Ξυπνούσα στις 6:30 το πρωί για μία εβδομάδα και αυτά ήταν τα αποτελέσματα

Πρέπει σίγουρα να το έχω αναφέρει στο παρελθόν, αλλά θα το δηλώσω για μία ακόμη φορά δημοσίως: Δεν είμαι πρωινός τύπος. Σε καμία περίπτωση. Πιστεύω, μάλιστα, πως οι πρωινοί τύποι ανήκουν σε μία ξεχωριστή κατηγορία ανθρώπων - που έχουν, ίσως, κάποια συγκεκριμένη παραλλαγή στο DNA τους ή εκκρίνουν κάποιου είδους ορμόνη - και μπορούν να αφήσουν τόσο εύκολα το μαλακό τους κρεβάτι το πρωί. Όχι μόνο να το αφήσουν, αλλά να σηκωθούν κεφάτοι για να κάνουν αχρείαστα πράγματα όπως πχ. να φάνε πρωινό ή να κάνουν γυμναστική.

Αλλά οι καταστάσεις μας έφεραν εδώ που είμαστε, αγαπητοί και ήρθε η ώρα της θείας δίκης (και) για εμένα. Ήρθε η ώρα που, σε ένα προσωπικό στοίχημα με τον εαυτό μου, για μία εβδομάδα ξυπνούσα κάθε μέρα στις 6:30 το πρωί - μαύρα χαράματα δηλαδή - την ώρα που φαντάζομαι πως ταΐζουν τις κότες. Ξέρω, ζω επικίνδυνα. Χρειάστηκε ιδιαίτερη ψυχολογική προετοιμασία και υποστήριξη από φίλους και συναδέλφους, αλλά και τον απαραίτητο εξοπλισμό: Nescafé frappé για να καταναλωθεί στα πρώτα πέντε λεπτά, ξυπνητήρια κάθε 30 δεύτερα και έξτρα θέληση για ζωή. Παρακάτω, η ζωή μου ως πρωινός τύπος για μία ολόκληρη (εργάσιμη, ε) εβδομάδα.

Ημέρα 1η

Όλα είναι προγραμματισμένα με εκπληκτική ακρίβεια για να καταφέρω να ξυπνήσω στις 6:30 ακριβώς. Έπεσα για ύπνο αρκετά νωρίς, κοίταξα το ταβάνι για μία περίπου ώρα και τελικά κατάφερα να κοιμηθώ. Φυσικά και δεν άκουσα το πρώτο ξυπνητήρι. Ούτε το δεύτερο. Ούτε τα υπόλοιπα. Για να μην σας τα πολυλογώ, άνοιξα τα μάτια μου στις 7:24, ακούγοντας φωνές από το υπερπέραν όπως "Σήκω έχεις σχολείο" και "Θα φύγουμε χωρίς εσένα". Παρ' όλα αυτά, ήμουν αποφασισμένη, κι έτσι λίγο τα χέρια, λίγο τα πόδια, κατάφερα να σηκωθώ όρθια και να αρχίσω να ντύνομαι. Με συνοπτικές διαδικασίες μεταφέρθηκα στη κουζίνα και αργά - αργά έπιασα τον καφέ από το ράφι και ήπια τις πρώτες σωτήριες γουλιές. Άλλωστε, όλοι μπορούμε να συμφωνήσουμε στο ότι ο πρώτος καφές της μέρας είναι μακράν το πιο απολαυστικό κομμάτι της.

Ημέρα 2η

Μετά την - σχετική - αποτυχία της πρώτης μέρας, ήμουν πιο αποφασισμένη από ποτέ. Ξάπλωσα όσο πιο νωρίς επιτρέπει το κοινωνικό καθεστώς για κάποια στα 20s της και έβαλα το volume στο ξυπνητήρι στο full. Και τα κατάφερα! Εντάξει, σχεδόν. Το κίνητρό μου ήταν να προλάβω να περάσω από το μανάβικο της γειτονιάς μου πριν πάω στο γραφείο (είπα, αφού το κάνω να το κάνω σωστά με υγιεινά snacks), για να μην ξοδέψω πάλι την περιουσία μου στο delivery και για να έχω έναν λόγο να φτάσω μέχρι την εξώπορτα. Μόνο που τα 'φερε έτσι η ζωή και βρέθηκα με το ποτήρι Nescafé frappé στο ένα χέρι και την οδοντόβουρτσα στο άλλο, να τρέχω, όσο τα ξυπνητήρια μου ξυπνούσαν τον συγκάτοικό μου. Τουλάχιστον κατάφερα να πιω καφέ, έτσι;

Ημέρα 3η

Εντάξει, τώρα τα πράγματα σοβάρεψαν. Έπρεπε να αλλάξω οπτική προς το θέμα. Οπότε αποφάσισα πως όταν θα ξυπνούσα το πρωί, θα έπινα τον καφέ μου στην ταράτσα για να δω το ξημέρωμα και να βγάλω και τις απαραίτητες selfies. Με το δεύτερο ξυπνητήρι, βάζω όλη μου τη ψυχική δύναμη και σηκώνομαι από το κρεβάτι. Και να σας πω κάτι; Δεν το κοίταξα ούτε μία φορά με βουρκωμένα μάτια. Σαν να έχει αρχίσει να γίνεται πιο εύκολο όλο αυτό. Οπότε έριξα επάνω μου ένα απλό κιμονό, πήρα και γυαλιά ηλίου - ε, κάποια στιγμή θα ξημέρωνε - και ανέβηκα τις σκάλες προς την ταράτσα. Δεν θα σας πω ψέματα, ήταν όντως εξαιρετικά. Extra bonus η πρωινή ψυχρούλα πριν τον ανελέητο καύσωνα και ο αγαπημένος μου παγωμένος καφές για το ξύπνημα του πνεύματος και την ατμοσφαιρική λήψη.

Ημέρα 4η

Με νέα, ευχάριστη διάθεση ως προς το project "ξυπνάω στις 6:30", σκέφτηκα σήμερα να δοκιμάσω κάτι αρκετά ριψοκίνδυνο: Την πρωινή γυμναστική. Θα αναρωτιέστε γιατί "ριψοκίνδυνο" και θα σας εξηγήσω ευθύς αμέσως το γιατί. Καταρχάς, ο συνδυασμός κούρασης και ζεστού μπάνιου θα μπορούσε να είναι η απόλυτη συνταγή της αποτυχίας, καθώς τα μοναδικά πράγματα που τα ακολουθούν συνήθως είναι φαγητό και ύπνος, άρα όχι γραφείο, άρα ταμείο ανεργίας. Και δεν θα θέλαμε κάτι τέτοιο. Η λύση σε αυτό, όμως, ήταν απλή και ακούει στο όνομα Nescafé frappé. Λίγα λεπτά μετά το πρωινό μου ξύπνημα, λοιπόν, ακολούθησα τη γνωστή διαδρομή προς τη κουζίνα, έφτιαξα τον καφέ μου και φόρεσα τα ρούχα γυμναστικής. Περιττό να σας πω, πως πήγα στο γραφείο (ναι, έχω ακόμα δουλειά!) με boost ενέργειας και έφτιαξα κι έναν καφέ ακόμα, αφού αν κάτι μου δίνει δύναμη είναι αυτό.

Ημέρα 5η

Τελευταία μέρα της εργάσιμης εβδομάδας σήμερα, και θεώρησα κατάλληλο να απολαύσω τον καφέ μου στο μπαλκόνι, κάτι που λατρεύω να κάνω τα Σαββατοκύριακα. Υπάρχει μία ιδιαιτερότητα σε αυτή την ιεροτελεστία του πρωινού καφέ για εμένα (συνήθως συνδυάζεται με μουσική και το καθιερωμένο τηλέφωνο στους φίλους στο εξωτερικό για τα updates της ζωής τους). Βλέπετε, δεν αναφέρομαι καν στο πρωινό ξύπνημα στην πρώτη πρόταση, επίτηδες, επειδή τελικά το έκανα master (!) 6:33 βρισκόμουν ήδη στο μπάνιο, 6:40 στη κουζίνα, 6:41 χτυπούσα το καφεδάκι μου στο χτυπητήρι με παγάκια, 7 παρά είχα ήδη βολευτεί στο μπαλκονάκι μου. Κάπου εδώ πρέπει να σημειώσω πως το σώμα μου είχε πολλή περισσότερη ενέργεια απ' ότι συνήθως, ήμουν σημαντικά πιο κεφάτη σε σχέση με άλλα πρωινά (μπορεί να επιβεβαιωθεί από τις συναδέλφους αυτό) και για να είμαι ειλικρινής, η πρωινή ησυχία είναι ασύγκριτη. Αφού ήπια καφέ με την ησυχία μου, διάλεξα το outfit της ημέρας, έβαλα ακουστικά και ξεκίνησα για το γραφείο λίγο πιο νωρίς απ' το συνηθισμένο. Μήπως τελικά να το καθιερώσω;

Αν με ρωτάτε, θα έλεγα πως η αποστολή στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία, χωρίς να θέλω να περιαυτολογήσω. Και είναι αλήθεια: Το να ξυπνάς λίγο πιο νωρίς, όχι μόνο δεν θα προσθέτει κούραση, αλλά θα δίνει ακόμη περισσότερη ενέργεια για να αντιμετωπίσετε ό,τι φέρει η καθημερινότητα. Κι αν θέλετε τη συμβουλή μου - και γιατί να μην τη θέλετε, άλλωστε - το μόνο που έχετε να κάνετε είναι να βρείτε ένα κίνητρο. Στη δική μου περίπτωση, το κίνητρό μου είναι ο αγαπημένος μου παγωμένος Nescafé frappé, σε συνδυασμό με την πρωινή ησυχία και δροσιά, που είναι ό,τι πρέπει για τους καλοκαιρινούς μήνες. Ίσως οι πρωινοί τύποι να μην είναι και τόσο περίεργοι τελικά.