Μια μαμά μοιράζεται την εμπειρία της και μιλά για το σεβασμό

Βρήκαμε την ιστορία μιας μαμάς blogger που μιλά για τη διαφορά του σεβασμού και του φόβου. Διαβάστε την έχει ενδιαφέρον. 

Μια μαμά blogger, η αστρονεραϊδούλα, αφηγείται την καθημερινή ιστορία τρέλλας που ζει… και εγώ διαβάζοντας το συμφωνώ τόσο πολύ που αισθάνθηκα την ανάγκη να το μοιραστώ μαζί σας με τα δικά της λόγια – γιατί τα δικά μου δεν θα μπορούσαν να «χωρέσουν»… Πριν τη διαβάσετε θα πω μόνο αυτό ή καλύτερα θα εξομολογηθώ! Έχω υπάρξει και εγώ «γαϊδούρι», μου έχουν κολλήσει και αυτοκόλλητο! Ο λόγος; Πάρκαρα μπροστά σε διάβαση πεζών… Τι σκεφτόμουν θα ρωτήσετε! Τίποτε αυτή είναι η απάντηση… δεν μου πέρασε δηλαδή από το μυαλό ότι υπάρχουν μανάδες με καρότσια που δεν μπορούν να περάσουν ή ακόμη και ηλικιωμένοι με μπαστούνι ή Π που δεν μπορούν επίσης να περάσουν. Ντράπηκα τόσο πολύ μετά… στη σκέψη και μόνο ότι μια μάνα προσπάθησε να περάσει και δεν τα κατάφερε και έπρεπε να κάνει ζογκλερικά! Της ζητώ συγγνώμη από αυτό το βήμα και σε όλα τα γαϊδούρια εκεί έξω – ναι, ναι και στον εαυτό μου για να μην ξεχνιέμαι – αφιερώνω το παρακάτω κείμενο!

«Δεν ξέρω αν φταίει που μεγάλωσα και πια βλέπω τα πράγματα αλλιώς ή απλά έχω δεχτεί μεγάλη πίεση από παντού και έχω φτάσει στα όριά μου. Ίσως και τα δύο. Όμως από εκεί που ήμουν ένας άνθρωπος με απεριόριστη υπομονή και με διάθεση να δικαιολογώ σχεδόν τους πάντες για τις πράξεις τους ή ακόμα και να ξεχνάω και να συγχωρώ πολύ εύκολα, τώρα έχω αλλάξει!

Με εκνευρίζει αφάνταστα η νοοτροπία «εγώ θα κάνω αυτό που θέλω και σε όποιον αρέσει». Ε όχι ρε φίλε, δεν μου αρέσει. Και δεν μου αρέσει, όχι γιατί είμαι εγώ ιδιότροπη, αλλά δεν είναι σωστό αυτό που κάνεις!!! Τι εννοώ; Θα σας περιγράψω ένα περιστατικό.

Κάθε πρωί, για να πάμε με τα παιδιά στο σχολείο, πρέπει να διασχίσουμε τον κεντρικό δρόμο της περιοχής. Και ο πιο ασφαλής τρόπος για να γίνει αυτό, είναι να πάμε στην διάβαση και να περιμένουμε το φανάρι, γιατί είναι δρόμος με μεγάλη κυκλοφορία.

Πριν λίγες μέρες λοιπόν όπως κάθε πρωί, σταθήκαμε στην διάβαση, πιέσαμε το κουμπί για να ανάψει ο «Γρηγόρης» και περιμέναμε.

Ήταν μια από τις ελάχιστες φορές που στο σημείο αυτό που βρίσκεται η ΔΙΑΒΑΣΗ ΠΕΖΩΝ, δεν είχε παρκαρισμένο αυτοκίνητο !!! Συνήθως κάποιος οδηγός έχει αφήσει στο σημείο αυτό το αυτοκίνητό του, γιατί «ωχ βρε αδερφέ, που να ψάχνω να παρκάρω τώρα, βάλτο πάνω στη διάβαση και δεν πειράζει, ας βγουν οι πεζοί στη μέση του δρόμου κι ας προσέχουν να μην τους πατήσουν τα λεωφορεία που περνάνε !!!» (έτσι δεν μεταφράζεται αυτή η κίνηση, να παρκάρεις ΠΑΝΩ στη διάβαση;;;;).

Στεκόμασταν λοιπόν και περιμέναμε το φανάρι. Ξαφνικά βλέπω ένα τζιπ να ανάβει αλάρμ και να κατευθύνεται…. πάνω μας!!! Σταματάει μόλις λίγα εκατοστά πριν …. με πατήσει και ο οδηγός του μου κάνει νόημα, να …. του αδειάσω τη γωνιά γιατί προφανώς τον ενοχλώ!!!

Και αρχίζει ένας διάλογος, με νοήματα περισσότερο αφού εκείνος ήταν μέσα στο αυτοκίνητο και εγώ με τα παιδιά απ΄ έξω:

«Τι θέλετε;» «Κάνε λίγο πιο εκεί» (εννοώντας φυσικά να βγω στη μέση της λεωφόρου, για να μπορέσει να παρκάρει ανενόχλητος). «Εγώ;» «Ναι!» «Που να πάω;» «Βγες λίγο πιο έξω για να παρκάρω». «Εδώ;» «Ναι!!!» «Είναι διάβαση». «Ε, πέρνα απέναντι». «Είναι ακόμα κόκκινο». «Δεν πειράζει, πέρνα, πέρνα τώρα, δεν έρχεται κανείς».

Σε αυτό το σημείο αρχίζω να ψάχνομαι, αν όντως συμβαίνει όλο αυτό, ή το φαντάζομαι! Δεν είναι δυνατό να μου λέει να βγω με τα παιδιά στη μέση του δρόμου ή να περάσω το φανάρι με κόκκινο για να παρκάρει αυτός ΠΑΝΩ στη διάβαση! Δεν μπορεί ε; Ή μήπως μπορεί; Επειδή είχα τα παιδιά μαζί μου και δεν ήθελα να αρχίσω να φωνάζω και να δημιουργηθεί φασαρία, απλά του είπα:

«Θα περάσω απέναντι, όταν το φανάρι γίνει πράσινο κι ας είναι ο δρόμος άδειος. Τότε θα κάνεις αυτό που θες, αλλά να ξέρεις ότι ΠΟΛΥ ΚΑΚΩΣ θα παρκάρεις στη διάβαση. Οι διαβάσεις είναι για τους πεζούς και όχι για τα αυτοκίνητα».

Ο «Γρηγόρης» άναψε, εμείς περάσαμε απέναντι και φυσικά όταν ξαναπέρασα από το σημείο, το τζιπ ήταν παρκαρισμένο εκεί, ΠΑΝΩ στη ΔΙΑΒΑΣΗ! Όχι που θα στεναχωριόταν ο «κύριος». Ποιος έχασε το φιλότιμο, για να το βρει αυτός άλλωστε;

ΑΝ όμως, ΑΝ λέω εκείνη τη στιγμή, έπιανα το τηλεφωνάκι μου στο χέρι και φώναζα την Τροχαία να του κόψει ένα κουστουμάκι στα μέτρα του;;;; Ε;;; Την επόμενη φορά δεν θα το ξανασκεφτόταν να αφήσει το αυτοκίνητό του σε διάβαση; Εκτός εάν το πάρει απόφαση πως κάθε φορά που θα κάνει παρόμοια βλακεία, θα πληρώνει κάτι σαν ιδιωτικό parking, έτσι για να ενισχύσει τα ταμεία του κράτους βρε παιδί μου !!!.

Θα ήμουν λέτε πολύ κακιά; Κομπλεξική;

Πάντως εμένα από εδώ και πέρα θα με βρουν απέναντί τους τέτοιες συμπεριφορές. Δεν πρόκειται να ξαναπώ απλά «κοίτα τον Ελληνάρα πώς έχει παρκάρει» και να μην κάνω τίποτα άλλο. Όποιος δεν ξέρει να σέβεται, καλά θα κάνει να φοβάται!

(και ναι, θα μείνετε με την απορία, αν τελικά εκείνη τη μέρα φώναξα ή όχι την τροχαία… χεχεχεχ)»

ΥΓ: Η απάντηση μου στο ερώτηση της αστρονεραϊδούλας είναι ότι θα έπρεπε να σέβεσαι αλλά επειδή ο σεβασμός έχει χάσει κάθε έννοια καλύτερα να φοβάσαι… Εάν και το πραγματικό ερώτημα είναι «Τι σκατά έχεις στο κεφάλι σου;»

 Πηγή: 4moms.gr.

Κάντε like στη σελίδα μας στο facebook για να μαθαίνετε όλα τα νέα.