Πρωταθλήτρια στην κοινωνική δράση

Η μπασκετμπολίστρια Ruth Riley βοηθά παιδιά από την Αφρική.

Φωτο: Γεράσιμος Φρόνημος

Η Ruth Riley, 31, παίζει μπάσκετ στον Αθηναϊκό, που πέρυσι κατέκτησε το πρωτάθλημα και το Κύπελλο Ελλάδας, αλλά και το ευρωπαϊκό Eurocup, όντας η πρώτη ελληνική ομάδα στην ιστορία που πανηγύρισε έναν ευρωπαϊκό τίτλο. Μπορεί στην Ελλάδα όποιος μιλάει για μπάσκετ να σκέφτεται τον Διαμαντίδη, τον Σπανούλη και τον Παπαλουκά, αλλά η Riley στην καριέρα της έχει κατακτήσει τίτλους που θα ζήλευαν ακόμα και οι καλύτεροι Έλληνες μπασκετμπολίστες. Το 2001 κέρδισε το κολεγιακό πρωτάθλημα με το Πανεπιστήμιο του Notre Dame και το 2004, στην πρώτη της επίσκεψη στην Αθήνα, έφυγε από τη χώρα μας με το χρυσό μετάλλιο στις αποσκευές της, ενώ το 2001 και το 2003 κατέκτησε το πρωτάθλημα στο WNBA (το γυναικείο ΝΒΑ). Μάλιστα, ψηφίστηκε ως η καλύτερη παίκτρια των τελικών. Η ιστορία της Riley όμως δεν εξαντλείται σε αυτά. Μέσω της οργάνωσης Nothing But Nets, που συνεργάζεται με το ΝΒΑ και το WNBA και προωθεί κοινωνικές δράσεις σε ολόκληρο τον πλανήτη, η Ruth ταξίδεψε στην Αφρική, και από τότε η ζωή της άλλαξε. «Στην Αμερική υπάρχει πολύ έντονα το πνεύμα της κοινωνικής προσφοράς και της φιλανθρωπίας. Όταν πήγαμε για πρώτη φορά στην Αφρική, και συγκεκριμένα στην Κένυα, το 2006, κατάλαβα ότι έπρεπε να κάνω κάτι για αυτά τα παιδιά. Υπάρχουν παιδιά στην Αφρική που πεθαίνουν καθημερινά επειδή δεν έχουν τη στοιχειώδη περίθαλψη, που στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ θεωρούμε δεδομένη εδώ και δεκάδες χρόνια. Από τότε πηγαίνω κάθε χρόνο στην Αφρική, και είναι κάτι που θέλω να κάνω ακόμα πιο συχνά όταν τελειώσω την καριέρα μου».

Φωτογραφία από το προσωπικό αρχείο της Ruth.

Τα συχνά ταξίδια στη Μαύρη Ήπειρο, και συγκεκριμένα σε Κένυα, Αγκόλα, Μάλι, Νιγηρία και Νότια Αφρική, έχουν κάνει τη Ruth ιδιαίτερα ευαίσθητη σε θέματα που αφορούν την παιδική εκμετάλλευση. «Δεν θα ξεχάσω ποτέ ένα κοριτσάκι 8 ετών από το Μάλι που είχε βιαστεί ομαδικά. Όσα χρόνια κι αν περάσουν, δεν μπορώ να ξεχάσω το βλέμμα της. Τι μπορούσαμε να πούμε όλοι εμείς σ’ εκείνο το παιδί που σε τόσο μικρή ηλικία είχε βιώσει όλη τη σκληρότητα του κόσμου; Από την άλλη, το εκπληκτικό στην Αφρική είναι το αυθόρμητο χαμόγελο των κατοίκων. Οι άνθρωποι αυτοί ζουν με απίστευτες στερήσεις, κι όμως συνεχίζουν να απολαμβάνουν τη ζωή τους. Πηγαίναμε σε χωριά για να παίξουμε μπάσκετ με τα παιδιά, κι όταν τους δίναμε μια μπάλα, μας χαμογελούσαν σαν να τους είχαμε κάνει το μεγαλύτερο δώρο του κόσμου. Σε κοιτάζουν με τόση ευγνωμοσύνη, που δεν μπορείς παρά να κάνεις ό,τι περνά από το χέρι σου για αυτούς τους ανθρώπους». Η Riley πριν από ένα χρόνο αποφάσισε να υπογράψει συμβόλαιο συνεργασίας με τον Αθηναϊκό, επιστρέφοντας στην Ελλάδα μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004. Πώς αντέδρασαν, όμως, οι δικοί της άνθρωποι στην είδηση της μετακόμισης στην Ελλάδα; «Ήταν σαν να πήγαινα στον παράδεισο! Όλοι μου οι φίλοι από την πρώτη στιγμή μου ζητάνε να έρθουν να με δουν στην Ελλάδα και, αν μπορούν, να μείνουν εδώ για πάντα. Και είναι λογικό. Δεν υπάρχει κανένας άνθρωπος που να έρχεται από μια ξένη χώρα και να μην περνάει καλά στην Ελλάδα». Το συνηθισμένο μοτίβο στη ζωή των επαγγελματιών αθλητών είναι «σπίτι – γήπεδο –σπίτι», καθώς το καθημερινό πρόγραμμα των προπονήσεων δεν επιτρέπει ιδιαίτερες επαφές με τη νυχτερινή ζωή της Αθήνας ή με τα άλλα αξιοθέατα της πόλης. Η Ruth, πάντως, έχει καταφέρει να βρει τη χρυσή τομή. «Προσπαθώ να βγαίνω όσο πιο συχνά μπορώ. Είμαι εδώ για να παίζω μπάσκετ, αλλά στη ζωή υπάρχουν πολλά ωραία πράγματα εκτός από το μπάσκετ. Βγαίνω πολύ συχνά για φαγητό με τις συμπαίκτριές μου, ενώ ένα από τα πρώτα πράγματα που έκανα όταν ήρθα στην Αθήνα ήταν να πάω στην Ακρόπολη. Είναι συγκλονιστικό να βρίσκεσαι σε αυτό το μέρος και να σκέφτεσαι την τεράστια ιστορία που έχει αυτό το μνημείο. Οι Έλληνες είναι πολύ τυχεροί που μπορούν να περπατάνε δίπλα σε αυτά τα μάρμαρα. Μπορεί εσείς να μην το καταλαβαίνετε, γιατί γεννηθήκατε εδώ, αλλά, πιστέψτε με, δεν συγκρίνεται με τίποτα». Πάντως, σε ένα κορίτσι που έχει μεγαλώσει στο Macy της Ιντιάνα οι ρυθμοί της ζωής στην Αθήνα φαντάζουν –το λιγότερο– εξωτικοί. Ο κόσμος βιάζεται, τα αυτοκίνητα τρέχουν και η ζωή μοιάζει να κυλά πιο γρήγορα σε σχέση με την αμερικανική επαρχία. «Ο τρόπος ζωής στην Αθήνα δεν είναι όπως στην Αμερική, και αυτό είναι δεδομένο. Προφανώς, μου λείπουν οι φίλοι και η οικογένειά μου, αλλά όταν ξυπνάς το πρωί και βλέπεις αυτό τον ήλιο, δεν θέλεις τίποτε άλλο στη ζωή σου! Αν ερχόταν και λίγο περισσότερος κόσμος στους αγώνες του γυναικείου μπάσκετ, θα ήταν όλα τέλεια, αλλά, απ’ ό,τι έχω καταλάβει, το ελληνικό μπάσκετ περιστρέφεται γύρω από τον Παναθηναϊκό και τον Ολυμπιακό. Λογικό είναι. Πήγα μια φορά στο γήπεδο και μου έμεινε αξέχαστο. Δεν έχω συναντήσει ποτέ στη ζωή μου τέτοια ατμόσφαιρα».