Με αφορμή τη συζήτηση που είχα πρόσφατα με έναν αγαπημένο φίλο, σκεφτόμουν τι συμβαίνει στα ζευγάρια μετά από την «λήξη» του έρωτα.
Τι συμβαίνει και δεν αισθανόμαστε πια φτερούγισμα στο στομάχι, άμα τη εμφανίσει του πρώην αντικειμένου του πόθου μας; Τι μαγικό γίνεται και αποκαλύπτονται σταδιακά λεπτομέρειες και ελαττώματα που εξ αρχής υποτιμήσαμε, ενώ τα βλέπαμε και τα γνωρίζαμε ο ένας για τον άλλον; ''Αφού το ήξερες από πριν πως είναι χαμηλών τόνων, γιατί νευριάζεις τώρα;"
Επιστημονικά, έχει εξακριβωθεί πως, κατά την περίοδο του έρωτα, παραβλέπουμε ό,τι αρνητικό προεξέχει από τον, κατά τα άλλα, ιδανικό μας σύντροφο σκοπίμως, αφού, διαφορετικά υπάρχει μεγάλη περίπτωση να μην τον ερωτευτούμε...
Άλλωστε τα παραμύθια είναι πάντα γοητευτικότερα από την πραγματικότητα. Μπορεί όμως ένα παραμύθι να χωρέσει σε μια χρόνια σχέση; Μπορεί να επιβιώσει μετά από τσακωμούς, ατυχείς αμφιέσεις (βλ. τρύπιες κάλτσες, λαδωμένα μαλλιά, κ.ά. ) και στιγμές που δεν θα μπορούσαμε να φανταστούμε στην αρχή;
Μπορεί να αντέξει μετά από την έλευση ενός παιδιού; Εγώ πιστεύω πως ναι. Θέλει πολύ δουλειά, αλλά μπορεί.
Με αλληλοσεβασμό, αμοιβαίες υποχωρήσεις, αυτοφροντίδα, ειλικρίνεια, θάρρος, πρωτοβουλίες, φροντίδα του άλλου, φαντασία και αγάπη. Ειδικά η τελευταία είναι η λέξη κλειδί.
Γιατί μόνο όταν αγαπώ υπάρχει ελπίδα να μείνει μέσα στο χρόνο ζωντανή η σχέση . Κι όταν αγαπώ το καταλαβαίνω, γιατί παύω να ασχολούμαι και να εστιάζω μόνο σε μένα και στην ατομική μου ικανοποίηση και έχω τον άλλο σε προτεραιότητα. Και τότε το παραμύθι όχι μόνο δεν εξανεμίζεται, αλλά γίνεται μια παραμυθένια πραγματικότητα.
Άλλωστε, ακόμα κι αν πάμε αλλού, σε άλλη αγκαλιά, ψάχνοντας πάλι το παραμύθι του εξιδανικευμένου έρωτα, το ίδιο δεν θα συμβεί μετά από κάποιο χρονικό διάστημα; Η σχέση είναι σαν ένα δέντρο. Στον έρωτα βγάζει μπουμπούκια και φουντώνει, στην αγάπη βγάζει καρπούς.
Μπορείτε να με βρείτε επίσης στον φυσικό μου χώρο, στο blog μου Mama Petounia, στο instagram μου @mamapetounia αλλά και στο facebook page μου Mama Petounia
