Η Eurovision είναι το πανηγύρι των λαών. Μόνο χαλβάς Φαρσάλων λείπει! Ωστόσο, όπως ακριβώς συνέβαινε και με τα πανηγύρια, στους πάγκους τους μπορούσες να διακρίνεις, έστω σε άτεχνη – φτηνιάρικη μορφή, τις επιταγές της μόδας, τις επιταγές της αγοράς. Μ’ αυτή την έννοια δεν είναι χαζή, ούτε «αθώα» υπόθεση η Eurovision. Βεβαίως, η πλειοψηφία των τραγουδιών είναι μια σαχλαμάρα και μισή, βεβαίως και το όλον είναι φαρσοκωμωδία, βεβαίως αγγίζει την πλήρη γελοιότητα, η τόσο ξεκάθαρη «αλλαξοκωλιά» γενναιόδωρης βαθμολογίας της μιας χώρα στην άλλη «συγγενική», ανεξάρτητα από την αξία ή όχι των τραγουδιών… Καλή ώρα Ελλάς-Κύπρος… Αλλά πέραν όλων αυτών, πάντα το τραγούδι που κερδίζει εν τέλει, «δείχνει» την κατεύθυνση «της αγοράς», ακτινογραφεί τις επιταγές, την κατεύθυνση της κοινωνίας με κραυγαλέο τρόπο. Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου εδώ.