21 Μαρτίου: Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης-Παγκόσμια Ημέρα Κατά του Ρατσισμού

Ποίηση και ανθρώπινες αξίες.

Η σημερινή μέρα, ως Παγκόσμια Ημέρα, είναι ξεχωριστή, καθώς είναι μία διπλή "γιορτή", Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης και Παγκόσμια Ημέρα Κατά του Ρατσισμού. Πολλές φορές η ποίηση ως τέχνη εξαίρει το "ακραίο", υπενθυμίζοντας στον άνθρωπο τις ανθρώπινες αξίες και τα ιδανικά που έχει ξεχάσει στο όνομα "αξιών" που  τον αλλοτριώνουν από το πραγματικό νόημα της ύπαρξης του. Με αφορμή τη διπλή αυτή γιορτή, ένα ποίημα του Κώστα Βάρναλη για τον ρατσισμό:

«Αλαμπάμα»

Αμα ο Θεός αμόλησεν τους άξιους πρωτόπλαστους

απ' το στενόν παράδεισο, κι όλης της γης την άπλα

τους χάρισε βασίλειό τους, Αμέρικα - Ιγγλιτέρα,

την πύρινη ρομφαία του τους έδωσε κι: - «Αμέτι»!

Με της ρομφαίας μου τη φωτιά με της ρομφαίας την κόψη

στη Γης να διαφεντεύετε το Δίκιο, την Ειρήνη!

Λαός δεν έμεινε λευκός ή κίτρινος ή μαύρος

που να μη χάρηκε βαθιά στα κόκκαλα το Δίκιο

κα να μην τρώγει και αίματα και μ' ίδρο την μπουκιά του

και που να μην πεθαίνει αυτός να ζει τ' αφεντικό του.

Ενα νεγράκι, Εμμερυ Τιλλ, κατράμι των αιώνων,

εσφύριξε σε μια λευκή νεράιδα που περνούσε

κ' ευτύς του κόψαν τ' απαυτά να μην ξανασφυρίξει

παράδειγμα και μάθημα για κάθε Τιλλ του κόσμου.

Με μαύρα γράμματα σε ήλιου και φεγγαριού το δίσκο

Εμμερυ Τιλλ εγράψανε να βλέπουν να φοβούνται

άσπροι, μαύροι και κίτρινοι να μην ποτέ σφυρίξουν

μα να φιλούν ευλαβικά την άγιαν άλυσό τος.

Και να τώρα ξανάγραψεν η Θεά Δικαιοσύνη

δεύτερο μαύρον όνομα και σ' ήλιο και φεγγάρι

Γκυ Φόστερ, δεκαφτά χρονών, μαύρος κι αυτός μιας μαύρης

μοναχοπαίδι, στήριγμα κ' ελπίδα της φυλής του

τι μίλησε σε μια λευκή από να δρόμο σ' άλλο.

Και τότε ο άγγελος φρουρός της Παξ Αμερικάνα

του φύτεψε μιαν πιστολιά στο μαύρο του κροτάφι

για να σωθούν ολ' οι λαοί κίτρινοι, μαύροι κι άσπροι.

Προσπέφτουμε στα γόνατα για να προσευχηθούμε

να κόβει μέρες μας ο Θεός και να σας δίνει χρόνους

ξεσοϊσμένοι Θούληδες κι αισχροί Νεοκοσμίτες

να δώσετε μιαν πιστολιά σ' όλης της Γης το μαύρο

κροτάφι, μάιδε να σφυράει και μάιδε να μιλάει!

«Για ιδέστε τον αμάραντο σε τι γκρεμό κρατιέται

τον τρων τα λάφια και ψοφούν, τ' αρκούδια και μερώνουν

να χε τον φάει κ' η μάνα μας να μη μας εγεννούσε».

Οχι!... Μ' αυτά τα χέρια μας στα βάθη της αβύσσου,

να τους γκρεμοτσακίσουμε τους Δράκοντες του κόσμου!