Η Βάννα Μαρκετάκη έδωσε το «παρών» στο Women’s Forum «Είμαι Εδώ για Εσένα» 2024 στο Μέγαρο Μουσικής και αναφέρθηκε σε πολύ σημαντικά θέματα που πρέπει να ακούσουν και να γνωρίζουν όλοι οι γονείς. Η ανάγκη της ένταξης της σεξουαλικής αγωγής στα σχολεία για τη γνώση και την ενημέρωση των παιδιών είναι μεγάλη, διότι θα λειτουργήσει ως μέσο πρόληψης κατά της κακοποίησης.
«Υπάρχουν διαφορετικές μορφές κακοποίησης. Η παραμέληση είναι μια πολύ σοβαρή μορφή κακοποίησης και μπορεί να οδηγήσει ακόμα και στον θάνατο. Μιλώντας για τη σεξουαλική αγωγή, κρίνεται απαραίτητο να ξεκινήσει από τη νηπιακή ηλικία. Στην πρώτη δημοτικού τα παιδιά πρέπει να αρχίσουν να εξοικειώνονται με αυτές τις έννοιες και να γνωρίζουν το σώμα τους», ήταν τα πρώτα λόγια της Βάννας Μαρκετάκη στην ομιλία της.
«Πρέπει να σταματήσουμε να είμαστε ενάντια στα παιδιά»
Εξηγώντας πώς η προσθήκη της σεξουαλικής αγωγής στα σχολεία μπορεί να παίξει καθοριστικό ρόλο στη σεξουαλική ζωή των παιδιών, ανέφερε: «Τα παιδιά που είναι ενημερωμένα, έχουν περιορισμένες ανεπιθύμητες κυήσεις και αμβλώσεις, μπορούν να φροντίσουν υπεύθυνα τον εαυτό τους, έχουν αναπτύξει κριτική σκέψη και ικανότητα να εξετάζουν ιδέες και αντιλήψεις, απόψεις από παλιότερες γενιές που έχουν εκληφθεί λάθος.
Το 1964, ο Ευάγγελος Παπανούτσος έφερε τη σεξουαλική αγωγή στα σχολεία, προσπάθησε να την εντάξει στο πρόγραμμα, γνωρίζοντας πόσο ωφέλιμο θα ήταν για τις επόμενες γενιές. Δυστυχώς, από το 1964 καμία κυβέρνηση δεν πήρε το θάρρος, να εντάξει τη σεξουαλική αγωγή στα σχολεία. Η εκκλησία και οι γονείς βάζουν φρένο στη σεξουαλική αγωγή. Πρέπει να σταματήσουμε να είμαστε ενάντια στα παιδιά, στα παιδιά που μπορούν να φτάσουν στο ύψιστο».
Σχετικά με το μεγάλο και σοβαρό λάθος που πρέπει να σταματήσουν να κάνουν οι γονείς, η Βάννα Μαρκετάκη υπογράμμισε: «Είναι λάθος να λες στα παιδιά “φίλησε τη γιαγιά”, “αγκάλιασε τον παππού”, “κάτσε στα γόνατα του θείου”. Σε ένα παιδί δεν πρέπει να δίνεις οδηγίες για το τι θα κάνει. Πρέπει να το αφήνεις να κάνει ό,τι θέλει. Δεν έχεις δικαίωμα στο στόμα του, στα χέρια του κ.λ.π. Τα παιδιά σήμερα δεν μαθαίνουν από τους γονείς τους. Οι γονείς έχουν ξεχάσει τον ρόλο τους, είναι χαμένοι στην καθημερινότητα και ξεχνάνε να οριοθετήσουν τα παιδιά τους».
«Η κακοποίηση και η παραμέληση συμβαίνουν μέσα στο σπίτι από άνθρωπο του οικείου περιβάλλοντος»
Κατά τη διάρκεια της ομιλίας της, αναφέρθηκε στην κακοποίηση, λέγοντας πως ο θύτης ανήκει σχεδόν όλες τις φορές στο στενό περιβάλλον του θύματος: «Η κακοποίηση και η παραμέληση συμβαίνουν μέσα στο σπίτι από έναν άνθρωπο του οικείου περιβάλλοντος, αν δεν είναι ο ίδιος ο γονέας. Ένα παιδί είναι σχεδόν πάντα κοντά στον άνθρωπο που θα το κακοποιήσει. Μετά αναρωτιόμαστε γιατί το παιδί δε μιλάει. Δε μιλάει, γιατί νιώθει υπεύθυνο που επέτρεψε να συμβεί αυτό στο πεδίο που ένιωθε ασφάλεια. Φοβάται να εμπιστευτεί κάποιον άλλον. Ένα παιδί δεν θα σωθεί από τον γονέα, αλλά από ανθρώπους που υπάρχουν έξω από το σπίτι. Ένας άνθρωπος μπορεί να του δώσει το χέρι βοηθείας που χρειάζεται. Έρευνες έδειξαν, ότι όσα παιδιά είχαν έστω κι έναν άνθρωπο να εμπιστευτούν και δέχτηκαν τη βοήθειά του, κατάφεραν να απομακρυνθούν από αυτή την κατάσταση. Τα παιδιά που κακοποιούνται σωματικά χρειάζονται βοήθεια, είναι ανάμεσά μας και αφορούν όλους».
«Τα παιδιά που κακοποιούνται σεξουαλικά δεν μπορούν να διαχειριστούν όσα νιώθουν»
Και συμπλήρωσε: «Τα κορίτσια είναι 5 φορές πιο πιθανόν να κακοποιηθούν σεξουαλικά, αν και τα αγόρια μπορεί να κακοποιούνται στον ίδιο βαθμό, αλλά να μην το αναφέρουν. Ξέρουμε ότι η κορυφή του παγόβουνου αναφέρεται σε εμάς κι όχι όλη η πλαγιά. Από την ώρα που αυτός ο εφιάλτης βγαίνει έξω από το παιδί, δηλαδή εξομολογείται την κακοποίησή του, θα πρέπει να πάει κάπου. Το παιδί θα μείνει για ένα μεγάλο διάστημα στο νοσοκομείο, περιμένοντας με εισαγγελική εντολή να βρεθεί σε ένα σπίτι. Κι όταν αποφασιστεί η τύχη του δεν θα υπάρξει σπίτι, αλλά ένα ίδρυμα. Θα παραμείνει εκεί, χωρίς να υπάρχει αποκατάσταση της οικογένειάς του και χωρίς να βρεθεί μια ανάδοχη οικογένεια. Τα παιδιά που είναι στα ιδρύματα, περισσότερο από το 80%, έχουν ή τον έναν ή και τους δύο γονείς ζωντανούς. Κι όταν πάνε 18 χρονών, θα ανοίξει η πόρτα του ιδρύματος και αυτά τα παιδιά θα πρέπει να βρουν ένα χέρι βοηθείας για να συνεχίσουν τη ζωή τους, αλλά δεν θα έχουν να πάνε πουθενά.
Τα παιδιά που κακοποιούνται σεξουαλικά δεν μπορούν να διαχειριστούν όσα νιώθουν. Δεν μπορούν να διαχειριστούν το στρες, δεν μπορούν να βιώσουν την απόλαυση. Για τα παιδιά που κακοποιούνται δεν υπάρχει μια ευτυχή συνέχεια. Στην Ελλάδα, υπάρχουν παιδιά που είναι στον δρόμο, που είναι στα αζήτητα. Έχει σκεφτεί κανείς τι θα μπορούσαμε να κάνουμε για να γυρίσουν στο σπίτι, στο σχολείο, για να νιώσουν ασφάλεια αυτά τα παιδιά; Οι γονείς τους δεν νιώθουν ασφαλείς και κανείς δεν μπορεί να τους βοηθήσει. Έτσι, ο φαύλος κύκλος της βίας συνεχίζεται».
Τέλος, η Βάννα Μαρκετάκη παρέθεσε τους λόγους που η σεξουαλική αγωγή πρέπει να υπάρχει στη λίστα των μαθημάτων του Δημοτικού: «Με τη σεξουαλική αγωγή μπορούμε να προλάβουμε. Να κάνουμε μια φιλική δικαιοσύνη για το παιδί. Θα μπορούσαμε να προλάβουμε, αρκεί να κάνουμε γενναίες επενδύσεις. Μπορούμε να πλαισιωθούμε από ανθρώπους που θα μας παρέχουν ουσιαστική βοήθεια για να μεγαλώνουμε τα παιδιά μας σωστά. Όταν ένα παιδί φτάσει στο δικαστήριο είναι σχεδόν πάντα αργά. Τα σημάδια που αφήνει η κακοποίηση είναι συνήθως μη αναστρέψιμα.Η εκκλησία έχει μεγάλη αντίσταση στη σεξουαλική αγωγή. Αν εξηγήσεις στους γονείς πόσο σημαντική είναι σεξουαλική αγωγή στο σχολείο, ίσως να καταλάβουν. Οι γονείς δεν μπορούν να ονομάσουν τα πράγματα με το όνομά τους. Αυτό πρέπει να γίνει στο σχολείο. Αν δώσεις στον γονιό κάτι καλό, θα το αναγνωρίσει. Η σεξουαλική αγωγή σε κάνει να αγαπήσεις αυτό που είσαι, μιλάει για απόλαυση. Αυτό που λειτουργεί πάντα είναι η πρόληψη».
