«Μισούσα το σώμα μου»: Ο Πεν Μπάντζλι μιλάει για τη μάχη του με τη σωματική δυσμορφία

Σε όλη τη διάρκεια της δεκαετίας των 30 του πρωταγωνιστεί στην επιτυχημένη σειρά του Netflix, You, ως ο ψυχοπαθής Τζόι Γκόλντμπεργκ. Τώρα, καθώς αποχαιρετά τον ρόλο του, ο Πεν Μπάντζλι προβληματίζεται για πολλά θέματα που αφορούν στη διασημότητα και στον ανδρισμό. Ο χρόνος του ως Γκόλντμπεργκ φτάνει στο τέλος του, καθώς η πέμπτη και τελευταία σεζόν της σειράς πρόκειται για κυκλοφορήσει σήμερα.

«Δεν χρειάζεται να μιλήσω ποτέ ξανά για τον Γκόλντμπεργκ, αν δεν το θέλω», τονίζει τώρα σε συνέντευξή του στον Guardian. «Φυσικά, είμαι σίγουρος ότι θα το κάνω», προσθέτει το επόμενο δευτερόλεπτο. Όλα αυτά τα χρόνια, θεωρεί πως ο συγκεκριμένος ρόλος τον έκανε καλύτερο. «Είναι πιθανό ότι ο Γκόλντμπεργκ με έκανε καλύτερο άνθρωπο, επειδή μου προκάλεσε πολύ προβληματισμό», σημειώνει. «Δεν είχε ποτέ σκοπό να είναι ένα κλινικό πορτρέτο ενός κατά συρροή δολοφόνου. Τελικά, η σειρά αφορά στις παρανοήσεις ή στους σύγχρονους μύθους για την αγάπη και τον ανδρισμό. Σκεφτόμουν την αγάπη και τι σημαίνει αυτό, και τι σημαίνει να είσαι άντρας, πατέρας και σύζυγος, ενώ όλα αυτά τα πράγματα άρχισαν να μου συμβαίνουν και στην πραγματική ζωή», τονίζει ο Πεν Μπάντζλι.

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Penn Badgley (@pennbadgley)

Στη συνέχεια της συνέντευξής του, κάνει αναφορά στη σεξουαλική βία. «Είναι ανεξέλεγκτη εδώ και πολύ καιρό, υπάρχει ανισότητα μεταξύ των δύο φύλων, υπάρχουν πολλοί λόγοι για τους οποίους θα έπρεπε να μας απασχολεί η σεξουαλικότητα και να θέλουμε να την εξερευνήσουμε πολύ πιο ουσιαστικά από ό,τι έχουμε κάνει, αλλά μια σκηνή σεξ δεν το κάνει αυτό», λέει.

Ως παιδί, βίωσε σωματική δυσμορφία, αλλά δεν διαγνώστηκε από κανέναν γιατρό ή ψυχολόγο, όπως υποστηρίζει. «Ξέρω ότι μισούσα το σώμα μου και απλώς ήθελα ένα διαφορετικό». Είχε πάρει κιλά – υπερφαγικά επεισόδια ως απάντηση, όπως πιστεύει, στο διαζύγιο των γονιών του και στην κοινωνική απομόνωση, αλλά εξιδανίκευε τους άντρες που έβλεπε σε ταινίες, νιώθοντας ότι έπρεπε να τους μοιάσει, αν και «αυτό φαινόταν αδύνατο». Το να γίνει ηθοποιός, όπου η εμφάνιση ελέγχεται εξονυχιστικά, έφερε επιπλέον πιέσεις. «Υπήρξε μια περίοδος όπου, βγαίνοντας από την κατάθλιψη και την απομόνωση, έπεσα με τη θέλησή μου σε αυτόν τον κόσμο όπου όσο πιο συμβατικά όμορφος φαινόμουν, τόσο πιο επιτυχημένος θα μπορούσα να είμαι, τόσο μεγαλύτερη αξία θα μπορούσα να έχω», σημειώνει. «Δεν υπάρχει τρόπος να ξεπεράσεις την επιφανειακότητα αυτής της δουλειάς, και αν το αναγνωρίσεις αυτό, δεν μπορείς παρά να αναγνωρίσεις και την επιφανειακότητα της κουλτούρας μας, δεδομένου του τρόπου με τον οποίο ανταμείβει αυτήν τη δουλειά».