να δείχνει σεβασμό και να είναι ευχάριστος σε άλλους, και την ίδια στιγμή, στους πιο κοντινούς του ανθρώπους να γίνεται σκληρός κι ατομιστής; Το συμπέρασμα λοιπόν είναι πως σίγουρα γνωρίζει πολύ καλά πού έχει περιθώριο να φερθεί άσχημα και πού δεν έχει. Άρα το επιχείρημα «έτσι είναι ο χαρακτήρας μου, έτσι λειτουργώ» δεν ισχύει. Πάρα πολλές φορές, οι άνθρωποι αυτοί απαιτούν από τους άλλους απεριόριστη ανοχή και προσοχή, επικαλούμενοι τις δυσκολίες που πέρασαν και τα τραύματά τους. Χρησιμοποιούν δηλαδή τη συμπόνια και της ενσυναίσθηση των άλλων ανθρώπων για να τους εκμεταλλεύονται. Άρα έχουν κι επίγνωση πως φέρονται άσχημα κι αντί να κάνουν κάτι για να βελτιώσουν τον εαυτό τους, απαιτούν από τους άλλους να τους ανέχονται και να τους δικαιολογούν. Γνωρίζουν τους κανόνες αλλά απλώς επιλέγουν να μην τους ακολουθούν.

 Ναι, πληγώθηκαν ως παιδιά, αλλά δεν είναι πια παιδιά κι ως ενήλικες οφείλουν ν’ αναλάβουν την ευθύνη για την αποκατάσταση και την ίασή τους. Αλλιώς θα πρέπει ν’ αντιμετωπίσουν τις συνέπειες της συμπεριφοράς τους. Κι η αλήθεια είναι πως,  όσο εμείς τους επιτρέπουμε να και τους διευκολύνουμε να μην αλλάζουν τίποτα, τόσο προξενούμε στον εαυτό μας όλο και μεγαλύτερη βλάβη. Η απάντηση λοιπόν σε τέτοιους ανθρώπους είναι να βάλουμε αυστηρό κι αδιαπραγμάτευτο όριο κι αν αυτό δεν είναι αρκετό ώστε ν’ αλλάξουν συμπεριφορά, το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε είναι ν’ απομακρυνθούμε από κοντά τους. Η δικαιολογία πως «είναι τραυματισμένοι» δεν είναι αρκετή. Πολλοί άνθρωποι έχουν τραυματιστεί ψυχικά αλλά δεν επιλέγουν να σπέρνουν τον όλεθρο στους άλλους ανθρώπους, αντίθετα κάνουν ότι χρειάζεται για να επουλώσουν τις πληγές τους και ν’ απολαύσουν ποιοτικές σχέσεις, όπου δίνουν και παίρνουν ισότιμα αγάπη, σεβασμό, τρυφερότητα κι ότι άλλο καλό μπορεί να δώσει μια ανθρώπινη σχέση. 

Η απομάκρυνση από τους «ανεπίδεκτους», είναι ότι καλύτερο έχουμε να κάνουμε για τον εαυτό μας αλλά και για εκείνους, μια και το ν’ αντιμετωπίζουν τις συνέπειες των επιλογών τους, ίσως τους κινητοποιήσει για να κάνουν κάτι για το πρόβλημά τους. Κι αν πάλι δεν…τότε ας μην είμαστε εμείς τα παιχνιδάκια τους. Εκτός κι αν αυτό πιστεύουμε πως μας αξίζει.  

Από τη Θεανώ Πολυζωγοπούλου Ψυχολόγος-  Ψυχοθεραπεύτρια Θεραπεύτρια Οικογένειας

Κάντε like στη σελίδα μας στο facebook για να μαθαίνετε όλα τα νέα