«Μαμά, τι είναι ΔΕΠ-Υ;»: H Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής και Υπερκινητικότητας μέσα από τα μάτια των ειδικών

Η μεγάλη και δύσκολη διαδρομή μέχρι να πάρουν στα χέρια τους μια σωστή διάγνωση για τα παιδιά τους, ήταν το έναυσμα για ορισμένους γονείς για να δημιουργήσουν τον Σύλλογο ADHD Hellas, με στόχο να προσφέρει στα άτομα με Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής και Υπερκινητικότητας (ΔΕΠ-Υ) και τις οικογένειές τους, στήριξη, ενημέρωση και εκπαίδευση.

Θέλοντας να μάθουμε περισσότερα για το σημαντικό έργο του ADHD Hellas αλλά και τη διαταραχή που αντιμετωπίζει ένα στα 20 παιδιά, μιλήσαμε με την Πρόεδρο του, Χριστίνα Γεωργιάδου. 

Πόσο συχνό φαινόμενο είναι στις ημέρες μας η Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής και Υπερκινητικότητας;

Η ΔΕΠ-Υ δεν είναι μια νέα κατάσταση (ιδιαιτερότητα), που τώρα ανακαλύψαμε. Ήδη από το 1902 ο διάσημος Άγγλος παιδίατρος Sir George Still παρουσίασε περιπτώσεις παιδιών εξαιρετικά ζωηρών, με δυσκολίες συγκέντρωσης, προβλήματα συμπεριφοράς, και «αφύσικο-ανώμαλο ήθος». Το ότι γίνεται σήμερα λόγος για τη ΔΕΠ-Υ και υπάρχει έντονος προβληματισμός είναι σίγουρα απόρροια της εξέλιξης της επιστήμης και πολλών άλλων παραγόντων. Ωστόσο, η ΔΕΠ- Υ σήμερα διαγιγνώσκεται στις περισσότερες χώρες νωρίτερα και τα ποσοστά εμφάνισής της ποικίλουν ανάλογα με τα διαγνωστικά κριτήρια που ισχύουν.

Οι ειδικοί εκτιμούν ότι 5-6%, δηλαδή, περίπου ένα στα είκοσι παιδιά, διαγιγνώσκεται με ΔΕΠ-Υ ενώ στην ηλικία των 12 ετών και κατά τη διάρκεια της εφηβείας, ένα μέρος των παιδιών με ΔΕΠ-Υ αρχίζουν να βιώνουν λιγότερα από τα συμπτώματά της. Τα ευρήματα των ερευνών δείχνουν ότι όταν τα παιδιά με ΔΕΠ-Υ φτάνουν στη νεαρή ενήλικη ζωή, το 22% αυτών τείνουν να μην εμφανίζουν συμπτώματα πια, το 43% εξακολουθούν να έχουν συμπτώματα και συνυπάρχουσες διαταραχές στην καθημερινή ζωή, αν και δεν είναι τόσο έντονα όσο πριν, και ένα άλλο 35% εξακολουθούν να έχουν τα συμπτώματα και τις διαταραχές που είχαν κατά τη διάρκεια της παιδικής ηλικίας στον ίδιο βαθμό.

Για μεγάλο χρονικό διάστημα στην ιστορία της ΔΕΠ-Υ, μόνο τα παιδιά λάμβαναν διάγνωση ΔΕΠ-Υ. Όταν έγινε σαφές ότι μόνο μια μειοψηφία των παιδιών «έχανε» τα συμπτώματα όταν έφτανε στην ενηλικίωση, οι ερευνητές άρχισαν να διερευνούν πόσο συχνές ήταν οι περιπτώσεις όπου τα συμπτώματα και οι διαταραχές παρέμεναν. Η εκτίμηση είναι ότι η ΔΕΠ-Υ είναι παρούσα μεταξύ 2,8% έως 4,4% των ενηλίκων. Ιδιαίτερα όταν επιμένουν στην ενήλικη ζωή, τα άτομα με ΔΕΠ-Υ μπορεί να αναπτύξουν πρόσθετες ψυχιατρικές ή σωματικές παθήσεις που εμφανίζονται στην ενήλικη ζωή. Σήμερα, η έρευνα έχει εστιάσει σε μεγάλο βαθμό στους ενήλικες με ΔΕΠ-Υ γιατί είναι εργαζόμενοι, γονείς, σύντροφοι και οι δυσκολίες τους επηρεάζουν όλα τα γύρω τους πλαίσια.

Είναι αλήθεια ότι η διαταραχή αυτή εμφανίζεται πιο συχνά στα αγόρια από ό,τι στα κορίτσια; 

Η ΔΕΠ-Υ διαγιγνώσκεται τρεις φορές πιο συχνά στα αγόρια από ό,τι στα κορίτσια. Ωστόσο, κάποιοι επιστήμονες πιστεύουν πως η συχνότητα εμφάνισης της διαταραχής είναι περίπου ίδια και στα δύο φύλα, με τη διαφορά ότι τα κορίτσια συχνά δεν είναι υπερκινητικά και διαχειρίζονται καλύτερα τη διαταραχή, γι’ αυτό και η διάγνωση μπορεί να «διαλάθει» ή να γίνει αργότερα. Σε μία από τις λίγες ελληνικές έρευνες που έχουν γίνει, η οποία δημοσιεύτηκε το 2010 για τα ποσοστά συμπτωματολογίας ΔΕΠ-Υ σε ένα δείγμα 603 παιδιών δημοτικού στην ευρύτερη περιοχή της Αθήνας, η εκτιμώμενη συχνότητα ήταν 8% για τα αγόρια και 3,8% για τα κορίτσια, (Skounti και συνεργάτες, 2010). Αυτό που καταλαβαίνουμε είναι ότι θέλει ιδιαίτερη προσοχή και εμπειρία η διάγνωση της ΔΕΠ-Υ και σίγουρα αλλιώς εκφράζεται στα αγόρια κι αλλιώς στα κορίτσια.

Πώς μπορούμε να καταλάβουμε ότι ένα παιδί μπορεί έχει Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής και Υπερκινητικότητας;

Για να καταλάβουμε ή να υποψιαστούμε τη ΔΕΠ-Υ σε ένα παιδί πρέπει να μας βοηθήσει ο παιδίατρος που είναι ο πρώτος που παρακολουθεί το παιδί από νωρίς. Αν ο γονιός δεν έχει άλλα παιδιά, είναι ακόμα δυσκολότερο ή μπορεί να αργήσει να καταλάβει την «διαφορετικότητα» του παιδιού. Τα κύρια χαρακτηριστικά της ΔΕΠ-Υ είναι η υπερκινητικότητα, η μειωμένη συγκέντρωση προσοχής, η παρορμητικότητα, η αδεξιότητα, αλλά και συνοδά προβλήματα συμπεριφοράς, όπως μεγάλη ανυπακοή, δυσκολία του παιδιού να ακολουθήσει οδηγίες, προτιμά ριψοκίνδυνα παιχνίδια, ή βαριέται να παίξει πολλή ώρα με το ίδιο πράγμα, προβλήματα ύπνου, εκρήξεις θυμού, ακόμα και εναντιωματική συμπεριφορά. Ανάλογα με την ηλικία του παιδιού, τα συμπτώματα διαφέρουν. Σε παιδιά δημοτικού πχ. μπορεί να συνυπάρχει δυσλεξία ή/και διαταραχές άγχους μαζί με τη ΔΕΠ-Υ. Ιδιαίτερη σημασία έχει αν τα συμπτώματα αυτά παρατηρούνται σε ένα πλαίσιο (μόνο στο σπίτι) ή σε περισσότερα πλαίσια και πόσο δυσλειτουργικό και κουραστικό γίνεται ένα τέτοιο παιδί.

Όταν το παιδί αρχίσει να πηγαίνει σε κάποιο σχολικό (ή προσχολικό) πλαίσιο, εκεί αρχίζουν να φαίνονται πιο ξεκάθαρα σε ποιο βαθμό υπάρχουν τα χαρακτηριστικά συμπτώματα της ΔΕΠ-Υ. Φυσικά η έντονη δραστηριότητα, η κινητικότητα, η σταδιακή βελτίωση της προσοχής κ.λπ. είναι μέσα στη φυσιολογική ανάπτυξη ενός μωρού, αλλά εξαρτάται πώς αυτή εξελίσσεται όσο μεγαλώνει το μωρό. Επιπλέον, πρέπει να λάβουμε υπόψιν μας ότι όσο πιο αυστηρό και με όρια είναι ένα πλαίσιο, τόσο πιο δύσκολο γίνεται για ένα παιδί με ΔΕΠ-Υ. Στο δημοτικό σχολείο, για παράδειγμα, ιδιαίτερα στο «δασκαλοκεντρικό» ελληνικό σχολείο, οι μαθητές με ΔΕΠ-Υ είναι οι "trouble makers" μέσα στην τάξη και συχνά περιθωριοποιούνται με αποτέλεσμα να χειροτερεύει η κατάσταση για όλους. Ο γονιός είναι σημαντικό να παρατηρεί τη συμπεριφορά του παιδιού του, να του δείχνει απεριόριστη αγάπη και αποδοχή, και να λαμβάνει υπόψιν του τα σχόλια όσων ασχολούνται με το παιδί, (βρεφονηπιοκόμοι ή νηπιαγωγοί, δάσκαλοι, συγγενικά πρόσωπα).

Ποια πρέπει να είναι η πρώτη κίνηση ενός γονιού όταν αντιληφθεί ότι το παιδί του έχει κάποια από τα συμπτώματα της ΔΕΠΥ;

Κατ΄ αρχάς η υποψία για ΔΕΠ-Υ δεν πρέπει να πανικοβάλλει το γονιό. Αν ενημερωθεί από έγκυρες πηγές, θα καταλάβει πως η ΔΕΠ-Υ μαζί με τις δυσκολίες που φέρνει, έχει και χαρίσματα. Το παιδί σίγουρα έχει θετικά χαρακτηριστικά που ίσως δε φαίνονται στην αρχή, σίγουρα όμως πρέπει να τα ανακαλύψει ο γονιός. Θεωρώ πολύ σημαντικό το ρόλο του παιδιάτρου να καθοδηγήσει το γονιό στα πρώτα βήματα της διερεύνησης της πιθανής ΔΕΠ-Υ. Επιπλέον αν οι νηπιαγωγοί και οι δάσκαλοι γνωρίζουν και έχουν εκπαιδευτεί στη ΔΕΠ-Υ μπορεί να στηρίξουν και να καθοδηγήσουν το γονιό στα πρώτα βήματα. Η διάγνωση της ΔΕΠ-Υ πρέπει να γίνεται από διεπιστημονική ομάδα (παιδοψυχίατρο ή αναπτυξιολόγο, ψυχολόγο, εργοθεραπευτή, ειδικό παιδαγωγό κλπ.) ανάλογα με την ηλικία του παιδιού. Όσο δύσκολο είναι να μεγαλώνεις ένα παιδί με ΔΕΠ-Υ, τόσο είναι και μια μοναδική εμπειρία. Ο γονιός χρειάζεται υποστήριξη και εκπαίδευση για να μάθει να διαχειρίζεται τις ιδιαιτερότητες του παιδιού του και να το βοηθά σωστά. Η επαφή και συζήτηση με άλλους γονείς που έχουν παιδιά με ΔΕΠ-Υ που μπορεί να είναι πια ενήλικα άτομα σίγουρα βοηθά το γονιό γιατί έχουν κοινά βιώματα και μπορεί ο ένας να καταλάβει καλύτερα τον άλλον. 

Μπορεί να βρεί εδώ τον επικαιροποιημένο κατάλογο των ΚΕΣΥ ανά περιφέρεια και επικαιροποιημένο κατάλογο Ιατροπαιδαγωγικών Κέντρων αναγνωρισμένων από το ΥΠΑΙΘ.

Πώς μπορούμε να βοηθήσουμε ένα παιδί με ΔΕΠΥ;

Υπάρχουν πολλοί τρόποι να βοηθήσουμε ένα παιδί με ΔΕΠ-Υ, είτε είμαστε γονείς, είτε εκπαιδευτικοί. Η αποδοχή, η κατανόηση και η συχνή επιβράβευση είναι βασικά καθοριστικά σημεία, κατά τη γνώμη μου. Καλό θα είναι να έχουμε ειδικούς που γνωρίζουν καλά το παιδί, έχουν συμμετάσχει στη διαγνωστική διαδικασία και μπορούν να κάνουν ένα θεραπευτικό πλάνο για το παιδί. Στο σπίτι, χρειάζεται όρια αλλά και ποικιλία δραστηριοτήτων για να μη βαριέται. Είναι σημαντικό να φτιάξουμε μαζί με το παιδί, αν είναι φυσικά σε ηλικία που μπορεί, ένα πρόγραμμα και να προσπαθούμε να το τηρούμε. Αξιοποιούμε τις ώρες που είναι ξεκούραστο για τα πιο δύσκολα πράγματα. Προσπαθούμε να μειώνουμε τα διασπαστικά στοιχεία, την ώρα που μελετά τα μαθήματά του  και έχουμε συνεργασία με το δάσκαλο για τις σχολικές εργασίες που πρέπει να είναι επιλεγμένες και λίγες. Για τους εκπαιδευτικούς υπάρχουν παρά πολλά βιβλία πια και στα ελληνικά για να χειρίζονται τους μαθητές με ΔΕΠ-Υ και άλλες ιδιαιτερότητες και ένα μεγάλο ατού στα χέρια τους είναι η τεχνολογία και η αξιοποίησή της για να γίνει το μάθημα πιο ενδιαφέρον και διαδραστικό. Τέλος, ας μη ξεχνάμε πως επειδή οι μαθητές με ΔΕΠ-Υ είναι έξυπνοι και ευρηματικοί, έχουμε κι εμείς πολλά να μάθουμε από αυτούς. Όταν κάτι τους ενδιαφέρει, μπορούν να επικεντρώσουν καλά την προσοχή τους, επομένως, είναι σημαντικό να γνωρίζουμε έγκαιρα τα ενδιαφέροντά τους.  Όσο μεγαλώνει το παιδί, η ΔΕΠ-Υ αλλάζει μορφή και σίγουρα η εφηβεία είναι μια δύσκολη περίοδος που θέλει ιδιαίτερους χειρισμούς και υποστήριξη για τους γονείς.

Μιλήστε μας λίγο για την Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής και Υπερκινητικότητας στην ενήλικη ζωή. 

Η ΔΕΠ-Υ στον ενήλικα έχει μελετηθεί σε βάθος μόνο κατά την τελευταία δεκαετία. Πρόσφατη μελέτη, αναδεικνύει πως 4,4% του ενήλικου πληθυσμού  στις ΗΠΑ και το 3,4% διεθνούς δείγματος πληρούν τα διαγνωστικά κριτήρια για τη ΔΕΠ-Υ. Ένα ποσοστό 88% των ενηλίκων με ΔΕΠ-Υ έχουν, τουλάχιστον, άλλη μια ψυχιατρική διαταραχή, η οποία αν μείνει αδιάγνωστη στην παιδική ηλικία χειροτερεύει, και συγκαλύπτει τη ΔΕΠ-Υ.

Για δεκαετίες, η ΔΕΠ-Υ θεωρούταν απλώς ως ένα πρόβλημα των μικρών παιδιών, τα οποία δεν μπορούσαν να κάτσουν ακίνητα ή να σταματήσουν να μιλάνε, που τρέλαιναν τους γονείς και τους δασκάλους τους. Όλο και περισσότερο, η ΔΕΠ-Υ γίνεται κατανοητή ως ένα πρόβλημα του συστήματος αυτοδιαχείρισης του εγκεφάλου, των «εκτελεστικών λειτουργιών» του, που επηρεάζει όχι μόνο μικρά παιδιά, αλλά και εφήβους και ενήλικες. 

Οι εκτελεστικές λειτουργίες συμπεριλαμβάνουν την οργάνωση και την έναρξη απαραίτητων εργασιών, τη διατήρηση της προσοχής και της προσπάθειας για δουλειά, τη διαχείριση της εγρήγορσης και της συναισθηματικής παρέμβασης, τη χρήση της βραχυπρόθεσμης μνήμης εργασίας, και τη διαχείριση των πράξεων του ατόμου χωρίς υπερβολική παρορμητικότητα.

Πολυάριθμες μελέτες επισημαίνουν τις δυσκολίες στην καθημερινότητα των ενηλίκων, στην εκπαίδευση ή την εργασία, τις δυσκολίες στις φιλικές ή συντροφικές σχέσεις, στο γονεΐκό ρόλο, στη διαχείριση χρημάτων, και γενικότερα στην οργάνωση και την αποτελεσματικότητα στην καθημερινότητά τους. Τα πυρηνικά συμπτώματα της υπερκινητικότητας, παρορμητικότητας και απροσεξίας που χαρακτηρίζουν τη ΔΕΠ-Υ των παιδιών μπορεί να είναι διαφορετικά ή λιγότερο κραυγαλέα στους ενήλικες. 

Η υπερκινητικότητα στους ενήλικες μπορεί να εκφρασθεί όχι μόνον ως εσωτερική ανησυχία, αλλά και ανικανότητα να ηρεμήσουν, φλυαρία ή αδυναμία να καθίσουν ήσυχοι στο τραπέζι, στον κινηματογράφο, στην εκκλησία ή σε συμπόσια. 

Η αδυναμία συγκέντρωσης συχνά οδηγεί σε ανικανότητα ολοκλήρωσης εργασιών με αποτέλεσμα την αποτυχία στο σχολείο, και στη δουλειά, σε σχέση με τους συνομηλίκους τους που διαθέτουν την ανάλογη γνωσιακή ικανότητα. Ως αποτέλεσμα τα άτομα αυτά έχουν μικρότερες οικονομικές αποδοχές, ενώ πολλοί νιώθουν απομονωμένοι και μοναχικοί, λόγω ανεπαρκούς κοινωνικοποίησης και ντρέπονται για τις αποτυχίες τους. Ακόμη κι αν έχουν υψηλό IQ, έχουν λιγότερες επιτυχίες, μικρότερη ικανότητα να παρουσιάζουν τον εαυτό τους με ένα κοινωνικά αποδεκτό τρόπο και χειρότερη ψυχική και σωματική υγεία. 

Ο ενήλικας με ΔΕΠΥ μπορεί να εκφράζει την παρορμητικότητα ως ανυπομονησία να δρα, χωρίς να σκεφθεί, να ξοδεύει χρήματα παρορμητικά, να αρχίζει νέες εργασίες και σχέσεις χωρίς να σκέφτεται, και να επιδιώκει ακραίες σεξουαλικές συμπεριφορές που δίνουν εντονότερες ικανοποιήσεις. Δυσκολεύονται να διαχειριστούν τα χρήματα τους, κάνουν παρορμητικές και άχρηστες εν πολλοίς αγορές, αδυνατούν να αποταμιεύσουν χρήματα, είναι ασυνεπείς στην πληρωμή δανείων, ενοικίων καρτών κλπ. 

Η απροσεξία (αδυναμία συγκέντρωσης) συχνά εκφράζεται ως διασπαστικότητα, ανοργανωσιά, καθυστέρηση /αναβολές,  βαρεμάρα, ανάγκη για αλλαγή, δυσκολία στη λήψη αποφάσεων, ευαισθησία στο stress, διακυμάνσεις του θυμικού με μεγάλα σκαμπανεβάσματα, ακόμη και μέσα στην ώρα, ή στιγμιαία ξεσπάσματα

Πιστεύετε ότι το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα είναι κατάλληλα προετοιμασμένο για μαθητές με τέτοιου είδους διαταραχές;

Τα τελευταία χρόνια έχουν γίνει σημαντικές προσπάθειες για την ένταξη και συνεκπαίδευση μαθητών με ιδιαιτερότητες στο ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα. Έτσι ο θεσμοί του τμήματος ένταξης και της παράλληλης στήριξης (shadow teacher) για τους μαθητές με ΔΕΠ-Υ αλλά και για τους υπόλοιπους μαθητές με ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες δίνουν δυνατότητα να γίνουν παρεμβάσεις στο χώρο του σχολείου. Ωστόσο, στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση έχουμε καλύτερες πιθανότητες να έχει στήριξη ένας μαθητής με ΔΕΠ-Υ και όσο προχωράμε στις βαθμίδες εκπαίδευσης, τα πράγματα δυσκολεύουν γιατί υπάρχει η αντίληψη πως δεν είναι τόσο απαραίτητη η μαθησιακή στήριξη, όσο μεγαλώνει το παιδί. Σίγουρα, σήμερα υπάρχουν εκπαιδευτικοί με μεταπτυχιακές σπουδές στην ειδική αγωγή που μπορούν να βοηθήσουν τους μαθητές με ΔΕΠ-Υ. Αυτό προϋποθέτει ότι οι εκπαιδευτικοί βρίσκονται εγκαίρως στην αρχή της χρονιάς στο σχολείο και επίσης, κάτι που δε συμβαίνει, μένουν στο ίδιο σχολείο και τις επόμενες σχολικές χρονιές, στηρίζοντας το μαθητή με ΔΕΠ-Υ ώστε να μην αλλάζει πρόσωπα κάθε χρόνο. Η ενημέρωση και ευαισθητοποίηση των εκπαιδευτικών για τη ΔΕΠ-Υ είναι το πρώτο βήμα για τη σωστή αντιμετώπισή της.

Στο θέμα της διάγνωσης της ΔΕΠ-Υ οι δημόσιοι φορείς στις μεγάλες, πολυπληθείς πόλεις έχουν λίστα αναμονής, με αποτέλεσμα να αργεί η διάγνωση και να χάνεται πολύτιμος χρόνος. Ωστόσο, πρέπει να πω πως υπάρχουν στην χώρα μας επιστήμονες διαφόρων ειδικοτήτων με διεθνή φήμη στον τομέα της ΔΕΠ-Υ και θα μπορούσαν να βοηθήσουν στη βελτίωση της παρεχόμενης εκπαιδευτικής στήριξης των παιδιών με ΔΕΠ-Υ. Σίγουρα μια τάξη 25 παιδιών, όπου υπάρχουν και άλλοι μαθητές με ιδιαιτερότητες, δεν είναι το καταλληλότερο πλαίσιο για ένα μαθητή με ΔΕΠ-Υ γι΄ αυτό είναι σημαντικό να υπάρχει υποστήριξη από τμήμα ένταξης ή παράλληλο δάσκαλο για την καλύτερη αντιμετώπιση των δυσκολιών που σχετίζονται με τη ΔΕΠ-Υ. Η μετεκπαίδευση και επιμόρφωση των εκπαιδευτικών είναι επιβεβλημένη και απαραίτητη αλλά και η εξασφάλιση ενός όμορφου, εξοπλισμένου σχολείου με προαύλια κατάλληλα για παιχνίδια και γυμναστική. Αυτό ωφελεί όλους τους μαθητές, συμπεριλαμβανομένων και των μαθητών με ΔΕΠ-Υ. Τέλος, θα αναφέρω πως οι φοιτητές με ΔΕΠ-Υ στο πανεπιστήμιο αποτελούν μια ομάδα φοιτητών παραμελημένη, αφού δεν δηλώνουν καν την ιδιαιτερότητά τους γιατί γνωρίζουν πως δεν θα έχουν ιδιαίτερες προσαρμογές και την υποστήριξη που υπάρχει σε άλλες χώρες.

Πείτε μας λίγα λόγια για τα το έργο του οργανισμού σας και τους στόχους του, όπως και για την καμπάνια σας. 

Το Πανελλήνιο Σωματείο Ατόμων με Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής και Υπερκινητικότητας (ΔΕΠ-Υ) ADHD Hellas συστάθηκε το 2009 για να προσφέρει στα άτομα με ΔΕΠ-Υ και τις οικογένειές τους στήριξη, ενημέρωση, εκπαίδευση και να προασπίζει τα δικαιώματά τους στους τομείς της εκπαίδευσης και κοινωνικής περίθαλψης. Το Σωματείο ADHD Hellas είναι τακτικό μέλος των ευρωπαϊκών συλλόγων ADHD Europe, GAMIAN Europe και ιδρυτικό μέλος της Ένωσης Ασθενών Ελλάδας.

Ο σκοπός του Σωματείου ADHD Hellas είναι κοινωνικός και στοχεύει να συμβάλλει με τη δράση του στη δημιουργία ενός δικτύου υποστήριξης και καθοδήγησης των ατόμων με ΔΕΠ-Υ και των οικογενειών τους στην Ελλάδα, στην παροχή έγκυρης ενημέρωσης πάνω στα διεθνή επιστημονικά δεδομένα για τη ΔΕΠ-Υ, στην ευαισθητοποίηση του κοινωνικού συνόλου και της Πολιτείας και στην αναίρεση των προκαταλήψεων για τη ΔΕΠ-Υ, στην επιδίωξη ευνοϊκών νομοθετικών ρυθμίσεων για τους πάσχοντες στους τομείς εκπαίδευσης και κοινωνικής περίθαλψης, στην αναζήτηση ολοκληρωμένων λύσεων για την πολυεπίπεδη αντιμετώπιση των ιδιαιτεροτήτων που εμφανίζουν τα άτομα με ΔΕΠ-Υ.

Οι υπηρεσίες που προσφέρουμε εθελοντικά περιλαμβάνουν

1.    Στήριξη, καθοδήγηση, πληροφόρηση μέσω τηλεφωνικής (6987757009) και ηλεκτρονικής επικοινωνίας ([email protected]) 
2.    Ενημέρωση μέσω της ιστοσελίδας www.adhdhellas.org και μέσω των σελίδων μας στα κοινωνικά δίκτυα, Facebook, Instagram, Twitter, LinkedIn.
3.    Εκπαιδευτικά σεμινάρια από ειδικούς στη ΔΕΠ-Υ για επαγγελματίες υγείας
4.    Ημερίδες για γονείς και εκπαιδευτικούς
5.    Ενημερωτικές εκδηλώσεις σε σχολεία, αθλητικούς συλλόγους, δήμους
6.    Ομάδες υποστήριξης γονέων και ενηλίκων με ΔΕΠ-Υ
7.    Έντυπο υλικό για γονείς, εκπαιδευτικούς & ενήλικες
8.    Το Πανελλήνιο Σωματείο Ατόμων με Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής Υπερκινητικότητας ADHD Hellas συμμετέχει ενεργά σε ερευνητικές μελέτες προπτυχιακών και μεταπτυχιακών φοιτητών ελληνικών πανεπιστημίων που επικεντρώνονται σε παιδιά, ενήλικες με ΔΕΠ-Υ και στις οικογένειές τους.

Η καμπάνια "Η ΔΕΠ-Υ ΜΑΣ ΑΦΟΡΑ ΟΛΟΥΣ" ανήκει στις προσπάθειες ενημέρωσης και ευαισθητοποίησης της κοινωνίας αναφορικά με τη διαταραχή. Δημιουργήθηκε για να αφυπνίσει γονείς και εκπαιδευτικούς οι οποίοι πιθανώς δεν μπορούν να διακρίνουν τα σημάδια και να αναζητήσουν εγκαίρως βοήθεια. Η ανάγκη προέκυψε από την διαπίστωση πως, παρόλο που η ΔΕΠ-Υ είναι μια από τις πιο μελετημένες και τεκμηριωμένες παιδοψυχιατρικές διαταραχές παγκοσμίως, εξακολουθεί να υποδιαγιγνώσκεται σε πολλές χώρες μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα. 

Η καμπάνια συνοδεύεται από το βίντεο Στο μυαλό ενός παιδιού με ΔΕΠΥ που μας επιτρέπει να κατανοήσουμε τι αντιμετωπίζει καθημερινά ένα παιδί με ΔΕΠ-Υ. Η Κατερίνα, μαθήτρια Δημοτικού, καθισμένη στο σαλόνι του σπιτιού της, ανοίγει το βιβλίο ώστε να διαβάσει το μάθημά της. Από την πρώτη κιόλας πρόταση, αρχίζουν να συμβαίνουν διάφορα πράγματα στο σαλόνι του σπιτιού που το κορίτσι προσπαθεί να διαχειριστεί. Υπολογίζεται ότι στη χώρα μας, μέσα σε μια σχολική τάξη 1-2 παιδιά έχουν ΔΕΠΥ. 

Σκοπός της καμπάνιας είναι η συγκέντρωση των απαραίτητων χρημάτων για την προβολή του video "Στο μυαλό ενός παιδιού με ΔΕΠ-Υ" στην τηλεόραση. Μπορείτε να βοηθήσετε να ακουστεί η φωνή των παιδιών με ΔΕΠ-Υ στη τηλεόραση μέσα από τη συμμετοχή σας στη καμπάνια. Μάθετε περισσότερα:  https://gogetfunding.com/adhd-concerns-us-all/

#ADHD #masaforaolous #ΜαθεγιατηΔΕΠΥ #makingtheinvisiblevisible

Γίνε κι εσύ μέλος μόνο με 6€/ έτος στο συνδρομητικό Jenny.gr Exclusive Benefits