Αποσπάσματα από τη φιλοσοφία του μεγάλου δασκάλου της τέχνης σχετικά με τα μηνύματα που στέλνουν τα χρώματα στην ψυχή μας.
Κόκκινο: υποκειμενική ουσία σε αντικειμενικό περίβλημα.
Η δεύτερη μεγάλη αντίθεση είναι η διαφορά
μεταξύ άσπρου και μαύρου, των χρωμάτων δηλαδή, τα οποία παράγουν το άλλο ζευγάρι των τεσσάρων κύριων ήχων: την κλίση του χρώματος προς το ανοιχτό ή το σκούρο. Αυτά τα τελευταία έχουν επίσης την ίδια κίνηση προς και από τον θεατή, όχι όμως με δυναμική, αλλά με στατική-παγωμένη μορφή.
Το γκρίζο στερείται ήχου και κίνησης. Είναι όμως η ακινησία αυτή διαφορετικού χαρακτήρα από την ηρεμία του πράσινου που βρίσκεται μεταξύ δύο ενεργειακών χρωμάτων και είναι το προιόν τους.
Μέσα στο πράσινο βρίσκονται κρυμμένα το κίτρινο και το μπλέ σαν δυνάμεις σε παράλυση, έχοντας όμως τη δυνατότητα να επαναδραστηριοποιηθούν.
Όταν βγαίνει το απόλυτο πράσινο από τη θέση ισορροπίας, ανέρχεται προς
το κίτρινο, καθώς γίνεται πιο ζωντανό, νεανικό και χαρούμενο. Εμφανίστηκε πάλι με την πρόσμιξη του κίτρινου μια ενεργητική δύναμη. Εμβαθυνόμενο, με την υπερίσχυση του μπλέ, αποκτά το πράσινο έναν τελείως όμως διαφορετικό χαρακτήρα από ότι στην αναθέρμανση του πράσινου.
Το μπλε είναι το τυπικά ουράνιο χρώμα.
Αναπτύσσει σε βάθος το στοιχείο της ηρεμίας. Βυθιζόμενο στο μαύρο προσλαμβάνει την παρήχηση μιας μη ανθρώπινης θλίψης. Μουσικά αναπαριστάμενο το ανοικτό μπλέ είναι όμοιο με έναν αυλό, το σκούρο με ένα τσέλο, προχωρώντας ολοένα βαθύτερα με εξαίσιους ήχους ενός κοντραμπάσου.
Το άσπρο το οποίο θεωρείτε συχνά σαν ένα μη χρώμα, ένα σύμβολο ενός κόσμου όπου έχουν εξαφανιστεί όλα τα χρώματα σαν υλικές ιδιότητες και ουσίες.
Είναι ο κόσμος αυτός τόσο ψηλά πάνω από μας, που δεν μπορούμε να ακούσουμε κανένα ήχο από εκεί.
