Με αφορμή το πρόσφατο περιστατικό του Βαγγέλη Γιακουμάκη, του 20 χρονου Κρητικού αγοριού που ακόμα αναζητείται και που η εξαφάνισή του συνδέεται με άγριας μορφής bullying, το κοινωνικό φαινόμενο του σχολικού εκφοβισμού και της βίας στα σχολεία έχει γίνει πρώτο θέμα αυτές τις μέρες και έχει πάρει μεγάλη έκταση.
Μιλάμε για ένα θέμα που αφορά όλους μας, ένα ομαδικό φαινόμενο που δεν αφορά μόνο τον μαθητή που εκφοβίζει και εκείνον που εκφοβίζεται, αλλά και όσους είναι παρόντες ή γνωρίζουν (τους παρατηρητές), οι οποίοι είναι είτε μαθητές είτε ενήλικες.
Να διευκρινιστεί ότι bullying έχουμε όταν το "ισχυρότερό" παιδί ασκεί εσκεμμένη, απρόκλητη, συστηματική και επαναλαμβανόμενη βία και επιθετική συμπεριφορά με σκοπό την επιβολή, την καταδυνάστευση και την πρόκληση σωματικού και ψυχικού πόνου στο "αδύναμό" παιδί εντός και εκτός σχολείου, με το δεύτερο παιδί να μη μπορεί να προστατεύσει τον εαυτό του λόγω του χαρακτήρα του ή της σωματικής του υπόστασης.
Στόχος τις περισσότερες φορές γίνεται το "διαφορετικό", το οποίο έχει να κάνει είτε με εξωτερικό γνώρισμα (φύλο, χρώμα, βάρος) είτε με εσωτερικό (σχολική επίδοση, κοινωνική συστολή).
Παράγοντες κινδύνου (τα παρακάτω αφορούν την οικογένεια πρωτίστως,αλλά και το σχολείο):
•Αυταρχικοί γονείς με έλλειψη τρυφερότητας, τιμωρητικοί και μη υποστηρικτικοί.
•Χρήση βίας ως μέθοδο επίλυσης προβλημάτων.
•Έλλειψη ορίων.
•Συχνά ξεσπάσματα θυμού από τους γονείς.
•Ανοχή των γονιών απέναντι στην βίαιη συμπεριφορά των παιδιών τους.
•Μειωμένο ενδιαφέρον για την συναισθηματική πλευρά των παιδιών.
•Έλλειψη κώδικα συμπεριφοράς και συνολικής σχολικής πολιτικής.
•Ανταγωνιστικότητα και σύγκριση μεταξύ των παιδιών.
•Έλλειψη ενημέρωσης ,συμβουλευτικής και στήριξης σε μαθητές, γονείς, καθηγητές.
•Έλλειψη συνεργασίας σχολείου-καθηγητών-γονέων και μαθητών.
Δυστυχώς, το πρώτο bullying ξεκινάει απ´την ίδια μας την οικογένεια. Όταν ένα παιδί μεγαλώνει σε ένα βίαιο, απορριπτικό περιβάλλον, στο οποίο απουσιάζει η ενσυναίσθηση και η αποδοχή, πώς θα μπορέσει το παιδί να μάθει να σέβεται τον "διαφορετικό" άνθρωπο από εκείνο και να αποδέχεται τον εαυτό του.
Θήτες που υπήρξαν θύματα λοιπόν και θύματα που μετατρέπονται σε θήτες...
Ένας φαύλος κύκλος που όσο πάει χειροτερεύει. Ας προβληματιστούμε όλοι μας, τί μερίδιο ευθύνης φέρουμε ο καθένας ξεχωριστά, πόσο τελικά αποδεχόμαστε αυτό που δεν είναι ίδιο με εμάς, αλλά και το δικό μας διαφορετικό κομμάτι και ας συνεργαστούμε να αντιμετωπίσουμε το νέο κοινωνικό φαινόμενο. Ας ξεκινήσουμε από εμάς.
Ευχαριστούμε την Άννα Σταματελάτου, Ψυχοθεραπεύτρια, 210-3600466-6972100906.
