#MamasInPandemic: Η Λίλα Κανάκη περιγράφει τη μοναδική εμπειρία γέννησης της κόρης της μαζί με τον σύζυγό της, Ηλία

Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα της Μητέρας, δέκα γυναίκες μοιράζονται με το κοινό του jenny.gr την προσωπική τους ιστορία από τη στιγμή που έμαθαν πως θα γίνουν μητέρες μέχρι τη στιγμή που κράτησαν για πρώτη φορά στην αγκαλιά τους το μωρό που κυοφορούσαν εν μέσω μιας τόσο ιδιαίτερης εποχής. 

Μέχρι πριν δύο χρόνια, κανείς δεν θα μπορούσε να καταλάβει τον λόγο ύπαρξης αυτού του άρθρου. Κανείς δεν θα μπορούσε να προβλέψει την ιλιγγιώδη ταχύτητα, με την οποία εξαπλώθηκε στη ζωή μας η πανδημία που έγινε συνώνυμη μιας εξαιρετικά πρωτόγνωρης εποχής.

Αλήθεια, πώς είναι να γίνεσαι μητέρα εν μέσω της Covid- 19; Ποια είναι τα συναισθηματικά στάδια από τα οποία αναπόφευκτα περνάς και τι είναι τελικά αυτό που θα χαρακτηρίζει για πάντα αυτή την τόσο ιδιαίτερη εμπειρία; 

Ακολουθεί η προσωπική ιστορία της Λίλας και του συζύγου της, Ηλία, όπως την αφηγήθηκαν στο jenny.gr.

Η εγκυμοσύνη είναι μια αγχωτική περίοδος από μόνη της, πόσω μάλλον σε περίοδο πανδημίας. Χάρηκα πολύ όταν έμαθα πως περιμένουμε το πρώτο μας παιδάκι, αλλά συγχρόνως τρόμαξα για το τι πρέπει να προσέξω εν μέσω μιας άγνωστης πανδημίας. Έπρεπε ούτως η άλλως να κάθομαι σπίτι και να ξεκουράζομαι στην αρχή, όποτε αυτό δεν μου άλλαξε κάτι, αλλά φοβόμουν πολύ όταν έβγαινα έξω. Να μην έρθω σε επαφή με κανέναν, να μην ακουμπήσω κάτι. Θυμάμαι την πρώτη φορά που βγήκα βράδυ με τον Ηλία να πάμε μέχρι το αμάξι είχα φορέσει γάντια, παρόλο που δεν έπιασα τίποτα. Έκατσα πολύ λοιπόν, στο σπίτι και έμεινα πολύ, μόνη μου. Με ενοχλούσε που δεν μπορούσα να βρίσκομαι με τους φίλους μου, με είδαν μια - δυο φορές κατά τη διάρκεια της περσινής καραντίνας. 

Πρόσεχα κι εγώ παραπάνω γιατί δεν ήξερα τι επιπτώσεις μπορεί να είχε σε εμένα και το έμβρυο αν κολλούσα τον ιό. Αυτό που με στεναχώρησε πιο πολύ είναι που δεν μπορούσε να έρθει η οικογένεια μου στο μαιευτήριο. Το επισκεπτήριο είναι ζόρικο πράγμα για μια λεχώνα. Νομίζω καμία γυναίκα δε θέλει κόσμο στο δωμάτιο ενώ δεν μπορεί να σηκωθεί, μετά από τοκετό, με πόνους και ορούς στα χέρια. Αλλά σίγουρα μου έλειψε η μητέρα μου. Φανταζόμουν χρόνια τη στιγμή που θα γίνω μαμά και θα περίμενε όλη η οικογένεια έξω μέχρι να ανακοινωθεί ότι όλα πήγαν καλά. Δυστυχώς αυτό δεν έγινε και το μωράκι όπως κι εμένα, μας είδαν όλοι από φωτογραφίες και βίντεο.

Ήταν μια δύσκολη περίοδος που ήθελε πολλή προσοχή, γιατί ακόμα και ο γυναικολόγος μου δεν ήξερε ακριβώς να μου πει τι θα γίνει αν κολλήσω και όσα διάβαζα δεν ήταν εξακριβωμένα. Το μόνο που ήξερα ήταν ότι αν κολλήσω Covid κοντά στις μέρες που γεννάω, θα έπρεπε να γεννήσω σε νοσοκομείο αναφοράς, και όχι στο μαιευτήριο και ακόμα κι αυτό, με τρόμαζε.

Το να είσαι έγκυος και να γεννάς κατά τη διάρκεια μιας πανδημίας είναι κάτι που σου προκαλεί έξτρα άγχος γιατί δεν θες με τίποτα να κολλήσεις εσύ και κατ' επέκταση το μωρό. Δεν θα άλλαζα όμως τίποτα, γιατί έφερα στον κόσμο τη Μάγια, το πιο γελαστό μωράκι και αυτή η εμπειρία μού έμαθε να είμαι αισιόδοξη και να έχω υπομονή, η οποία θα μου χρειαστεί στο μέλλον.

Η εμπειρία της εγκυμοσύνης μέσα από την ιδιαίτερη ματιά του Ηλία

Τα συναισθήματα ήταν πρωτόγνωρα. Ακόμα κι αν δεν είχαμε πανδημία, νομίζω ότι θα ήταν το ίδιο πρωτόγνωρα. Λόγω της πανδημίας δούλεψα αρκετά από το σπίτι οπότε είχα την ευκαιρία να ζήσω μέρα- μέρα αυτήν την εγκυμοσύνη δίπλα στη γυναίκα μου. Έτσι, θυμάμαι πράγματα και σκηνές από σχεδόν κάθε μέρα, και νιώθω πολύ τυχερός γι' αυτό.
 

Αναφορικά με τη συνολική εμπειρία, νομίζω πως ό,τι και να γράψω, θα ακουστεί κλισέ. Θα είναι πάντα μια περίοδος, που παρά τις αντιξοότητες και τον εγκλεισμό, θα μου δημιουργεί πάντα χαμόγελα και νοσταλγία. 

Θα συμβούλευα τα ζευγάρια που σκέφτονται να γίνουν γονείς μια τέτοια εποχή, να μην αφήσουν την πανδημία να σταθεί εμπόδιο σε ένα σχέδιο σαν κι αυτό, αλλά φυσικά να προσέχουν υπερβολικά πολύ. 

Στα αυτιά ενός παιδιού, η λέξη «μητέρα» είναι μαγική σε όλες τις γλώσσες ~ Arlene Benedict

Χρόνια πολλά σε όλες τις μαμάδες του κόσμου!