Κρίσεις πανικού: Η μέρα που μπήκαν στη ζωή μου και πώς τις αντιμετώπισα

Την πρώτη φορά που μου συνέβη, ήμουν μέσα στο αεροπλάνο πριν πέντε χρόνια στην επιστροφή μου από την Πράγα στην Αθήνα. Έβγαλα έντρομη από πάνω μου τη ζώνη, που είχε αρχίσει να με σφίγγει ασφυκτικά πολύ και άρχισα να πηγαινοέρχομαι στον διάδρομο (τουλάχιστον μέχρι τη στιγμή που οι αεροσυνοδοί με ενημέρωσαν πως έπρεπε να επιστρέψω στη θέση μου αν δεν ήθελα να επισκεφθώ το μπάνιο).

Γύρισα αναγκαστικά πίσω και προσπάθησα να ελέγξω όσα παρατηρούσα να συμβαίνουν επάνω μου χωρίς έλεγχο.

ΥΓΕΙΑ + ΔΙΑΤΡΟΦΗ

Σαν να είσαι μόνιμα δίπλα σε κάδο σκουπιδιών που έχει να αδειάσει καιρό: Άνθρωποι στην Ελλάδα μας περιγράφουν τη ζωή με παροσμία

Ένιωθα αυξημένους τους παλμούς της καρδιάς μου, οι παλάμες των χεριών μου ίδρωναν, το στόμα μου ήταν ξερό, τα χέρια μου έτρεμαν και ένιωθα ότι κοβόταν η αναπνοή μου

Αν δυσκολεύεσαι να καταλάβεις το τελευταίο, αυτό που στην ουσία ένιωθα ήταν ότι δεν μπορούσα να καταπιώ ή τουλάχιστον να ολοκληρώσω τη διαδικασία. Και αυτό ήταν το πιο τρομακτικό βίωμα.

Το ταξίδι τελείωσε αισίως και μαζί, κι αυτό το παράξενο αίσθημα που με κατέβαλε στον αέρα. Τρία χρόνια, δεν παρουσίασα κανένα άλλο σύμπτωμα και ένιωθα πως είχα νικήσει αυτό που είχε κυριεύσει τότε. Ή τουλάχιστον, έτσι πίστευα αφού με έπιασε πάλι το 2019 όσο ήμουν συνοδηγός σε ένα αμάξι.

Ο πρωτόγνωρος πανικός του 2016 είχε επιστρέψει και αυτή τη φορά με έκανε να νιώθω εντελώς έξω από το σώμα μου. Ήθελα απεγνωσμένα να σταματήσουμε δεξιά σε κάποιο σημείο του δρόμου καθώς η αίσθηση του αβοήθητου είχε αρχίσει να με κατακλύζει, νιώθοντας ότι δεν είχα κανέναν έλεγχο στις κινήσεις μου και κυρίως στη λογική μου. Και τότε, είναι που ακούς φωνές να προσπαθούν να σε βοηθήσουν: «Είσαι καλά; Τι έπαθες; Πώς νιώθεις;». Αλλά, εσύ δεν μπορείς να ακούσεις πραγματικά. Το μόνο που προσπαθείς, είναι να επικεντρωθείς σε όσες δυνάμεις έχεις εκείνη τη στιγμή για να σταματήσει η κρίση πανικού.

Νιώθεις να σβήνεις, να καταρρέεις, να χάνεις τον έλεγχο του σώματός σου, του εαυτού σου χωρίς να ξέρεις τι μπορείς να κάνεις για να τον βοηθήσεις

Μία λύση είναι οι βαθιές ανάσες, οι ωραίες εικόνες, οι θετικές σκέψεις αλλά δεν είναι πανάκεια. Μες στο μυαλό σου επικρατεί μια μάχη που σου φωνάζει ότι είσαι αδύναμος, ότι δεν μπορείς να περιγράψεις σε κανέναν σωστά τι ακριβώς σου συμβαίνει και πως αν δεν ζητήσεις άμεσα ιατρική βοήθεια, στο τέλος θα τρελαθείς.

Οι περισσότεροι που θα σε δουν επάνω σε μια κρίση πανικού, θα αναρωτηθούν γιατί συμβαίνει κάτι τέτοιο στη ζωή σου αφού όλα δείχνουν να πηγαίνουν καλά. Όπως μου είχε πει όμως μία ψυχολόγος κάποτε επάνω σε μια φιλική κουβέντα: «Ο πανικός συνήθως έρχεται όταν έχει τελειώσει μια αγχωτική και δύσκολη κατάσταση. Συμβαίνει όταν είσαι ήρεμος και νιώθεις πως τα έχεις λύσει όλα». Τότε το υποσυνείδητο αποφασίζει να σου δείξει την αλήθεια και επιστρέφει στη ζωή σου αυτό που ένιωθες τότε που ήσουν εγκλωβισμένος, αλλά σε μορφή πανικού.

Η τελευταία φορά που με τρομοκράτησε πραγματικά όταν με επισκέφθηκε, ήταν όταν ήμουν πεζή και πήγα να περάσω απέναντι έναν δρόμο. Διέσχισα τα μισά της λεωφόρου και ακινητοποιήθηκα ενώ ασυναίσθητα έσφιγγα πολύ το σώμα μου, σαν να προσπαθούσα να το κρατάω καρφωμένο στο έδαφος. Το αποτέλεσμα ήταν να μην μπορώ άλλο να περπατήσω μέχρι που κάποιος άγνωστος παρατήρησε προφανώς την απόγνωση στο βλέμμα μου και ήρθε να με βοηθήσει να περάσω απέναντι.

Η κρίση πανικού περιγράφεται και σαν τάση για λιποθυμία, σαν να χάνεις για λίγα δευτερόλεπτα την επαφή με το περιβάλλον, πηγαίνοντας σε έναν άλλον κόσμο που σε φοβίζει και σίγουρα δεν μπορείς να ορίσεις.

Πλέον, νιώθω κάποιες φορές να σφίγγω τα χέρια στο τιμόνι όταν οδηγώ και παρατηρώ πως τα υπόλοιπα σημάδια έχουν μειωθεί σημαντικά. Κάθε φορά που νιώθω τα χέρια μου να αρχίζουν να ιδρώνουν, προσποιούμαι μερικά χαμόγελα μέχρι να μου έρθει το αληθινό, εκείνο που με πείθει πως όλα είναι καλά και πως δεν χρειάζεται πλέον κανένας πανικός κάθε φορά που το σώμα απειλεί να κάνει τα δικά του.

Με τα παραπάνω συμπτώματα θα ταυτιστείς ή θα απορήσεις. Σε μια κρίση πανικού που μπορεί να διαρκέσει ακόμη κι ένα τέταρτο, χάνεις τον έλεγχο της σκέψης και του σώματός σου. Ο φόβος που νιώθεις, δεν προέρχεται από κάποιον πραγματικό κίνδυνο. Αυτό δεν σημαίνει ότι παύεις να φοβάσαι, αντίθετα μετά από μια κρίση πανικού σε κυριεύει πιο έντονα ο φόβος ότι θα ξανασυμβεί.

Το κλειδί είναι να αποδεχτείς αυτό που σου συμβαίνει και τα συναισθήματά σου χωρίς να τα καταπολεμάς. Όσο πιο γρήγορα τα αποδεχτείς, τόσο πιο γρήγορα θα τα αντιμετωπίσεις. Οι ασκήσεις αναπνοής μπορεί να βοηθήσουν σημαντικά όπως και το να βρεις έναν κατάλληλο ακροατή να σε ακούσει χωρίς να προσπαθήσει να δώσει συμβουλές ειδικού.

Παρατήρησε αυτό που ακριβώς σου συμβαίνει χωρίς να εστιάζεις στο τι νομίζεις ότι σου συμβαίνει

Η ψυχοθεραπευτική διαδικασία θα σε βοηθήσει να αναγνωρίσεις τα εσωτερικά σου συναισθήματα που σε κάνουν να αγχώνεσαι και σου προκαλούν πανικό. Κάπως έτσι θα βρεις τις προσωπικές σου δικλείδες ασφαλείας που θα σε ωθήσουν να κρατήσεις τον έλεγχο την επόμενη φορά που θα νιώσεις ότι κυριεύεσαι από αλλόκοτα συμπτώματα.

Την τελευταία φορά που με έπιασε κρίση πανικού, έστειλα στο σύμπτωμα ένα «ανησυχητικά» αυθόρμητο χαμόγελο και αποπροσανατόλισα τις αρνητικές σκέψεις με την πιο θετική. Κάπως έτσι έμαθα να τιθασεύω τον αλλόκοτο πανικό μέσα μου και αυτό με βοηθάει να ξεχνάω αυτό που νομίζω ότι θα μου συμβεί. Δεν τον αποφεύγω, ούτε τον καταπνίγω. Τον κοιτάζω κατάματα και τουλάχιστον για τώρα, πιάνει.

Η τελευταία φορά συνέβη σε κάποιο ταξίδι ή μάλλον, στο αμέσως επόμενο που έκανα μετά από εκείνο στην Πράγα. Τα χέρια μου άρχισαν ξανά να ιδρώνουν κατά την απογείωση. Κοίταξα από το παράθυρο, προσδέθηκα και επικεντρώθηκα στον «χάρτη» που απλωνόταν μπροστά μου. Στον αέρα δεν υπήρχε πια καμία συναισθηματική βαρύτητα.

Δείτε ακόμη: