Ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας πάντα μου θύμιζε γκρινιάρη γάτο. Απόμακρο, επιφυλακτικό από αυτούς που μόλις σε γνώριζαν και σε εμπιστεύονταν γινόταν φίλος σου - χωρίς βέβαια η γκρίνια να φεύγει από τη φωνή και από το ύφος.
Είναι ίσως από τις πιο ξεχωριστές μουσικές προσωπικότητες που πέρασαν από την Ελλάδα. Τα δικά του τραγούδια, τα τραγούδια που διασκεύασε, οι συνεργασίες του, όλο το έργο συνολικά του Μαχαιρίτσα είχε να πει πάντα μία ιστορία.
Και πάντα αυτή η ιστορία είχε μέσα της έναν ρομαντισμό και μία υπέροχη καταγραφή με τα πιο απλά λόγια των πιο μεγάλων συναισθημάτων. Σε συνδυασμό με τις ενορχηστρώσεις, το τελικό αποτέλεσμα δεν μπορούσε να μη σε συνεπάρει. Ήταν ροκ, ήταν ρομαντικός, ήταν περίεργος, ήταν ταλαντούχος, ήταν ιδιαίτερος. Τον είχα συναντήσει μία δυο φορές στην επαγγελματική μου πορεία.
Τον είχα συναντήσει άπειρες φορές στην προσωπική μου ζωή, από τη μεριά του κοινού. Κοινό, όταν ήταν Τσακνής - Μαχαιρίτσας, κοινό όταν μαζί με τον Μπουλά, τον Ζουγανέλη, τον Παπακωνσταντινού και τον Σταρόβα κάνανε θαύματα στη σκηνή, ακροατής στις κασέτες που παίζανε τα τραγούδια του από τους Τερμίτες. Και θυμήθηκα σήμερα διαβάζοντας ότι έφυγε από ανακοπή, ότι το 1995 ή 1996, ήταν ο Μαχαιρίτσας η πρώτη συναυλία που πήγαμε με μια συμμαθήτρια μου μόνες μας!
«Πόσο σε θέλωωω» να τραγουδάει ο Λαυρέντης και να γίνεται χαμός. «Πόσο σε θέλωωω» και σε κάποιο φεστιβάλ της ΚΝΕ στην Πανεπιστημιούλη, λίγα χρόνια αργότερα και από δίπλα φίλη μου ερωτευμένη, να αποφασίζει να στείλει μήνυμα στον ανομολόγητο μέχρι τότε έρωτα της. Διδυμότειχο blues και με τον Ισάακ Σούση, καταφέρνουν να καταγράψουν την στρατιωτική θητεία των απανταχού φαντάρων της χώρας. Ρίξε κόκκινο στη νύχτα, Μικρός Τιτανικός, Ημίφως, Απουσία, Να δεις τι σου ‘χω για μετά, Φλασάκι, Μάτια δίχως λόγική, Και τι ζητάω, Ο παλιός στρατιώτης, Πεθαίνω για σένα, Ένας Τούρκος στο Παρίσι, Έλα ψυχούλα μου, Τερατάκια τσέπης, Ο σουλτάνος της Βαβυλώνας, Ο μ’ αγαπάς και η σ αγαπώ, Σε στυλ να μη ξεχνιόμαστε, Νότος και πόσα ακόμα τραγούδια. Αν τα βάλετε κάτω, όλα τα έχετε σιγοτραγουδήσει. Όλα τα έχουμε τραγουδήσει.
Αν τα βάλετε κάτω μπορεί να συνειδητοποιήσετε ότι ήσασταν πιστοί ακροατές του ακόμα και αν δεν το είχατε καταλάβει. Και μπορεί σε κάποια εμφάνισή του να "φάγατε" και εσείς ένα κατσάδιασμα ως κοινό, αλλά ακόμα και αυτό ήταν ένα χαρακτηριστικό του.
Και κάπως έτσι ξαφνικά ο Μαχαιρίτσας, αφήνοντας φίλους, οικογένεια, συναδέλφους, θαυμαστές έφυγε, σήμερα το ξημέρωμα στο εξοχικό του, στον Πτελεό Βόλου.
Και άφησε σε εμάς το μουσικό του στίγμα του να κυλά μέσα στις φλέβες μας. Και από εκεί, μέσα από τα τραγούδια του θα συνεχίσει να ζει.
