Ευχή ή κατάρα; Κοπλιμέντο ή απλή διαπίστωση; Όπως κι αν έχει, το κατά τα άλλα, χαριτωμένο quote: "You’re not a mum, you’re a super hero", κατά περιόδους και περιπτώσεις μάλλον, παρεξηγείται. Η ακατάπαυστη κι ακούραστη προσπάθεια μιας σύγχρονης μαμάς, (δεν ακυρώνω αυτές σε παλαιότερες εποχές σε καμία περίπτωση, απλά είναι άλλα τα μέτρα και τα σταθμά, επομένως μόνο άδικο θα ήταν για εκείνες), δεν είναι ηρωισμός, είναι σχεδόν μονόδρομος.
Φυσικά, δεν υπονοώ ότι η φροντίδα των παιδιών είναι αναγκαστικό έργο. Κάθε άλλο. Τα παιδιά μιας μαμάς είναι το κέντρο του κύκλου που λέγεται ζωή. Όλα περιστρέφονται γύρω από το παιδί, συνειδητά ή όχι. Εξάλλου, αυτό σε καθορίζει πια, χάρη σε αυτό αποκαλείσαι μαμά. Επομένως, είναι σχεδόν χαζό να νομίζει κανείς ότι δεν αλλάζει όλη η ζωή μιας γυναίκας από την στιγμή που γίνεται μαμά.
Κι επειδή κι αυτό το ζήτημα φέρνει παρεξηγήσεις, να σημειώσω ότι το να γίνεις μαμά, δεν σημαίνει ότι σταματάς να είσαι γυναίκα, να είσαι άνθρωπος με ανάγκες, ευαισθησίες, κακές στιγμές και θέλω, όνειρα και στόχους. Κι εδώ ακριβώς είναι το σημείο που θα ενώσω, όσα παραπάνω αράδιασα με τον χαρακτηρισμό της μαμάς ως μίας σούπερ ηρωίδας.
Cute, έξυπνη ατάκα, ωραίο logo για τύπωμα σε κούπες και ημερολόγια, το "you’re not a mum, you’re a super hero", αλλά ας πάμε λίγο στην πραγματική διάσταση. Γιατί και οι super ήρωες έχουν κι αυτή ανθρώπινη φύση, που τους καθορίζει και τελικά είναι κι αυτή που τους αποδίδει την υπερδύναμη εν τέλει.
Ειδικά σε μία φάση, όπως αυτή που διανύει ολόκληρη σχεδόν η ανθρωπότητα, μία μαμά δεν έχει απόλυτη ανάγκη από τέτοιου είδους ηρωικούς χαρακτηρισμούς. Σαφώς καλοδεχούμενοι αλλά δεν αρκούν. Η μαμά, που πρέπει να μεγαλώσει το παιδί ή τα παιδιά της, η μαμά που πρέπει να τα χωρέσει όλα σε μία μέρα, να τα προφτάσει, να χαμογελά, να έχει μια ανοιχτή αγκαλιά και μια παρήγορη λέξη έτοιμη να βγει από τα χείλη της ανά πάσα στιγμή, έχει μεγάλη ανάγκη από μία χείρα βοηθείας.
Αυτό το «γράμμα» προς όλες τις μαμάδες και προς τον ίδιο μου τον εαυτό ξεκίνησα να το γράφω με αφορμή ένα Instagram post που έχει γίνει viral, και νομίζω καταλαβαίνω απολύτως τον λόγο.
Σαφώς, η παραδοχή της προσπάθειας και η αναγνώριση όσων κάνει, δεν είναι ποσότητα αμελητέα, τουλάχιστον για τον ψυχισμό της. Ωστόσο, όπως είπαμε, η μαμά στο τέλος της ημέρας, βγάζει την μπέρτα της και τη μάσκα του ήρωα, πετάει τα μαγικά της γάντια και την ασπίδα της και γίνεται ένας κανονικός άνθρωπος. Θέλει έμπρακτη βοήθεια και στήριξη, θέλει κάποιον να την ξεκουράσει, κάποιον να τη φροντίσει, κι όχι μόνο κάποιον να την αναδείξει σε ηρωίδα.
Και η καραντίνα που περάσαμε, και η εργασία από το σπίτι που συνεχίζεται σε πολλές περιπτώσεις, είναι ακόμα μία πίστα για τις μαμάδες. Μία από τις πιο δύσκολες, σαφέστατα. Αλλά για να την ολοκληρώσουν αλώβητες και ψύχραιμες, θέλουν έμπρακτη βοήθεια.
Γι’ αυτό σε όποια φάση κι αν είστε ως μαμάδες, ζητήστε βοήθεια. Δεν χάνετε την αξία σας, ούτε την αξιοπρέπειά σας. Οι τίτλοι είναι καλοί, αλλά οι πράξεις καλύτερες. Και η βοήθεια είναι το έτοιμο βραδινό, ένα πλυντήριο, το ήδη κλεισμένο ραντεβού στην παιδίατρο και λίγος ουσιαστικός χρόνος, ίσως για τη μαμά με τον εαυτό της.
Δεν είναι κακό λοιπόν, να ζητήσεις βοήθεια από τον σύζυγο ή τον σύντροφό σου, να ζητήσεις από τη μαμά σου ή τη θεία σου, να πεις ότι δεν αντέχεις άλλο. Και καθόλου κακό δεν είναι να αφήσεις τα παιχνίδια σκορπισμένα στο σπίτι μία μέρα. Ας μην ζοριζόμαστε κι ας μην προσπαθούμε σχεδόν ασυνείδητα να επιβεβαιώσουμε τον τίτλο της σούπερ ηρωίδας. Δεν θα χάσουμε την αίγλη μας, απλά θα κερδίσουμε τον εαυτό μας.
Υ.Γ. Ξέρω ότι όσον αφορά στο παιδί, ο εαυτός της μαμάς έρχεται πάντα δεύτερος. Αυτό είναι αναπόφευκτο, αλλά είναι στη φύση της μητρότητας, το μεγαλείο της. Σε καμία περίπτωση όμως, δεν είναι λόγος για να παλεύουμε στα όρια με τον ίδιο μας τον εαυτό.
Ακολουθήστε το jenny.gr στο google news και μάθετε τα πάντα γύρω από τη διατροφή, τη γυμναστική, το σεξ και την ψυχική υγεία.
