Πόσο πρέπει να συμμετέχουν;
Μερικές από τις πιο γλυκές αναμνήσεις μας από τα παιδικά χρόνια, περιέχουν μία τρυφερή γιαγιά και έναν παππού γεμάτο ιστορίες και βόλτες. Πρόκειται για δύο φιγούρες απαραίτητες για το μεγάλωμα του παιδιού, καθώς καταδεικνύουν τη συνέχιση της οικογενείας και το πέρασμα από γενιά σε γενιά. Πόσο βοηθούν όμως στην ισορροπία της;
Είναι γεγονός πως, είτε ο παππούς και η γιαγιά είναι κομμάτι της καθημερινότητας του εγγονιού τους, είτε το βλέπουν πιο αραιά, έχουν τις δικές τους απόψεις και συμβουλές για το μεγάλωμά του, οι οποίες μάλιστα είναι πολλές φορές και απόλυτες.
Αυτό, βέβαια, είναι θεμιτό ως ένα σημείο, καθώς οι γνώσεις τους είναι απαραίτητες και πολύτιμες για τους νέους γονείς. Σαφώς και γνωρίζουν περισσότερα πράγματα για το μεγάλωμα ενός παιδιού, ειδικά από την πρακτική πλευρά.
Από την άλλη, οι γονείς είναι διαφορετικά άτομα και διαφορετικό ζευγάρι από το παιδί τους, οπότε είναι αδύνατο ακριβώς οι ίδιες αρχές και πρακτικές να χρησιμοποιηθούν χωρίς παραλλαγή από εκείνο. Αυτό άλλωστε πρέπει να γίνει. Οι νέοι γονείς πρέπει να «ταιριάζουν» τις αρχές των δικών τους γονιών, σύμφωνα με τον τύπο της οικογενείας που θέλουν να δημιουργήσουν.
Αν και είναι δύσκολο, γιατί πάντα θα είναι τα παιδιά των γονιών τους, πρέπει να τους οριοθετήσουν διακριτικά, καθώς ο παππούς και η γιαγιά παρουσιάζουν μια τάση (τις περισσότερες φορές από πρόθεση βοηθείας) να φέρονται ως γονείς και στο εγγόνι τους. Ειδικά δε, αν οι νέοι γονείς δε μπορούν εύκολα να αναλάβουν τα ηνία, τότε η παρουσία τους είναι πιο αισθητή και παρεμβατική. Αυτό έχει ως συνέπεια, να μπλέκονται οι ρόλοι και να υπάρχουν συχνά προστριβές και παρεξηγήσεις, οι οποίες δεν ωφελούν τη συνοχή της οικογένειας. Επιπλέον, όταν υπάρχουν και άλυτα οικογενειακά ζητήματα, αυτά αναδύονται ξανά και δυσκολεύουν ακόμα περισσότερο την κατάσταση.
Το παιδί έχει ανάγκη από όλες τις μορφές στη ζωή του, ώστε να γίνει πιο πλούσια και γεμάτη διαφορετικά ερεθίσματα και εμπειρίες. Πάντα με σεβασμό, οι νέοι γονείς πρέπει να χαράξουν τη δική τους πορεία και να μείνουν σταθερή σε αυτή. Αυτή η πορεία σίγουρα θα είναι πιο εύκολη, αν έχουν υποστηρικτές των προσπαθειών τους, τους δικούς τους γονείς.
Επιπλέον ο παππούς και η γιαγιά έχουν ζήσει και μεγαλώσει ήδη τα δικά τους παιδιά, είναι ώρα για έναν λιγότερο υπεύθυνο, πολύ πιο γλυκό ρόλο που πραγματικά μένει ανεξίτηλος στη ψυχή των εγγονιών τους.
Ευχαριστούμε την συμβολή της, την Καλλιόπη Σαρρή, Ψυχολόγος, απόφοιτος Παντείου Πανεπιστημίου. Ειδικευμένη στην Παιδαγωγική Ψυχολογία ([email protected])
