15 γυναίκες που νίκησαν το φόβο τους μιλούν ανοιχτά για την εμπειρία τους

Όλοι οι άνθρωποι έχουμ φόβους. Ο φόβος βρίσκεται μέσα σε κάθε άνθρωπο κι είναι αυτό που μας κρατάει ζωντανούς, αφού μας προφυλάσσει από κινδύνους. Σε πολλές περιπτώσεις όμως, οι φόβοι -και ακόμα περισσότερο οι φοβίες- είναι αυτοί που μας αποτρέπουν από όσα θα θέλαμε να κάνουμε και όσα θα θέλαμε να γίνουμε. Είναι σημαντικό να θυμόμαστε ότι μέσα μας έχουμε τη δύναμη να νικήσουμε τους φόβους μας, να απελευθερωθούμε και να εξελιχθούμε. Σήμερα, με αφορμή την ημέρα της γυναίκας, ζητήσαμε από 15 γυναίκες όλων των ηλικιών, να μοιραστούν ένα φόβο τον οποίο ξεπέρασαν, ώστε να καταλάβουμε ότι δεν είμαστε μόνες, να θυμηθούμε ότι η δύναμη που αναζητούμε βρίσκεται μέσα μας, και να εμπνευστούμε.

"Ο μεγάλος μου φόβος ήταν η νάρκωση στο χειρουργείο... Επίσης φοβόμουν την κατάθλιψη... Κατάφερα να ξεπεράσω όλους μου τους φόβους με τη βοήθεια μιας υπέροχης ψυχολόγου" - Βιβή, 64

"Δεν φοβάμαι να μείνω χωρίς σύντροφο πια". -Βίκυ, 46

"Ο μεγαλύτερος φόβος μου ήταν ότι δε θα περπατήσω ποτέ όταν με χτύπησε αυτοκίνητο στη λεκάνη και έμεινα καθηλωμένη περίπου για έναν μήνα. Αυτό έγινε όταν ήμουν 24 ετών. Τώρα είμαι 70 και περπατάω" - Τασία, 70

"Ο μεγαλύτερός μου φόβος ήταν ότι δεν θα βρω την πραγματική αγάπη. Τελικά την βρήκα και όλα είναι τέλεια!" - Γεωργία, 31

"Ο μεγαλύτερος φόβος μου να φύγω μακριά από το σπίτι μου και τους δικούς μου. Να βγω έξω από το 'comfort zone' μου. Όταν μου δώθηκε η ευκαιρία να φύγω για σπουδές στο εξωτερικό, το πήρα απόφαση και μπήκα σε εκείνο το αεροπλάνο για την Ισπανία. Τρία χρόνια μετά, όχι μόνο το ξεπέρασα, αλλά έχω δημιουργήσει τις καλύτερες αναμνήσεις από τα φοιτητικά μου χρόνια" - Ειρήνη, 25

"Τον φόβο της βελόνας. Ως τα 20 μου δεν είχα δώσει ποτέ αίμα για εξετάσεις -στην θέα της βελόνας έχανα τις αισθήσεις μου. Σήμερα, είμαι εθελοντής αιμοδότρια" - Αδαμαντία, 32

"Ο φόβος που ξεπέρασα είναι να κάνω μπάνιο με κλειστή κουρτίνα -μέχρι μεγάλη ηλικία δε μπορούσα ούτε να κλείνω την κουρτίνα, ούτε τα μάτια μου. Πολύ πιθανόν να δημιουγήθηκε από τις πολλές ταινίες θρίλερ" -Δάφνη, 24

"Ο μεγαλύτερος φόβος μου ήταν μια αποβολή μωρού, η οποία τελικά συνέβη. Μετά από αρκετό καιρό και με τη βοήθεια του διαλογισμού κατάφερα να το ξεπεράσω και να πω πως δεν ήταν δικό μου το φταίξιμο" - Άννα, 47

"Ο μεγαλύτερος φόβος μου ήταν να εκτεθώ σε οποιαδήποτε περίπτωση. Ήταν κάτι που με περιόριζε από το να κάνω αυτά που ήθελα στη ζωή μου σε πολλές διαφορετικές περιστάσεις. Τον ξεπέρασα με το θέατρο. Άρχισα να ασχολούμαι με την ερασιτεχνική ηθοποιία, να πηγαίνω θέατρο και αργότερα έγινα μέλος σε μία θεατρική ομάδα της γειτονιάς μου. Ανεβαίνοντας στη σκηνή κατάφερα να νιώσω πιο σίγουρη για τον εαυτό μου και να μην φοβάμαι τι θα πουν οι άλλοι για εμένα". - Ματίνα, 59

"Τον φόβο να μιλάω σε ανθρώπους που δε γνώριζα. Τον φόβο να τους κοιτώ και να τους χαμογελώ. Ένιωθα ότι εκθέτω τον εαυτό μου... Βασικά στοιχεία επικοινωνίας τα θεωρούσα υπερβολή αν θα τα έκανα εγώ. Τώρα, μιλάω με όλους και με χαίρομαι!" - Κατερίνα, 38

"Με κατέκλυζε ο πανικός στη σκέψη της πτήσης. Αυτό που έκανα ήταν να συνεχίσω απλά να ταξιδεύω. Το μόνο που με κατακλύζει πλέον είναι η ομορφιά των τοπίων από ψηλά". - Ζωή, 50

"Η υψοφοβία. Από μικρή δε μπορούσα να ανέβω ψηλά και να κοιτάω κάτω, δε μπορούσα να πλησιάζω εγώ ή να βλέπω άλλους να πλησιάζουν στην άκρη ενός ψηλού σημείου π.χ. βεράντας ή βράχου. Σήμερα έχω τιθασεύσει τη φοβία" - Γεωργία, 48

"Ο μεγαλύτερος φόβος που κατάφερα να ξεπεράσω ήταν το αν θα ήμουν ποτέ έτοιμη να έχω υπό την προστασία μου την ζωή κάποιου άλλου, να αλλάζω πάνες, να ξυπνάω τα ξημερώματα, να τον σκέφτομαι κάθε λεπτό, να αγχώνομαι πώς θα τον βοηθήσω να ανταπεξέλθει στα δύσκολα, να τον αγαπώ περισσότερο απο τον ίδιο μου τον εαυτό. Το ξεπέρασα και τώρα έχω ένα αγοράκι 1 έτους" - Τένια, 32

"Η ανίατη αρρώστια του πατέρα μου και κατά συνέπεια ο θάνατος του, ήταν ο μεγαλύτερος φόβος μου. Όταν έμαθα ότι είχε φθάσει στο τελικό στάδιο δεν μπορούσα να το δεχτώ. Ο πατέρας μου; Το στήριγμα μου; Ο φύλακας άγγελος μου; Πώς ήταν δυνατόν να το πιστέψω, όταν η απεριόριστη αγάπη του με πλημμύριζε πάντα; Όταν δεν έλειψε ποτέ από δίπλα μου ακόμα και όταν υπέφερε από πόνους; Κλείστηκα στον εαυτό μου, γιατί ένιωθα μόνη. Ο πόνος του αγαπημένου σου ανθρώπου δεν ξέρω αν ξεπερνιέται ποτέ, όσα χρόνια και αν περάσουν. Ακόμα και τώρα όταν συμβαίνει κάτι δύσκολο στη ζωή μου και νιώθω αδύναμη, σκέφτομαι πως θα ήθελα να είναι εδώ να με συμβουλεύσει. Τελικά, ξεπέρασα τον θυμό μου, ξεπέρασα το συναίσθημα της αδικίας που βρισκόταν μέσα μου -αυτό το 'γιατί' που με έτρωγε. Με πλήγωσε, αλλά με έκανε πιο δυνατή, για να να μπορώ να σταθώ στα πόδια μου και να τον κάνω υπερήφανο κάθε μέρα" - Πέπη, 38

Δείτε ακόμη: 6 τατουάζ που μετατρέπουν τις μαστεκτομές σε έργα τέχνης