Αυτή η συλλογή φωτογραφιών δείχνει μικρά παιδιά να περιμένουν το σχολικό τους, στη μικρή πόλη Connecticut. Αυτό το project το δημιούργησε ο φωτογράφος Greg Miller μετά από το τραγικό γεγονός που είχε γίνει στο Sandy Hook Elementary School , το 2012, στο Newtown, CT. Το σχολείο ήταν μόλις μια ώρα απόσταση από το σπίτι του Greg.
Η κόρη του ήταν ίδιας ηλικίας, με τα θύματα του τραγικού γεγονότος. Όπως για πολλούς ανθρώπους έτσι και για τον ίδιο ήταν ένα γεγονός που τον συγκλόνησε.
Λίγους μήνες αργότερα ενώ παρατηρούσε τα μικρά παιδιά να περιμένουν υπομονετικά το σχολικά, συνειδητοποίησε ότι αισθάνεται μια ισχυρή σχέση μεταξύ της αθωότητας και της ευπάθειας των θυμάτων Sandy Hook.
"Η γυναίκα μου και εγώ αισθανόμασταν ανίσχυροι ως γονείς και πολίτες. Η τρέχουσα πραγματικότητα των μαζικών πυροβολισμών στις ΗΠΑ με έκανε να συνειδητοποιήσω πόσο εύθραυστη είναι η στιγμή όταν βγαίνουμε από την πόρτα για να πάμε στο σχολείο. Θεωρούμε ξεκάθαρο ότι θα δούμε ο ένας τον άλλον αργότερα αργότερα.
Όπως βλέποντας μια κινηματογραφική ταινία αργής κίνησης, η κόρη μου και εγώ πηγαίνουμε με ξεχωριστό τρόπο στις υποχρεώσεις μας κάθε πρωί: Βλέπω το βήμα της στο λεωφορείο με το το σακίδιο, το κλιπ μαλλιών και τις μπότες της. Πηγαίνει στο σχολείο και πηγαίνω στη δουλειά. Το κάνουμε αυτό σχεδόν χωρίς νόημα. Για να την αφήσω, πρέπει να πιστέψω με κάποιο τρόπο, παρά αυτό που διαβάζω κάθε πρωί, ότι όλα θα είνα ιμια χαρά. Όπως πολλοί άλλοι γονείς, είμαι σε θέση να το κάνω: μπορώ να καταφέρω να χάσω τον εαυτό μου στην εργασία μου κατά τη διάρκεια της ημέρας και σχεδόν να την ξεχάσω. Σχεδόν.
Από την πλευρά του γονέα, υπάρχει μια ολόκληρη ζωή παιδικής εμπειρίας που συμβαίνει μεταξύ 9 π.μ. και 3 μ.μ. Το παιδί μου έχει μια ζωή που αρχίζει στο τέλος του δρόμου. Αυτό το σημείο όπου σταματά το σχολικό λεωφορείο είναι μια μεμβράνη μεταξύ του σπιτιού και του υπόλοιπου κόσμου. Τα παιδιά και οι έφηβοι στέκονται εκεί, ευάλωτοι και γενναίοι, πιστεύοντας ότι είναι ασφαλείς". —Greg Miller
Με αφορμή τα θύματα του τελευταίου τραγικού συμβάντος στη Φλόριντα, αυτές οι εικόνες των παιδιών να περιμένουν το λεωφορείο γίνανε ξανά viral και βάζουν τους πάντες σε σκέψεις.
[gallery-718252]
Κάντε like στη σελίδα μας στο facebook για να μαθαίνετε όλα τα νέα
Οι φωτογραφίες που γίνανε viral, μετά το νέο μακελειό στη σχολείο της Φλόριντα.
Η γυναίκα μου και εγώ αισθανόμασταν ανίσχυροι ως γονείς και πολίτες.
Η τρέχουσα πραγματικότητα των μαζικών πυροβολισμών στις ΗΠΑ με έκανε να συνειδητοποιήσω πόσο εύθραυστη είναι η στιγμή όταν βγαίνουμε από την πόρτα για να πάμε στο σχολείο.
Θεωρούμε ξεκάθαρο ότι θα δούμε ο ένας τον άλλον αργότερα αργότερα.
Όπως βλέποντας μια κινηματογραφική ταινία αργής κίνησης, η κόρη μου και εγώ πηγαίνουμε με ξεχωριστό τρόπο στις υποχρεώσεις μας κάθε πρωί.
Βλέπω το βήμα της στο λεωφορείο με το το σακίδιο, το κλιπ μαλλιών και τις μπότες της.
Πηγαίνει στο σχολείο και πηγαίνω στη δουλειά.
Το κάνουμε αυτό σχεδόν χωρίς νόημα.
Για να την αφήσω, πρέπει να πιστέψω με κάποιο τρόπο, παρά αυτό που διαβάζω κάθε πρωί, ότι όλα θα είνα ιμια χαρά.
Όπως πολλοί άλλοι γονείς, είμαι σε θέση να το κάνω: μπορώ να καταφέρω να χάσω τον εαυτό μου στην εργασία μου κατά τη διάρκεια της ημέρας και σχεδόν να την ξεχάσω.
Από την πλευρά του γονέα, υπάρχει μια ολόκληρη ζωή παιδικής εμπειρίας που συμβαίνει μεταξύ 9 π.μ. και 3 μ.μ.
Το παιδί μου έχει μια ζωή που αρχίζει στο τέλος του δρόμου.
Αυτό το σημείο όπου σταματά το σχολικό λεωφορείο είναι μια μεμβράνη μεταξύ του σπιτιού και του υπόλοιπου κόσμου.
Τα παιδιά και οι έφηβοι στέκονται εκεί, ευάλωτοι και γενναίοι, πιστεύοντας ότι είναι ασφαλείς.
