Παίζετε θάρρος ή αλήθεια;

Σας έχει τύχει να δειλιάζετε κάθε φορά που είναι να κάνετε το επόμενο βήμα; Να αναζητάτε χιλιάδες δικαιολογίες για να μην το κάνετε; Αυτό έχει και τα θετικά του γιατί έτσι γίνεστε πιο πολυμήχανοι και απ΄τον Οδυσσέα προκειμένου να βρείτε λύσεις ή δικαιολογίες για να μη γίνει το επόμενο βήμα. Όμως, πόσο πιστεύετε πως μπορεί να κρατήσει αυτή η περιπλάνηση; Κάποια στιγμή πρέπει να γίνει κάτι. Να αλλάξει κάτι.

Και εδώ αρχίζουν τα δύσκολα. Πώς αφήνετε τον εαυτό σας να προχωρήσει; Να δείξει τι αξίζει; Να τολμήσει;

Δύσκολα απάντα κανείς σε τέτοια ερωτήματα. Μέχρι να καταλάβει πως οι φόβοι είναι περιορισμοί.

Αν φοβάστε και λέτε «δεν μπορώ, δε θα πετύχει», τότε ξέρετε τι θα συμβεί; Οι φόβοι θα βγουν αληθινοί, σαν αυτοεκπληρούμενη προφητεία. Το θέμα όμως δεν είναι να καταλάβετε τους φόβους αλλά να δείτε πως θα διαχειριστείτε την κριτική. Τι σχέση έχει; Τεράστια γιατί σε κανέναν δεν αρέσει να τον κρίνουν. Σε κανένα δεν αρέσει αν το εγχείρημα του χαρακτηρίστε ως βλακώδες, χαζό, άχρηστο και όχι σαν ένα λάθος που θα τον βοηθήσει στο επόμενο που θα είναι καλύτερο.

Με τις κρίσεις σας ενθαρρύνετε τους περιορισμούς. Κάθε φορά που συλλαμβάνετε τον εαυτό σας να κρίνει ή να επικρίνει, έστω και για λίγο, χρειάζεται να του θυμίζετε πως ό,τι βγαίνει προς τα έξω γυρίζει πίσω. Ίσως, θα έπρεπε να σταματήσετε να περιορίζετε τις δυνατότητές σας και να αλλάξετε κάνοντας υπέροχες σκέψεις.

Υπάρχει διαφορά ανάμεσα στην κρίση και στη γνώμη. Πολλές φορές σας ζητούν να κρίνετε κάτι. Στην πραγματικότητα όμως δίνετε τη γνώμη σας. Και η γνώμη είναι το πώς νιώθετε για κάτι όπως: «Προτιμώ να μην το κάνω αυτό. Προτιμώ να φοράω κόκκινα παρά μπλε ρούχα». Με το να πείτε σε κάποιον ότι κάνει λάθος που φοράει μπλε ρούχα τον κρίνετε.

Χρειάζεται να διακρίνετε τη διαφορά ανάμεσα στην κρίση και τη γνώμη. Χρειάζεται να ξέρετε ότι επίκριση σημαίνει πάντα ότι εσείς ή κάποιος άλλος κάνει λάθος. Αν κάποιος ζητήσει τη γνώμη σας και την προτίμησή σας για κάτι, δεν πρέπει να αφήσετε να μετατραπεί αυτή σε κρίση ή επίκριση σε βάρος κάποιου άλλου.

Λειτουργεί όπως με τις ενοχές. Κάθε φορά που αφήνετε τις ενοχές να σας κυριεύουν νιώθετε να μην μπορείτε να κάνετε τίποτα. Κολλάει το μυαλό σας σ΄ αυτό που είχατε κάνει ή δεν είχατε τολμήσει να κάνετε.

Δεν πρέπει να τριγυρίζετε γύρω από τα ίδια νιώθοντας ενοχές, σαν το δολοφόνο στο τόπο του εγκλήματος. Γιατί απλά θα σας αποκλείσει από το να δεχτείτε το καλό σας και δεν έχει καμιά σχέση με την πραγματικότητα της αληθινής σας ύπαρξης.

Όταν δεν είστε πρόθυμος να συγχωρέσετε, τότε περιορίστε την ανάπτυξή του. Η συγχώρεση του επιτρέπει να επανορθώσετε μια αδικία που κάνατε. Γι” αυτό χρειάζεται να δείξετε κατανόηση αντί πικρία και συμπόνια αντί μίσος.

Πάντως, τίποτα απ΄τα παραπάνω δεν είναι τόσο απλό όσο λέγεται. Και μπορεί να μην βγαίνει στην καθημερινότητα πάντα αλλά όταν το συνειδητοποιείτε και το αποδέχεστε, έχετε ενημερότητα της κατάστασης μετά. Ξέρετε πως όταν δειλιάζετε είναι από φόβο για το καινούριο και όχι από έλλειψη ικανότητας ή κάτι άλλο.