Τον τελευταίο καιρό η νοσταλγία αυξάνεται όλα και περισσότερο. Οι New York Times ανέφεραν πρόσφατα ότι η πώληση της παλιά τεχνολογίας έχει αυξηθεί με τις τιμές να είναι αρκετά υψηλές σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια.
Πολλοί αγοράζουν και πάλι Polaroids και Tamagotchis, ενώ οι παλιές ταινίες και οι τηλεοπτικές εκπομπές είναι πρώτες στην προτίμηση του κοινού.
Γιατί όμως τόση νοσταλγία τώρα; Η επιστήμη μπορεί να βοηθήσει και να ρίξει λίγο φως στην υπόθεση. Σε μια μελέτη που δημοσιεύτηκε στο Journal of Personality and Social Psychology , οι ερευνητές ζήτησαν από τους συμμετέχοντες να περιγράψουν υπό ποιες συνθήκες γίνονται νοσταλγικοί.
Οι πιο συχνά αναφερόμενοι παράγοντες ήταν τα αρνητικά συναισθήματα και η άσκημη διάθεση, ιδιαίτερα η μοναξιά. Οι ερευνητές ακολούθησαν αυτήν την αρχική μελέτη και τη συνδύασαν με μια άλλη, όπου αυτή τη φορά έθεσαν σκόπιμα μερικούς συμμετέχοντες (φοιτητές, σε αυτή την περίπτωση) σε αρνητική διάθεση, ζητώντας τους να διαβάσουν μια ενοχλητική είδηση. Ενώ κάποιοι άλλοι διάβασαν πιο ουδέτερες ή θετικές ιστορίες.
Τα αποτελέσματα ήταν ξεκάθαρα: Όσοι διάβασαν τις αρνητικές ιστορίες ήταν πιο πιθανό να έχουν νοσταλγική διάθεση, σε σχέση με εκείνους που διάβασαν τις ουδέτερες ή θετικές ιστορίες.
Με απλά λόγια, η νοσταλγία είναι ένας τρόπος αντιμετώπισης της δυσφορίας με σκοπό να ξεφύγουμε προσωρινά από τον πόνο. Και δεν υπάρχει αμφιβολία ότι τα τελευταία δύο χρόνια ήταν οδυνηρά και ενοχλητικά. Είδαμε τον φόβο, τα βάσανα και την απώλεια της πανδημίας, είδαμε μια σειρά από βάναυσες δολοφονίες και βίαιες επιθέσεις και μια σειρά πυρκαγιών και καταιγίδων που κατέστρεψαν τόσο την περιουσία όσο και τη ζωή.
Εν μέσω όλων αυτών, οι έρευνες δείχνουν ότι οι άνθρωποι νιώθουν πιο μόνοι και απομονωμένοι, ιδιαίτερα οι πιο νέοι. Είναι εύκολο λοιπόν να καταλάβουμε γιατί θα ήταν παρήγορο να ξεφύγουμε από το παρόν.
Επιπλέον, η έρευνα υποστηρίζει την αποτελεσματικότητα της νοσταλγίας ως μηχανισμού αντιμετώπισης των δυσκολιών. Ως αποτέλεσμα όσοι έχουν νοσταλγικές αναμνήσεις, συχνά αναφέρουν ότι βιώνουν μια πιο θετική διάθεση, αισθάνονται πιο κοινωνικά συνδεδεμένοι και έχουν μεγαλύτερη αίσθηση ότι η ζωή τους έχει νόημα.
Όμως δεν πρέπει να ερωτευτούμε τη νοσταλγία, γιατί υπάρχουν ορισμένες παγίδες. Το πρόβλημα με τη νοσταλγία είναι ότι θυμόμαστε τη μισή αλήθεια. Και αυτό συμβαίνει γιατί συνήθως αυτό που αναπολούμε είναι τα όμορφα πράγματα για μια συγκεκριμένη εποχή, ενώ ξεχνάμε τις πικρές στιγμές. Όπως σημείωσε η ιστορικός Stephanie Coontz στους New York Times, το παρελθόν δεν ήταν πάντα ένα ευτυχισμένο μέρος, ιδιαίτερα για εκείνους που αντιμετωπίζουν την περιθωριοποίηση.
Η νοσταλγία είναι το παρελθόν. Η ελπίδα, σε αντίθεση, αφορά το μέλλον. Το κεντρικό μήνυμα της ελπίδας - το μέλλον μπορεί να είναι καλύτερο - είναι αυτό που χρειαζόμαστε τώρα ίσως περισσότερο από ποτέ. Επιπλέον η ελπίδα δεν είναι μόνο ένα παθητικό συναίσθημα. Όταν οι άνθρωποι έχουν ελπίδα, στην πραγματικότητα τείνουν να αναλάβουν δράση, ακόμη και, υπό ορισμένες συνθήκες, βοηθούν στην τροφοδότηση της κοινωνικής αλλαγής. Θα λέγαμε λοιπόν ότι, σε οδυνηρούς καιρούς όπως αυτούς που ζήσαμε τα τελευταία δύο χρόνια, η εστίαση στο μέλλον μπορεί να είναι πιο παραγωγική από το να βρίσκουμε καταφύγιο στο παρελθόν.
Με συνεχή προσπάθεια και λίγη ελπίδα, θέλουμε να πιστεύουμε ότι θα μπορέσουμε να ξεπεράσουμε τον πόνο του παρόντος και να προχωρήσουμε σε ένα καλύτερο μέλλον.
Ακολουθήστε το jenny.gr στο google news και μάθετε τα πάντα γύρω από τη διατροφή, τη γυμναστική, το σεξ και την ψυχική υγεία.
