Η Κρίστιν Ντέιβις για τις ερωτικές σκηνές στο Sex and the City: «Δεν αισθανόμουν προστατευμένη»

Για τις ερωτικές σκηνές στο «Sex and the City», μίλησε σε νέα συνέντευξή της η Κρίστιν Ντέιβις, εκφράζοντας την απογοήτευσή της και την αμηχανία που αισθανόταν κατά τη διάρκεια τέτοιων γυρισμάτων. Η ηθοποιός, που υποδύθηκε τη Σάρλοτ στη σειρά, αποκάλυψε πώς ήταν τα γυρίσματα σκηνών σεξ χωρίς intimacy coordinator, όταν έκανε το ντεμπούτο της, το 1998.

Μιλώντας στο περιοδικό People, θυμάται πως ένιωθε «μπερδεμένη» κάθε φορά που χρειαζόταν να γυρίσει μια ερωτική σκηνή, ενώ δεν θεωρούσε πως ήταν όλες απαραίτητες. Όπως είπε, πίστευε ότι το «Sex and The City» ήταν μια σειρά που «μιλούσε» σε γυναίκες και θεωρούσε ότι θα ένιωθαν «άβολα» βλέποντας τόσο σεξ στην οθόνη. «Δεν ξέρω πώς θα ένιωθαν οι άντρες βλέποντας αυτές τις σκηνές, γιατί δεν είμαι άντρας. Αλλά όλα αυτά ήταν περισσότερο για το male gaze, παρά για τις γυναίκες», υποστήριξε.

ΣΧΕΣΕΙΣ & ΣΕΞ

Orgasm denial: Στην πραγματικότητα, υπάρχουν άνθρωποι που δεν θέλουν να φτάνουν σε οργασμό στη σεξουαλική επαφή

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη People Magazine (@people)

Η Κρίστιν Ντέιβις, εξομολογήθηκε επίσης ότι «φοβόταν» να απεικονίσει στην τηλεόραση το πώς μοιάζει το σεξ, και δεν ένιωθε άνετα τις πρώτες ημέρες στη σειρά. «Δεν αισθανόμουν προστατευμένη», τόνισε.

«Κρυβόμουν στο καμαρίνι μου στο τέλος μιας σκηνής. Κρυβόμουν για να τηλεφωνήσω στον μάνατζέρ μου στο Λος Άντζελες, στις δύο το πρωί».

Στη συνέχεια της συνέντευξης, και μιλώντας για τις συμπρωταγωνίστριές της, η ηθοποιός ανέφερε πως η Σάρα Τζέσικα Πάρκερ ήταν η μόνη που είχε τη μεγαλύτερη προστασία στο σετ, αλλά ταυτόχρονα αισθανόταν τη μεγαλύτερη αμηχανία σε τέτοιες σκηνές. Ωστόσο, σύμφωνα με την ίδια, οι ηθοποιοί δεν είχαν αρχικά σαφή ενημέρωση για τον τρόπο που θα γυρίζονταν αυτές οι σκηνές. «Στην αρχή, στο καστ κανείς δεν ήξερε ακριβώς τι κάναμε όσον αφορά στο σεξ». «Όλα αυτά ήταν κάπως ασαφή», είπε. «Νομίζω, παράλληλα, ότι δεν συζητούσαμε το θέμα μεταξύ μας με έναν τρόπο που θα βοηθούσε, κάτι που σήμερα θα ήταν αυτονόητο. Αν υπήρχαν συντονιστές οικειότητας και όλα αυτά, θα γινόταν περισσότερη συζήτηση, αλλά τότε δεν υπήρχε τίποτα τέτοιο».