Αυτό το δύσκολο κεφάλαιο της υιοθεσίας...
Η υιοθεσία είναι λεπτό και ευαίσθητο ζήτημα. Όσο όμως και να μας κάνει να σιωπούμε και να κάνουμε δεύτερες σκέψεις είναι μια κίνηση που μπορεί να αλλάξει τη ζωή μας αλλά και τη ζωή ενός παιδιού.
Στη χώρα το τοπίο της υιοθεσίας είναι ένα "τοπίο στην ομίχλη" ενώ αντιμετωπίζεται συχνά με έντονη διστακτικότητα -λογικό- αφού είναι ένα θέμα καθαρά επιλογής.
Η αφορμή για το παρακάτω άρθρο στάθηκε ένα απόσπασμα που είδαμε σε εφημερίδα. Έχει τον τίτλο "Θα με πάρεις μαζί σου;"
Η δημοσιογράφος περιγράφει την επίσκεψή της στο Κέντρο Προστασίας Παιδιού Η Μητέρα. Σύμφωνα με τα στοιχεία του κράτους μόνο το 2011 εγκαταλείφθηκαν σε μαιευτήρια και νοσοκομεία 86 παιδιά.
"Βγαίνω από το θάλαμο. Τώρα πια δεν προχωρώ. Σέρνομαι. Από λύπη ενοχές και τύψεις. Αποκυήματα του τυχερού μου κόσμου που με κέρασε απλόχερα μόνο λατρεία, αγάπη, αγκαλιές και φιλιά. Ανοίγω μια τρίτη πόρτα. Ένα κύμα από παιδιά ορμάει επάνω μου "Πως σε λένε;" 'Ήρθες να παίξουμε;" "M'αγαπάς;" "Θα με πάρεις μαζί σου;" "Είσαι παντρεμένη;"Γι' αυτά τα παιδιά μια αγκαλιά ισοδυναμεί με δεκάδες δώρα."
(Της Ρομίνας Ξυδά Taλκ 4.4.2012)
Εάν πάρει κανείς την απόφαση και κάνει το βήμα τι θα πρέπει να έχει στο μυαλό του;"Δείξτε σεβασμό στο παρελθόν του παιδιού σας και συμπεριφερθείτε φυσιολογικά" μας είπε η ψυχολόγος Νέλλη Θεοδοσίου
Όταν ένα ζευγάρι παίρνει την απόφαση να υιοθετήσει, συνήθως έχει εξαντλήσει όλες τις πιθανότητες να αποκτήσει φυσιολογικά ένα παιδί. Παρόλα αυτά,
η υιοθεσία δεν πρέπει να γίνεται με παρόρμηση και «αναγκαστικά», καθώς είναι μια ιδιόρρυθμη κατάσταση που σίγουρα θα δημιουργήσει κινδύνους για τις ισορροπίες της οικογένειας.
Πολλές και διαφορετικές είναι οι απόψεις για την ηλικία που πρέπει να μαθαίνει ένα παιδί ότι είναι υιοθετημένο. Επειδή, βέβαια, πρακτικά τα παιδιά που υιοθετούνται δεν είναι στη βρεφική ηλικία, αλλά μάλλον στη νηπιακή και στην παιδική (άρα έχουν ζήσει σε κάποιο ίδρυμα ή πτέρυγα νοσοκομείου), είναι σκόπιμο να είμαστε απευθείας ειλικρινείς μαζί τους.
Μπορούμε να τους πούμε ότι δεν γεννήθηκαν από εμάς, αλλά πήγαμε σε ένα σπίτι αγάπης και θελήσαμε να γίνουν «τα παιδιά της καρδιάς μας».
Μεγαλώνοντας θα πρέπει να είμαστε ανοιχτοί και πρόθυμοι να απαντούμε στις απορίες τους και θα πρέπει να στηρίζουμε τυχόν αναζητήσεις τους, σε σχέση με τους βιολογικούς τους γονείς.
Επιπλέον είναι σημαντικό η συμπεριφορά των γονιών προς τα υιοθετημένα παιδιά να μην είναι περισσότερο ελαστική, λόγω της κατάστασης, γιατί αυτό τα κάνει να αισθάνονται «διαφορετικά» και τα αποστασιοποιηθεί από τους γονείς τους.
Πολλοί γονείς θεωρούν απειλή την ύπαρξη και την τυχόν «ανακάλυψη» των βιολογικών γονιών, όμως αυτή η ανησυχία και η ανασφάλεια είναι που στην πραγματικότητα δημιουργεί το πρόβλημα.
Τα παιδιά εκλαμβάνουν αυτή την αμήχανη και ίσως αρνητική αντίδραση, ως μη σεβασμό των επιθυμιών τους. Ζητούν τη βοήθειά των γονιών τους, όπως θα τη ζητούσαν σε κάθε άλλη περίπτωση.
Οι γονείς που έχουν υιοθετήσει ένα παιδί, πρέπει να γνωρίζουν και να μην υποτιμούν ποτέ την βαθιά και καίρια επιθυμία κάθε ανθρώπου να γνωρίζει ποιος είναι και από ποιους προέρχεται.
Ευχαριστούμε πολύ την ψυχολόγο Νέλλη Θεοδοσίου.
Η Νέλλη Θεοδοσίου (
[email protected]) είναι πτυχιούχος του Πανεπιστημίου της Αμιένης (Γαλλία) και εργάζεται ως ψυχολόγος με ειδίκευση στην ψυχοθεραπεία τόσο ενηλίκων, όσο και παιδιών από το 1990.
