Ένα μεσημέρι του Νοέμβρη, μετά από αμέτρητες εμβρυικές σκέψεις, αποφάσισα τελικά να βγω στο φως του έξω κόσμου. 6 χρόνια μετά, σε κάποια γιορτή του νηπιαγωγείου, παρουσίασα τις ειδήσεις της ημέρας, ανεβασμένη σε ένα καρεκλάκι με ένα μικρόφωνο κοντά στα χείλη να κρέμεται από το ταβάνι. Ήταν η στιγμή που με έκανε 12 χρόνια μετά, να θέλω να κάνω καθημερινότητά μου τη δημοσιογραφία. Από τότε θέλω να ανακαλύπτω όλους εκείνους τους τύπους ανθρώπων που δεν συζητήθηκαν πολύ αλλά σε κάποια στιγμή της ζωής τους έκαναν κάτι στ’ αλήθεια σπουδαίο, για το οποίο αξίζει να γράφει κανείς… Ιδανικά στη γραφομηχανή.
