Σίντι Λόπερ: Ήθελαν να με κάνουν «δεύτερη Μπάρμπαρα Στρέιζαντ» και να κοντραριστώ τη Μαντόνα. Τι διάολο;

Αυτήν τη στιγμή, δεν υπάρχει άνθρωπος που δεν γνωρίζει τη Σίντι Λόπερ. Ακόμη κι αν ανήκει στους τελευταίους της Gen Z, ακόμη κι αν δεν το ‘χει ιδιαίτερα με τα ονόματα, αν του βάλεις το Girls Just Wanna Have Fun που, παρεμπιπτόντως, υπήρξε φεμινιστικός ύμνος της εποχής του, θα καταλάβει πολύ καλά σε ποια αναφέρεσαι. Κι η ίδια, στα 71 της, με ντοκιμαντέρ μεγάλου μήκους να γυρίστηκε για τη ζωή και το έργο της, εξακολουθεί να μην αισθάνεται πως η δουλειά της είναι αρκετά καλή.

Η ταινία της Άλισον Έλγουντ ονομάζεται Let the Canary Sing και ακολουθεί τη ζωή της Λόπερ, από τα τραυματικά παιδικά χρόνια με τον κακοποιητικό πατριό της, μέχρι την πρώτη της επαφή με τη μουσική σκηνή της Νέας Υόρκης, τις κόντρες με στελέχη της βιομηχανίας που δεν μπορούσαν να αντιληφθούν τον επηρεασμένο από τη σχολή Καλών Τεχνών τρόπο σκέψης της, τη μανία του χώρου να τη βάλει να ανταγωνιστεί τη Μαντόνα και τον αγώνα της για επιβίωση, μετά την «πτώση» της. Με αφορμή το ντοκιμαντέρ αυτό, έδωσε συνέντευξη στον Guardian, μίλησε για όλα τα παραπάνω και έδωσε μία μόνο συμβουλή σε όποιον θέλει να γίνει «αληθινός καλλιτέχνης»: «Μην τα παρατάς. Περίμενε να έρθει η στιγμή σου. Θα έρθει, αν δεν τα παρατήσεις».

CELEBRITIES

Τζούλια Φοξ: «Οι άντρες δεν γεννιούνται κακοί. Η πατριαρχία τους κάνει»

Η Σίντι Λόπερ μεγάλωσε στο Κουίνς. Οι γονείς της πήραν διαζύγιο όταν εκείνη ήταν περίπου πέντε ετών και η μητέρα της παντρεύτηκε έναν κακοποιητικό άντρα. Όταν ήταν οργισμένος, απειλούσε πως θα βίαζε τη Λόπερ και τη μεγαλύτερη αδελφή της. Όταν μπήκε στην εφηβεία της, τον έπιασε να την κοιτά από την κλειδαρότρυπα, μία μέρα που έκανε μπάνιο –αυτό ήταν που την ταρακούνησε και, λίγο μετά, έφυγε από το σπίτι παίρνοντας μαζί μονάχα μια οδοντόβουρτσα, ένα καθαρό εσώρουχο, ένα βιβλίο και το βιβλίο της Γιόκο Όνο, Grapefruit. Αυτό το βιβλίο «είχε γίνει το παράθυρο από το οποίο έβλεπα τη ζωή μέσω της τέχνης».

Εγκαταστάθηκε στο Λονγκ Άιλαντ μαζί με την αδελφή της. Τα έβγαζαν πέρα τρώγοντας μακαρόνια και έκαναν δουλειές «του ποδαριού», μέχρι που ξεκίνησαν να τραγουδούν για μπάντες στα κλαμπ της περιοχής. Έτσι ξεκίνησε να ανεξαρτητοποιείται οικονομικά η Σίντι Λόπερ –δούλευε ως τόπλες χορεύτρια τα βράδια, ώστε να μαζεύει τα χρήματα για τον μουσικό της εξοπλισμό. Σταμάτησε γρήγορα, αηδιασμένη από τη συμπεριφορά των ανδρών που της πετούσαν κέρματα ενώ χόρευε. Την ίδια εποχή, την παρενόχλησαν σεξουαλικά ένα από τα μέλη συγκροτήματος για το οποίο τραγουδούσε και δύο γυναίκες που, τότε, έμεναν μαζί του. Έθαψε το περιστατικό μέσα της για να μπορέσει να συνεχίσει τη ζωή της, σχεδόν το ξέχασε μέχρι που, χρόνια αργότερα, ξεκίνησε ψυχοθεραπεία.

Πλησίαζε τα 30 όταν έκλεισε την πρώτη της συμφωνία με τους Blue Angel. Η μπάντα δεν πήγαινε καλά, οπότε η δισκογραφική την ενθάρρυνε να συνεχίσει μόνη της, κάτι που αρχικά την της άρεσε. Συμφώνησε τελικά. Για να τα καταφέρει, χρειάστηκε να δώσει δικαστική μάχη ενάντια στον πρώην μάνατζέρ της, να καταστραφεί οικονομικά στην προσπάθεια να τον νικήσει και, τελικά, να κερδίζει, με το δικαστήριο να λέει «Αφήστε το καναρίνι να τραγουδήσει». Αυτή η ατάκα αποτέλεσε έμπνευση για τον τίτλο του ντοκιμαντέρ.

Η δισκογραφική ήθελε να κάνει τη Λόπερ «επόμενη Μπάρμπαρα Στρέιζαντ». Φυσικά και το αρνήθηκε. Αργότερα, θέλησαν να την τοποθετήσουν απέναντι από τη Μαντόνα που, το 1983, κυκλοφόρησε επίσης τον πρώτο της δίσκο και πήγαινε εξαιρετικά. «Λες και μπορούσε να υπάρξει μονάχα μία επιτυχημένη γυναίκα. Τι διάολο είναι αυτά; Αυτή η γυναίκα μας ψυχαγωγεί για χρόνια. Έχει βγάλει υπέροχα ποπ κομμάτια. Θέλω να είμαι ανταγωνιστική, αλλά όχι και να έχω κόντρα με μία άλλη γυναίκα. Δεν μου αρέσουν αυτά», είπε.

Ήθελε να είναι πάντα πλάι στις γυναίκες, όμως δεν την πείραζε καθόλου να τσακώνεται με στελέχη του χώρου. Θα ήταν όλα ευκολότερα αν απαντούσε σε όλα «ναι»; Ενδεχομένως. Όμως δεν θα ήταν ποτέ ο εαυτός της. «Ήθελα να μάθω. Και, ειλικρινά, το μόνο που ήθελα πάντα, ήταν να είμαι εξαιρετική καλλιτέχνιδα».

Όταν ξεκίνησε να συμμετέχει σε ταινίες, ένας παραγωγός έλεγε δυνατά πόσο «fuckable» την έβρισκε. Άλλη φορά, κάποιος του χώρου έβαλε ένα κασκόλ γύρω από τη μέση της και την τράβηξε κοντά του. «Κι εγώ έλεγα, μη μου κάνετε τέτοια. Πρέπει να κοιτάς μπροστά γιατί, τελικά, αυτοί οι άνθρωποι θα φύγουν, αν είναι τόσο επιφανειακοί. Δεν γεννήθηκαν για να το κάνουν αυτό», δήλωσε στον Guardian.

Η ίδια, πώς κατάφερε να κοιτά μπροστά, ακόμη κι όταν το τρίτο της άλμπουμ απέτυχε και η δισκογραφική της έπαψε να την προωθεί;

«Έλεγα στον εαυτό μου πως, αν θέλεις να γίνεις πραγματική καλλιτέχνιδα, παίρνει ό,τι σου έρχεται και προχωράς. Στα μέρη μου, τρως το χαστούκι, φτιάχνεις τα μαλλιά και ξαναμπαίνεις στο παιχνίδι. Εγώ έτσι ζούσα. Πέφτεις, ξανασηκώνεσαι και, με κάθε αποτυχία, μαθαίνεις κάτι σημαντικό επειδή η ζωή είναι για να μαθαίνεις. Δεν γεννιέσαι γνωρίζοντας τα πάντα και, αν το γεννιόσουν έτσι, πού θα ήταν η πλάκα; Ποιος θα ήταν ο σκοπός;»

Η Σίντι Λόπερ αναγεννήθηκε πολλές φορές από τις στάχτες της. Κέρδισε Emmy το 1995 για τον ρόλο της στο Mad About You. Έβγαλε χορευτικό δίσκο, έναν blues και έναν coutry. Έγινε «δεύτερο όνομα» στις περιοδείες της Σερ και της Τίνα Τέρνερ, τους έγραψε μουσική και στοίχους. Πήγε στο Broadway, βραβεύθηκε με Tony, περιμένει να κυκλοφορήσει τη νέα της δουλειά, Working Girl, και ίσως γράψει κάτι ακόμη.

Επιβίωσε από όλα και παραμένει ασταμάτητη. «Απλώς πιστεύω ότι πρέπει να προχωράς και θα βρεις τις μικρές χαρές της ζωής. Πράγματα που θεωρείς ότι είναι το τέλος του κόσμου, δεν είναι τόσο δραματικά, είναι απλώς το τέλος ενός κεφαλαίου –και η ζωή σου θα έχει πολλά κεφάλαια. Αυτό μου το είπε ένας φίλος μου κάποτε και δεν το καταλάβαινα, αλλά το καταλαβαίνω τώρα».