Σκέψεις μιας 40+ αναγνώστριας πάνω στο θέμα του γάμου.
Δεν είχα σκεφτεί ότι η 5η δεκαετία της ζωής μου θα με βρει εργένισσα. Η αλήθεια βέβαια είναι πως βλέπω γύρω μου και δεν είμαι η μόνη. Όχι δεν το επέλεξα, αλλά ούτε προέκυψε. Για να πως την αλήθεια είμαι λίγο μπερδεμένη: μήπως το προσπέρασα με δικαιολογίες του τύπου «δεν είμαι έτοιμη», «είμαι στο pick της καριέρας μου» ή κάνοντας επιλογές συντρόφου που ήταν από την αρχή καταδικασμένες; Συχνά εγώ και φίλες μου που ζουν ακόμα ως singles, τα βάζουμε με την μοίρα μας, τον ανάδρομο κτλ. Μάλλον ματαιοπονούμε γιατί το κλισέ ότι "στη ζωή όλα είναι θέμα timing" το πιο πιθανό είναι να ισχύει...
Έχω περάσει όλα τα στάδια που μπορεί να έχει το συναίσθημα της απογοήτευσης και ναι, η κατάθλιψη είναι μεγάλο μέρος της, αλλά είναι και ένα μεγάλο σχολείο. Έμαθα από τα λάθη μου και πλέον είμαι πιο κατασταλμένη και ομολογώ, περισσότερο σοφή.
Δεν έχω σκοπό να το ρίξω στην μοιρολατρία, να περιμένω για ένα τρένο που μπορεί να περάσει, να κάνω όνειρα για μια ζωή που μπορεί να είχα και να προσπερνάω συνέχεια το σήμερα αφήνοντας το άδειο, κενό από συναισθήματα. Τέλος. Η ζωή μιας γυναίκας δεν είναι μόνο ένας γάμος. Εάν προκύψει θα έχει ενδιαφέρον την ανάγκη όμως για συντροφικότητα και ανθρώπινη επαφή είναι μια βαθύτερη έννοια...
Σκέφτομαι λοιπόν συχνά ότι εάν πάλι δεν παντρευτώ ποτέ, η σχέση με τους αγαπημένους μου ανθρώπους όπως φίλοι, συγγενείς και ο σύντροφος που θα έχω στο πλάι μου, θα με γεμίζουν με αυτό που ο γάμος παραδοσιακά υπόσχεται: την αγάπη.
