#MamasInPandemic: H Dr Eirini Kasfiki περιγράφει την εμπειρία της μητρότητας ως γιατρός στην Αγγλία

Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα της Μητέρας, δέκα γυναίκες μοιράζονται με το κοινό του jenny.gr την προσωπική τους ιστορία από τη στιγμή που έμαθαν πως θα γίνουν μητέρες μέχρι τη στιγμή που κράτησαν για πρώτη φορά στην αγκαλιά τους το μωρό που κυοφορούσαν εν μέσω μιας τόσο ιδιαίτερης εποχής. 

Μέχρι πριν δύο χρόνια, κανείς δεν θα μπορούσε να καταλάβει τον λόγο ύπαρξης αυτού του άρθρου.

Κανείς δεν θα μπορούσε να προβλέψει την ιλιγγιώδη ταχύτητα, με την οποία εξαπλώθηκε στη ζωή μας η πανδημία που έγινε συνώνυμη μιας εξαιρετικά πρωτόγνωρης εποχής. Αλήθεια, πώς είναι να γίνεσαι μητέρα εν μέσω της Covid- 19; Ποια είναι τα συναισθηματικά στάδια από τα οποία αναπόφευκτα περνάς και τι είναι τελικά αυτό που θα χαρακτηρίζει για πάντα αυτή την τόσο ιδιαίτερη εμπειρία; 

Ακολουθεί η προσωπική ιστορία της Dr Ειρήνης Κασφίκη, όπως την αφηγήθηκε στο jenny.gr. Η ίδια ζει πλέον στην Αγγλία και εργάζεται ως γενικός ιατρός σε νοσοκομείο της χώρας. 

Δεν είναι η πρώτη φορά που γίνομαι μαμά, αλλά οι καταστάσεις ήταν διαφορετικές. Τα νέα αυτής της εγκυμοσύνης ήρθαν κατά τη διάρκεια του πρώτου κύματος της πανδημίας. Όταν ανακάλυψα ότι ήμουν έγκυος, χάρηκα πολύ γιατί θεωρούσα ότι δε θα μπορέσω να κάνω δεύτερο παιδί. Στη συνέχεια όμως, καθώς η πανδημία γινόταν ολοένα και πιο "πραγματική", ο φόβος κυριάρχησε της χαράς.

Με την εμφάνιση των πρώτων κρουσμάτων στα νοσοκομεία, η δουλειά έγινε άμεσα πιο απαιτητική, οι βάρδιες μακρύτερες και τα ωράρια ήταν εξαντλητικά. Τώρα πλέον έχουμε συνηθίσει τις στολές, αλλά στην αρχή ο εξοπλισμός που φοράμε για την προστασία από τη μετάδοση του ιού ήταν αποπνικτικός, εξαφάνιζε και τα διαλείμματα, (προκειμένου να μειώσουμε τις πιθανότητες μετάδοσης, δεν αλλάζαμε μάσκες και στολές καθ’ όλη τη διάρκεια της βάρδιας), και την προσωπική επαφή, (η επικοινωνία και με συναδέλφους και με ασθενείς ήταν ελάχιστη).

Έτσι, το χαρμόσυνο νέο της εγκυμοσύνης συνοδευόταν διαρκώς από φόβο – ανησυχούσα μήπως προκαλέσω κάποια βλάβη στο έμβρυο που δεν μπορούσα να πιώ νερό στη βάρδια, ανησυχούσα μήπως χρειαστεί λόγω εγκυμοσύνης να βγω εκτός δουλειάς τη στιγμή που η δουλειά με χρειαζόταν περισσότερο απ’ ότι τη χρειαζόμουν εγώ και φυσικά ανησυχούσα για την πιθανότητα να νοσήσει κάποιος δικός μου και να μην μπορώ να ταξιδέψω να τους δω ή να νοσήσω εγώ και πάθει κάποια διαταραχή το έμβρυο. Οι πρώτοι οχτώ μήνες πέρασαν κάπως έτσι, με εναλλαγές χαράς και φόβου.

Όταν έφτασα στον όγδοο μήνα της εγκυμοσύνης, τα καθήκοντά μου προσαρμόστηκαν αντίστοιχα, κι έτσι έκανα όλες μου τις επισκέψεις και τις συνεδρίες από το σπίτι μέσω εικονικής πλατφόρμας. Αυτή η αλλαγή ήταν μια μεγάλη ανάσα για μένα και η ευκαιρία να συνειδητοποιήσω πόσο υπέροχη είναι η ζωή που θα μου έδινε την ευκαιρία να γίνω μαμά για δεύτερη φορά. Είχα περάσει οχτώ μήνες εγκυμοσύνης στο μάτι του κυκλώνα και μείναμε και οι δύο, (μαμά και μωρό) υγιείς – και αυτό με γέμιζε ευγνωμοσύνη. Αυτό ήταν και το συναίσθημα που επικράτησε τελικά και θα θυμάμαι για πάντα. Τι κι αν ο τοκετός δεν ήταν όπως θα ήθελα, τι κι αν χρειαστήκαμε καισαρική, τι κι αν κινδυνέψαμε ή χρειαστήκαμε νοσηλεία, τι κι αν υπήρξε φόβος και μοναξιά για ένα διάστημα αφού οι μπαμπάδες απαγορευόταν να έρθουν στο νοσοκομείο –το bottom line είναι ότι ένα ακόμα μωράκι ήρθε στον κόσμο και είναι καλά, και αυτό είναι το δικό μου μωράκι, και γι’ αυτό ήμουν και είμαι ευγνώμων.

Αν είχα μπροστά μου μια μέλλουσα μαμά που φοβάται, ή μια γυναίκα που διστάζει να μείνει έγκυος λόγω της πανδημίας, δεν ξέρω τη συμβουλή θα της έδινα, γιατί ο κάθε άνθρωπος είναι ξεχωριστός και περνάει τις καταστάσεις με τον δικό του τρόπο. Αλλά αν με ρωτούσαν, αν πέρασα δύσκολα ή αν το μετάνιωσα που κυοφορούσα μέσα στην πανδημία, τότε ξέρω ποια είναι η απάντησή μου. Αν γυρνούσα τον χρόνο πίσω και ήταν επιλογή μου, πάλι έγκυος θα ήθελα να ήμουν. Το σκηνικό γύρω μου δεν μπορούσα να το αλλάξω, δεν ήταν στο χέρι μου, και το έργο ήταν το ίδιο για όλο τον κόσμο, έργο γεμάτο φόβο και μοναξιά για τον καθένα μας, όχι μόνο για τις μαμάδες.

Αυτό που μπορούσα να διαχειριστώ ήταν ο ρόλος μου σε όλο αυτό, και αν μου δινόταν η επιλογή, πάλι αυτόν τον ρόλο θα διάλεγα: τον ρόλο της μαμάς – γιατί όποια συναισθήματα ή σκέψεις και να υπήρξαν ή να υπάρχουν στη διαδρομή, το συναίσθημα της χαράς, ηρεμίας και ευγνωμοσύνης που νιώθεις όταν γνωρίζεις για πρώτη φορά το μωρό σου και το κρατάς στην αγκαλιά σου, είναι μοναδικό, απόλυτο και ασύγκριτο με οποιοδήποτε άλλο συναίσθημα έχω βιώσει ή γνωρίσει.

Dr Eirini Kasfiki 

Consultant Acute Medicine, Hull University Teaching Hospitals NHS Ttust 

Deputy Director of Clinical Simulation, Hull Institute of Learning and Simulation 

Training Programme Director for Acute Medicine, East Rotation, Yorkshire and Humber Deanery 

Nutrition & Diet Advisor,  Fitness House by Penny

«Η ευτυχία της μητέρας είναι σαν ένας φάρος που φωτίζει το μέλλον αλλά αντανακλά επίσης το παρελθόν, δημιουργώντας τρυφερές αναμνήσεις», Honore de Balzac

Χρόνια πολλά σε όλες τις μαμάδες του κόσμου!