"Είμαι εδώ για εσένα": Μάριος Μάζαρης – Η ζωή δεν τελειώνει στη μητρότητα, απλώς μεταλλάσσεται

Πώς επηρεάζει τα παιδιά μια μητέρα που έχει ξεχάσει τον εαυτό της; Πώς καταλαβαίνουν την κούραση, την πίεση ή ακόμα και τη θλίψη της;

Τα παιδιά είναι σφουγγάρια συνηθίζουμε να λέμε. Ή μικροί καθρέφτες θα προσθέσω εγώ. Αντανακλούν αυτό που βλέπουν γύρω τους εμπειρικά. Μπορεί να μη γνωρίζουν τις λέξεις για να περιγράψουν την εξάντληση ή τη θλίψη, αλλά τις αισθάνονται. Μια μητέρα που έχει ξεχάσει τον εαυτό της διδάσκει – χωρίς να το θέλει – ότι η αυτοφροντίδα δεν είναι σημαντική. Κι είναι κάτι που επαναλαμβάνεται, δε χωράει ποτέ μέσα στη μέρα. Τα όρια είναι δυσδιάκριτα ανάμεσα στο "έχω χρόνο για μένα" και στο "έχω χρόνο για μένα για να περάσω με σένα". Τα παιδιά, όμως, χρειάζονται έναν γονιό που να τους δείχνει πώς να αγαπούν τον εαυτό τους, να ονειρεύονται και να φροντίζουν τα όριά τους.

Κλείσε το εισιτήριό σου για το Women's Forum "Είμαι εδώ για εσένα" 2025 εδώ

WOMEN'S FORUM

Το 2ο WOMEN’S FORUM «ΕΙΜΑΙ ΕΔΩ ΓΙΑ ΕΣΕΝΑ» έρχεται την Ημέρα της Γυναίκας στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών

Τι θα λέγατε σε μια μητέρα που αισθάνεται ενοχές όταν αφιερώνει χρόνο στον εαυτό της;

Θα της έλεγα πως η δική της ευτυχία είναι ένα δώρο για το παιδί της. Πώς κι αυτό είναι κάτι που μαθαίνει το παιδί να αγαπάει τον εαυτό του και να επιδιώκει το χαμόγελο μέσα στη μέρα , όχι μόνο τα βάρη , τις υποχρεώσεις. Πώς τύψεις νιώθουμε ακόμα κι όταν δε φροντίζουμε τον εαυτό μας, για το πώς επιλέγουμε να συνδεθούμε με το παιδί κι αν αυτό φτάνει. Είναι άλλο όμως το περνάω χρόνο για μένα και δε με ενδιαφέρει το παιδί μου κι άλλο το Τα βάζω κάτω με χαρτί και μολύβι και βάζω μικρές στιγμές αυτοφροντίδας όσο το παιδί κάνει κάτι άλλο που δε με έχει ανάγκη ή κάνουμε κάτι παρέα ή συζητάμε μαζί του και κάνουμε σχέδιο δράσης όπου όλα τα μέλη στο σπίτι αποτελούν μονάδες και ομάδα. Το να αφιερώσει χρόνο στον εαυτό του κάποιος δεν είναι πολυτέλεια. Είναι ανάγκη.

Πώς μπορεί μια γυναίκα να βρει ξανά τις δικές της επιθυμίες και όνειρα, χωρίς να νιώθει ότι "προδίδει" το ρόλο της ως μητέρα;

Καταρχάς να τονίσουμε ότι δεν προδίδει τίποτα. Αντιθέτως, δείχνει στο παιδί της ότι η ζωή δεν τελειώνει στη μητρότητα, απλώς μεταλλάσσεται. Εξελίσσεται σε μια νέα εκδοχή της, όπου επιλέγει συνειδητά τι γεμίζει τη μέρα της. Αλλάζει απλώς η δοσολογία και η συχνότητα, αλλά είναι εκεί να της θυμίζει να κυνηγά αυτό που αγαπά. Καταρχάς χρειάζεται μια απόφαση και μετά σωστές επιλογές, κυρίως στο ποιους ανθρώπους θα επιλέγουμε να ακούμε, σε ποιον κύκλο θα κινούμαστε και πόσο δεκτικοί θα είμαστε σε σχόλια, στερεότυπα και κριτική από ανθρώπους που δε μας γνωρίζουν. Ύστερα θέλει συμβουλές από κατάλληλους ανθρώπους για το πώς θα βοηθάει το παιδί της ή θα στέκεται αρωγός στην πορεία του χωρίς να έχει το άγχος του απόλυτου ελέγχου της καθημερινότητάς του.

Αν ένα παιδί μπορούσε να πει ανοιχτά στη μαμά του τι χρειάζεται από εκείνη, τι πιστεύετε πως θα της έλεγε;

«Θέλω να σε βλέπω χαρούμενη. Θέλω να αγαπάς, να παίζουμε, να γελάμε, να μιλάμε, να κάνουμε βόλτες. Όλα αυτά όμως όταν είσαι χαρούμενη, τα χαίρομαι κι εγώ πιο πολύ. Νιώθω ασφάλεια. Θέλω να με ακούς και να με αφήνεις να σε ακούω κι εγώ.»

Λέτε ότι θέλετε να γίνετε ο δάσκαλος που δεν είχατε ποτέ. Ποιος ήταν αυτός ο δάσκαλος; Και τι του έλειπε που προσπαθείτε να δώσετε εσείς στα παιδιά;

Εκείνος που μιλάει για την ύλη, αλλά κρατάει χώρο στη μέρα να μιλήσει στις καρδιές μας. Μου έλειψε ένας δάσκαλος που να μας ακούει, να μας βλέπει ως μοναδικούς ανθρώπους, να καταλαβαίνει πως το σχολείο είναι περισσότερα από απομνημόνευση, διορθώματα και τεστ. Μεγαλώσαμε γενιές ολόκληρες χωρίς να μας ρωτήσει κανείς μέσα στο σχολείο πώς νιώθουμε, αν είμαστε καλά, χωρίς να μας εξηγήσει τι είναι αυτό που νιώθουμε, τι συναίσθημα και τι όνομα έχει, και ποιοι τρόποι υπάρχουν για να το χειριστούμε. Μας έλειψε αυτή η γέφυρα με το πώς συνδέονται οι αριθμοί με την αυλή, η ορθογραφία με την παιδική χαρά, η τάξη με τη ζωή. Προσπαθώ προς αυτή την κατεύθυνση, να φτιάχνουμε μαζί με τα παιδιά μια τάξη όπου νιώθουν πως ανήκουν, πως έχουν φωνή, πως ακούγονται και μπορούν.

Στην τάξη σας βλέπετε παιδιά που διαισθάνονται ότι η μαμά τους δεν είναι ευτυχισμένη; Πώς εκφράζουν αυτή την αγωνία;

Η ευτυχία είναι μεγάλη έννοια για να την περιγράψουν σε μικρή ηλικία. Σίγουρα βλέπουν ότι η μαμά κουράζεται, αγχώνεται, τρέχει και δε φτάνει, ξυπνάει με κομμένη ανάσα και κοιμάται έχοντας στο νου της όσα δεν πρόλαβε να κάνει. Μου περιγράφουν συχνά ότι οι γονείς ή η μαμά είναι πολύ κουρασμένη, ένα μάλιστα με έπιασε σε ένα διάλειμμα και μου είπε πώς θέλει να κάνει δώρο στη μαμά του έναν τρόπο να ξεκουράζεται. Κι αυτό από μόνο του είναι ένα δώρο συγκινητικό να το διαπιστώνεις. Τα παιδιά κουβαλούν μέσα τους τους γονείς τους, κι αυτό φαίνεται.

Πώς μπορεί ένας εκπαιδευτικός να υποστηρίξει όχι μόνο τα παιδιά αλλά και τις μητέρες τους σε αυτή τη δύσκολη εξίσωση της ισορροπίας;

Ακούγοντας. Δείχνοντας κατανόηση. Εξηγώντας και υπενθυμίζοντας στους γονείς ότι όλοι κάνουμε λάθη, ότι η αγάπη δεν μετριέται σε τελειότητα. Και δίνοντας πρακτικές συμβουλές γύρω από το πώς μπορούμε να βοηθήσουμε το παιδί στη μελέτη, στη διαμόρφωση του προγράμματος του, δείχνοντας ότι δε χρειάζεται να είναι μια σχέση εξάρτησης με το παιδί για να είναι αποτελεσματική ή ότι η ευτυχία του δε σημαίνει γεμάτα με δραστηριότητες απογεύματα και εξυπηρέτηση επί συνεχούς βάσεως. Και το πιο σημαντικό: βοηθώντας το παιδί να νιώσει ότι το σχολείο είναι ένας ασφαλής χώρος, ακόμα κι αν το σπίτι περνάει μια δύσκολη φάση.

Τι θα θέλατε να ψιθυρίσετε σε κάθε μητέρα που νιώθει ότι έχει χαθεί μέσα στους ρόλους της;

Πάρε χρόνο για σένα. Μη συγκρίνεσαι με άλλες μαμάδες, άλλα πρότυπα εκεί έξω. Επειδή το κάνουν άλλες, δε σημαίνει ότι λειτουργεί ή πως είναι σωστό. Είσαι πολλά περισσότερα από τους ρόλους σου. Μη φοβάσαι να θυμηθείς ποια είσαι.

Τελικά, ποιο είναι το μήνυμά σας προς τις γυναίκες που προσπαθούν να είναι τα πάντα για όλους, αλλά ξεχνούν να είναι κάτι για τον εαυτό τους;

Μια μητέρα δεν είναι μόνο μητέρα. Είναι άνθρωπος. Και αξίζει να είναι ευτυχισμένη. Αρκεί να συνειδητοποιήσει κι η ίδια πόσα θέλει να είναι. Κάποιες ανάγκες είναι κατασκευασμένες, κάποιες τα κοινωνικά δίκτυα τις προβάλουν ως απαραίτητες. Τίποτα από τα δύο δεν είναι όμως. Χρειάζεται να πάρει μια ανάσα και να ακούσει μέσα της. Το να φροντίζει τον εαυτό της δεν είναι εγωισμός. Είναι το μεγαλύτερο μάθημα που μπορεί να δώσει στο παιδί της: ότι η αγάπη ξεκινάει από μέσα μας. Και αν δεν το κάνουμε εμείς, δε θα γίνει ποτέ προτεραιότητα από άλλον.

Λίγα λόγια για το Μάριο Μάζαρη

Γεννήθηκε και ζει στον Πειραιά. Είναι δάσκαλος δημοτικής εκπαίδευσης σε δημόσια σχολεία από το 2006, συγγραφέας 8 βιβλίων για παιδιά και ενήλικες, αλλά και δημόσιος ομιλητής. Στόχος του είναι με δράσεις εντός και εκτός αίθουσας να φέρνει στο προσκήνιο όλα τα ζητήματα που απασχολούν γονείς, μαθητές και εκπαιδευτικούς, να εμπνεύσει, να δώσει κίνητρα μάθησης και να συμβάλει με τον τρόπο του να δημιουργηθεί μια νέα γενιά με ενσυναίσθηση και αγάπη, συνδεδεμένη με το συναίσθημά της αλλά και την κοινωνία.

Μάθε περισσότερα για το Women's Forum 2025: Είμαι Εδώ για Εσένα και κλείσε το Εισιτήριό σου εδώ