Ή μήπως όχι;
Αν δεν υπάρχει εμπιστοσύνη δεν μπορούμε να επιτρέψουμε στον εαυτό μας να δεθεί, να δώσει και να ανοιχτεί στον άλλο. Συνεπώς είναι αδύνατον να αποκτήσουμε σχέσεις με βάθος και νόημα.
Ωστόσο, γιατί είμαστε όλοι τόσο επιφυλακτικοί με την εμπιστοσύνη; Γιατί αρνούμαστε να δεθούμε;
Ίσως ο φόβος ότι μια μέρα θα προδοθούμε να μας οδηγεί σε δυσπιστία και δυσκολία στο να ανοιχτούμε. Αυτό όμως μάλλον μας οδηγεί σε παγίδα αφού μας αποτρέπει από το να δούμε την πραγματική φύση των σχέσεων που χαρακτηρίζεται από το ρίσκο και την τρωτότητα.
Με απλά λόγια ο άνθρωπος που επιλέγει να εμπιστεύεται δεν είναι αφελής ή εύπιστος. Αντιθέτως, δείχνει πως είναι ένας άνθρωπος που έχει επιλέξει να μην είναι μόνος.
Ο Graham Greene έχει πει «Είναι αδύνατο να ζήσεις χωρίς εμπιστοσύνη: Αυτό θα σήμαινε να φυλακιστείς στο χειρότερο απ’ όλα τα κελιά, τον εαυτό σου».
Συνεπώς, είναι προτιμότερο το ρίσκο απ΄ την μοναξιά. Στο σημείο αυτό όμως έρχεται και ο αντίλογος. Άνθρωποι προδομένοι που δυσκολεύονται να εμπιστευτούν ξανά. Θα μπορούσαμε να πούμε πως η άρνηση είναι άμυνα. Όμως τελικά αμύνεσαι από τι;
Απ΄τον έρωτα; Απ΄την φιλία; Απ΄την αλληλεγγύη; Απ΄την ανθρωπιά; Από τι ακριβώς;
Μοιάζει να είναι άνιση η μάχη. Η επιλογή του να μην εμπιστευτείς ποτέ ξανά κανένα σε οδηγεί να στο να παγώσεις συναισθήματα. Να γίνεις καχύποπτος και δύσπιστος. Να είσαι συνεχώς σε εγρήγορση για να προστατεύεις τα νώτα σου. Κουραστικό ε;
Όπως λέει και ο σοφός Ραλφ Γουόλτο Έμερσον: «Όταν εμπιστευόμαστε τους ανθρώπους κι αυτοί (πιθανότατα) μας εμπιστεύονται, όταν τους μεταχειριζόμαστε μεγαλόψυχα και αυτοί (συνήθως) μας δείχνουν τη μεγαλοψυχία τους.» Ακόμη κι αν δεν λάβουμε πίσω τη εμπιστοσύνη δεν θεωρούμε ότι ζημιωθήκαμε ηθικά, αφού η έλλειψή της ισοδυναμεί με απώλεια της αγάπης και της χαράς.
Κάπως έτσι λοιπόν συμπεραίνουμε πως η εμπιστοσύνη είναι το πιο ακίνδυνο ρίσκο τελικά.
Ακολουθήστε το jenny.gr στο google news και μάθετε τα πάντα γύρω από τη διατροφή, τη γυμναστική, το σεξ και την ψυχική υγεία.
