Το playground της εφηβείας είναι ένα μέρος προσωπικού διαλογισμού.
Λένε ότι η παιδική ηλικία είναι ο σκληρός δίσκος της ψυχής. Δεν συμφωνώ απόλυτα. Πιστεύω ότι η ουσία, το κέντρο και το βασικό υλικό της ψυχής βρίσκεται στα εφηβικά χρόνια.
Τα γλυκά χρόνια της εφηβείας είναι αυτά που χαρτογραφούν την προσωπικότητά σου. Η μουσική, οι φίλες που ονειροπολούν μαζί σου, τα αμήχανα βλέμματα, οι αφοριστικοί στίχοι που επιλέγεις να γράψεις με μανία στο οπισθόφυλλο του μαθήματος που μισείς. Το είδωλο που βλέπεις στον καθρέφτη, δηλαδή ο εαυτός σου, που αλλάζει και από κορίτσι θέλει να γίνει γυναίκα. O δρόμος μεγάλος, δεν το ξέρεις, κι έτσι βαδίζεις ανέμελα και αποφασιστικά προς την ενηλικίωση.
Αυτά που θα δει και θα ζήσει ένα κορίτσι που μεταμορφώνεται σε γυναίκα, αυτά τα αθώα χρόνια της προσωπικής επανάστασης είναι αυτά που θα γράψουν περισσότερο απ΄όλα
στη μνήμη. Η δυναμική των εμπειριών της ηλικίας αυτής έχει να κάνει με το γεγονός ότι δεν είσαι πια παιδί για να μην έχεις άποψη και αρκετά παιδί ώστε να ονειρεύεσαι με πάθος. Όταν είσαι έφηβη είσαι μια μικρή καλλιτέχνης.
Κάθε φορά λοιπόν που θέλω να ξεκουράσω την ψυχή μου, να ξεμπλεχτώ έναν αδιέξοδο έρωτα-spiderman ή να βρω τη δύναμη να διώξω παράσιτους οργανισμούς από το ζωτικό μου χώρο, κρύβομαι στα "καταφύγια" της εφηβείας. Μιας εφηβείας με ερωτήματα, βαθιές φιλίες, ατελείωτες ώρες συζητήσεων και πολύ μουσική.
Στον χάρτη του μυαλού του καθένα τα καταφύγια αυτά, μπορεί να είναι ένας τόπος, ένα πρόσωπο που μαζί μοιράζεστε τα "σουβενίρ" αυτής της ηλικίας, η μυρωδιά από ξύσματα μολυβιού σε μια πάνινη τσάντα, μυστικά λευκώματα, το βλέμμα μιας αιωνόβιας πια γιαγιάς που στα μάτια της θα είμαι πάντα έφηβη, μια παραλία, ένα γρατζουνισμένο LP που γκρινιάζει μαζί σου στοίχους από το αγαπημένο σου συγκρότημα.
Στις όμορφες μνήμες αυτής της εποχής που σε καθόρισε, πιστεύω, πως υπάρχει μια μορφή αυτο-θεραπείας κι ένας τόπος γαλήνης.
Ευχαριστούμε την Χλόη
Διαβάστε ακόμα:
Ό,τι σημαίνει για τον καθένα... Αφού έχεις φτερά! Η ελπίδα 
