Γιατί έχουμε εμμονή με τα ταξίδια; Η επιστημονική εξήγηση πίσω από τη μανία να δραπετεύουμε
JTeam
6 Αυγούστου 2022
Ας το παραδεχτούμε! Όποια εποχή κι αν διανύουμε, δεν χορταίνουμε να παίρνουμε βαλίτσες και χάρτες αγκαλιά και να χανόμαστε σε νέα μέρη. Πολλοί ειδικοί ισχυρίζονται ότι αυτή η ανάγκη είναι αποτέλεσμα της ύπαρξης του ιδιαίτερου γονιδίου DRD4 που εντοπίζεται σε κάποιους ανθρώπους ενώ κάποιοι άλλοι επιμένουν πως οι παράγοντες είναι ψυχολογικοί. Εσείς τι πιστεύετε;
Η «εμμονή» μας για ταξίδια επιστημονικά θεωρείται πως είναι γενετική την ίδια στιγμή που κάποιοι ειδικοί τείνουν να ελέγξουν προσεκτικότερα τα συμπεράσματα.
Ισχύει το «γονίδιο» του εμμονικού ταξιδευτή;
Οι «μανιακοί ταξιδευτές», ήταν εκείνοι που ξεκίνησαν τη μετανάστευση από τη Μεσοποταμία, αλλά και όλοι εκείνοι από τους οποίους δημιουργήθηκαν ολόκληρες κοινωνίες στην Ευρώπη, στην Ασία, στην Αφρική και στην Αμερική. Όλα τα στοιχεία σύμφωνα με κάποιους ερευνητές για αυτή την ταξιδιωτική διάθεση δείχνουν προς την κατεύθυνση που εντοπίζεται το γονίδιο DRD4. Κατά πόσο μπορεί να ισχύει στην πράξη, κάτι τέτοιο;
Πολλές μελέτες συνδέουν την παρουσία του συγκεκριμένου γονιδίου σε κάποιους ανθρώπους με την αυξημένη επιθυμία για εξερεύνηση νέων τόπων, αλλά και την γενικότερη τάση που παρατηρείται επάνω τους, για φυγή, αλλαγή, περιπέτεια. Πάνω σε όλα αυτά επιχειρεί να απαντήσει διαφορετικά, μια άλλη ομάδα επιστημόνων. Η θεωρία ότι κάποιοι άνθρωποι γεννιούνται για να ταξιδεύουν, δεν βρίσκει σύμφωνους αυτούς τους ερευνητές και το «γονίδιο του μανιακού ταξιδευτή», είναι κάτι το οποίο μάλλον δεν υπάρχει.
«Όλοι θα έπρεπε να συνειδητοποιήσουμε ότι δεν υπάρχει γονίδιο που να ευθύνεται αποκλειστικά για το ότι στη ζωή μας είμαστε περιπετειώδεις ή προσκολλημένοι μέσα στο σπίτι», αναφέρει ο ψυχολόγος από το Εθνικό Πανεπιστήμιο στη Σιγκαπούρη, Richard P. Ebstein, του οποίου οι έρευνες επικεντρώνονται στην ανθρώπινη συμπεριφορά και τη γενετική.
«Τα γονίδια είναι μόνο ένα μέρος της εξίσωσης, ο ρόλος τους δεν είναι καθοριστικός επάνω μας. Με τον ίδιο τρόπο που δεν θα μπορούσαμε να ρίξουμε τα βάρη σε ένα γονίδιο για τον αλκοολισμό, έτσι κι εδώ δεν μπορούμε να συνδέουμε το ότι βαφτιζόμαστε κοσμογυρισμένοι, από την παρουσία μόνο, ενός γονιδίου. Τα κίνητρα προέρχονται από αλλού», προσθέτει ο βιολόγος, John McGeary.
Μια θεωρία που καταρρίπτεται
Σύμφωνα με τον ίδιο, παρόλο που η παραπάνω θεωρία καταρρίπτεται τουλάχιστον στα δικά του μάτια, το «40%- 60% του πληθυσμού των ΗΠΑ θεωρεί πως έχει αυτό το γονίδιο που εξηγεί την όρεξη για περισσότερα ταξίδια». Ο ψυχολόγος, Chuansheng Chen παρατηρεί, καταλήγοντας, «Η όλη μελέτη γεννάει μια κυρίαρχη ιδέα που κινείται γύρω από την αλήθεια. Εξηγεί στην ουσία πως αυτό το γονίδιο επιλέχθηκε και μελετήθηκε ακριβώς επειδή έχει παρατηρηθεί πως οι άνθρωποι έχουν την τάση να ταξιδεύουν ή ακόμη και να μεταναστεύουν, και όχι γιατί αυτό έσπρωξε τους ανθρώπους στο να το κάνουν».
«Η επιθυμία για νέες περιπέτειες και ταξίδια είναι αποτέλεσμα ψυχολογικών διεργασιών», συμπεραίνει ο Ebstein. Το να θέλουμε να βρεθούμε στα Ιμαλάια, είναι περισσότερο μια απόφαση που σχετίζεται με τη σκέψη, με τα συναισθήματα και την ψυχολογική διάθεση παρά ένα προϊόν γενετικής φύσεως. Και το μόνο σίγουρο είναι πως και φέτος, κάποιοι θα κυριευτούμε από την έντονη ανάγκη να δραπετεύσουμε, να κλείσουμε τη πόρτα πίσω μας ανεξαρτήτως γενετικών ή μη, λόγων. Γιατί σημασία δεν έχει ο προορισμός, αλλά το ταξίδι!
Εσείς, ετοιμάσατε τις επόμενες βαλίτσες σας ή μας διαβάζετε από το γραφείο σας;
