Το μόνο που ακούω είναι ένας απροσδιόριστος βόμβος που μοιάζει να έρχεται από παντού και πουθενά. Σαν τα σωματίδια που αποτελούν τον όγκο νερού που με περιβάλλει να μιλούν ταυτόχρονα, δημιουργώντας έναν ρυθμικό παλμό. Ανοίγω τα μάτια, ρίχνω άλλη μια ματιά στο αχανές κενό γύρω μου και αφήνω την άνωση να με επαναφερει στην επιφάνεια της θάλασσας.
Υπάρχει κάτι το καταπραϋντικό στο να βυθίζεσαι μέσα στο νερό. Κάποιος ψυχολόγος πιθανότατα θα το μετέφραζε ως την ανάγκη μας να επιστρέψουμε στην ασφάλεια της μήτρας, από όπου προήρθαμε, και πιθανότατα θα είχε δίκιο, βγάζει νόημα. Στο μυαλό μου, ωστόσο, είναι η ανάγκη του νερού μέσα στο σώμα μου να έρθει όσο πιο κοντά γίνεται στο νερό έξω από αυτό. Είτε αυτό είναι ένα άλλο ανθρώπινο σώμα, είτε το ίδιο το νερό στην πρωτόλεια μορφή του.
Η άλιπη μάζα του ανθρώπινου σώματος αποτελείται από περίπου 70% νερό. Νερό που χάνουμε κάθε μέρα μέσα από την αναπνοή, τον ιδρώτα, τα ούρα, και πρέπει να το αναπληρώνουμε για να διατηρούμε το σώμα μας υγιές και λειτουργικό. Έτσι λέει η επιστήμη.
Κι όταν το νερό μέσα σου κοχλάζει; Τι κάνεις για να μην εκραγείς; Τι κάνεις για να σώσεις ένα σώμα που βράζει;
Κανείς δεν μας έδωσε οδηγίες σχετικά, γι’ αυτό και τα σώματά μας ανέπτυξαν αυτοβούλως μηχανισμούς προστασίας. Μπορείς να βυθιστείς σε ένα άλλο, μεγαλύτερο σώμα νερού για να ρίξεις τη θερμοκρασία. Μπορείς να αφήσεις το καυτό νερό να ξεχυθεί από τα μάτια, να τρέξει στα μάγουλα, να ποτίσει ρούχα και μαξιλάρια, μέχρι να ηρεμήσεις, να κρυώσεις. Μπορείς να αφήσεις τη θερμική ενέργεια να μετατραπεί σε κινητική και να απλωθεί σε όλα τα μόρια του σώματός σου, κινητοποιώντας τα άκρα σου, τα οποία με τη σειρά τους θα κινητοποιήσουν άλλα μόρια, άλλα σώματα.
Ο γιος μου είναι 3μιση χρονών και το νερό μέσα του είναι ένα ποτάμι που αλλάζει μορφή και κατεύθυνση ανά δέκα λεπτά. Κυλάει γάργαρο, γίνεται ρυάκι και μετά από λίγο χείμαρρος, πέφτει με δύναμη από ύψος, και μόνο τα βράδια καταλήγει σε λίμνη, αστραφτερή και απαλή σαν γυαλί -μέχρι τους πρώτους πρωινούς κυματισμούς. Μένει μέσα στη θάλασσα για ώρα, μόνος του, μιλώντας στο νερό, πηγαίνοντας πάνω κάτω, προσπαθώντας άτσαλα να επιπλεύσει, το μικρό του σώμα ακολουθεί το ρεύμα του νερού, το αναταράσει, του πάει κόντρα. Ένα κορμάκι γεμάτο νερό που ξεχειλίζει από κάθε πόρο, που ακόμα και όταν ήταν εγκλωβισμένο επί μήνες ανάμεσα σε τέσσερις τοίχους, υπέμενε τα φράγματα και έβρισκε τρόπο να προσαρμόζεται σε αυτά -γινόταν νερομπογιά, νεροπίστολο, νερόμπομπα, έφτιαχνε Ατλαντίδες σε νεροχύτες και πειρατομαχίες σε έναν κουβά σφουγγαρίστρας.
Τα κορίτσια, όλα τα κορίτσια, έχουν μέσα τους ιαματικές πηγές. Το νερό μέσα τους πηγάζει από πετρώματα, ξεκινάει βαθιά μέσα από τη γη, ξεπερνάει ό,τι βρει στον δρόμο του, ρουφάει μέταλλο και ατσάλι, φτάνει στην επιφάνεια και αναβλύζει δροσιά και ίαση. Η Κωνσταντίνα, η Ελένη, η Κάρολαϊν, η Γαρυφαλλιά, ήταν πηγές ζωής που επιτρέψαμε να τις στερέψουν, να τις ρουφήξουν, να αντλήσουν όλο το νερό από μέσα τους, να λουστούν με αυτό και ό,τι απέμεινε το εμφιαλώσαμε σε μπουκάλια με ευπώλητα ονόματα. “Η όμορφη 31χρονη”, “14 μαχαιριές”, “την πυροβόλησε πισώπλατα”, “37 ημέρες υποκρισίας”, και φυσικά τα κλασικά best seller, “ο έρωτας του όπλισε το χέρι”, “δεν μπορούσε να ζήσει χωρίς αυτή”, “έφυγε με το παιδί του”, “θόλωσε από πάθος”, “την έσφαξε γιατί τη ζήλευε”. Φτιάχνουμε δεκάδες χιλιάδες τέτοια μπουκάλια κάθε χρόνο, όπως ο δολοφόνος στο “Άρωμα” του Γκρενουίγ, σαν να θέλουμε να κρατήσουμε τη φρεσκάδα αυτών των γυναικών για πάρτη μας, να βλέπουμε τις φωτογραφίες τους ξανά και ξανά σε αναδρομικά αφιερώματα και να μονολογούμε “τι κρίμα, τι τραγωδία, τόσο όμορφο κορίτσι”, και να ρουφάμε ακόμη κι από τις οθόνες μας μικροσταγονίδια από το θεραπευτικό νερό τους. “Και γιατί δεν έφευγε;”. Και μια γουλιά ακόμη.
Μια γυναίκα 81 ετών με μια βουβή κραυγή στέκεται μπροστά από το σπίτι της που το έχουν περικυκλώσει οι φλόγες. Η κραυγή της είναι βουβή γιατί απεικονίζεται σε φωτογραφία, μπορείς όμως να την ακούσεις, μπορείς να δεις τις σταγόνες από το νερό μέσα της -πόσο να της έχει μείνει άραγε;- να βγαίνουν από τη μαύρη τρύπα που δημιουργεί το στόμα της, να αιωρούνται και να εξατμίζονται στους 45 βαθμούς Κελσίου. Αυτή η γυναίκα υπήρξε ρυάκι σαν τον γιο μου, υπήρξε ιαματική πηγή όπως κάθε κορίτσι, έγινε λίμνη, έγινε θάλασσα για να περικλείσει μέσα της όλες τις ιστορίες και τους ανθρώπους της ζωής της, όλες τις αναμνήσεις και τα βιώματα, ώστε να μπορέσει να τα μεταφέρει σε άλλα ποτάμια, σε άλλες πηγές, σε άλλες θάλασσες, πριν το όνομά της γραφτεί σε ένα άνυδρο, στεγνό χαρτί. Η θάλασσα είναι ακόμη μέσα της, μόνο που τώρα έχει καλυφθεί από στάχτη, μαύρη όπως τα ρούχα της, όπως η λάσπη με την οποία θα καλυφθεί η κάποτε αυλή της, στην πρώτη φθινοπωρινή βροχή.
Ένα κορίτσι 4 ετών στέκεται όρθιο μέσα από ένα παράθυρο αυτοκινήτου. Κρατάει ένα μπουκάλι με νερό και φοράει ένα φόρεμα με καρπούζια. Το καρπούζι περιέχει 92% νερό και 6% σάκχαρα και αποτελεί ένα από τα πιο ενυδατικά τρόφιμα. Το κορίτσι κοιτάζει την κάμερα και μοιάζει να μην περιέχει τίποτα. Δεν ξεχειλίζει νερό από τους πόρους της, δεν ακούς το κελάρυσμα από τα ρυάκια μέσα της, το νερό υπάρχει μόνο σχηματικά στην εικόνα. Πίσω της οι φλόγες έχουν γίνει ένα με τα σύννεφα και με τα μαλλιά της.
Ένας άντρας λίγο πιο μεγάλος από τον πατέρα μου προσπαθεί να σβήσει τη φωτιά στη γη του χτυπώντας την με κλαδιά, ενώ φορά σαγιονάρες. Δεν έχει άλλο νερό, μόνο τα παπούτσια που φοράμε την εποχή που αποζητούμε το νερό περισσότερο από ποτέ. Ένας άλλος, νεότερος, ρίχνει νερό στη φωτιά που απειλεί το δικό του σπίτι με το λάστιχο του κήπου, η λεπτή γραμμή του νερού που φτάνει για να κρατήσεις ζωντανές τις γλάστρες τώρα μοιάζει κωμική μπροστά στις φλόγες, ένα meme “me pretending everything's ok” που περιμένει να συμβεί.
Άνθρωποι γεμάτοι από νερό που χάνουν στιγμή με τη στιγμή, από τον ιδρώτα, από τα δάκρυα, από τις κραυγές που εξατμίζονται, από τον χρόνο που περνάει, εκλιπαρούν για περισσότερο νερό, σε μια χώρα που περιβάλλεται από αυτό αλλά δεν ξέρει τι να το κάνει.
Όπως είπα στην αρχή, πιστεύω πως το νερό μέσα στο σώμα μας έχει ανάγκη να είναι κοντά σε άλλα σώματα από νερό. Γιατί το έχω δει να συμβαίνει.
Όταν κλειστήκαμε στα σπίτια μας με την πανδημία και τα απανωτά lockdown, ανακαλύψαμε τρόπους για να ερχόμαστε κοντά. Σκεφτήκαμε εναλλακτικές σε πράγματα που μέχρι τότε αντιμετωπίζαμε μονοδιάστατα, αφήσαμε τη φαντασία μας να βρει φωτεινές διεξόδους στο σκοτάδι που μας περικύκλωνε. Σώματα από νερό που δημιούργησαν σωλήνες επικοινωνίας για να μην χωριστούν.
Όταν κανείς δεν ήθελε να πάρει στα σοβαρά τον όρο “γυναικοκτονία”, αρχίσαμε να συσπειρωνόμαστε και να επιμένουμε, να σπρώχνουμε, να απαιτούμε από τον κόσμο να μας ακούσει. Σώματα από νερό που ήθελαν να τιμήσουν το νερό που χάθηκε, να το κάνουν αθάνατο, να προστατεύσουν άλλα σώματα από νερό. Να δείξουν σε όλους την οργή του νερού μέσα τους. Να τους κάνουν να το φοβούνται.
Όταν κανείς δεν μπόρεσε (;) να φέρει έγκαιρα νερό για να σβήσει τις φωτιές, ο κόσμος ανέλαβε δράση. Μόλις καταλάβαμε πως το μόνο που έχουμε είναι ο ένας τον άλλο, οργανωθήκαμε και δημιουργήσαμε ένα πλέγμα στήριξης πιο ισχυρό από κυβερνητικούς σχεδιασμούς και πολυδιαφημισμένα προγράμματα στήριξης. Χιλιάδες μικροσωματίδια νερού ενώθηκαν και σχημάτισαν έναν γιγάντιο υδάτινο όγκο που μπορεί να μην έσβησε τις φωτιές, αλλά δημιούργησε άνωση για να κρατήσει στην επιφάνεια τους ανθρώπους και τα ζώα που βυθίζονταν στην καταστροφή. Φωνές συγχρονίστηκαν σε έναν ρυθμικό παλμό που αγκάλιασε αυτούς τους ανθρώπους και τους έκανε μέρος ενός συνόλου, ακριβώς τη στιγμή που νόμιζαν πως είχαν μείνει ολομόναχοι. Όχι όπως στις ταινίες, αλλά και κάπως έτσι.
Δεν είμαι τόσο ρομαντική όσο φαίνεται, παρότι έχω γράψει 1400 λέξεις γύρω από μια μεταφορά για την ανθρώπινη ψυχή και το νερό. Ξέρω πως, στο τέλος της ημέρας, ο καθένας είναι μόνος του. Στους τέσσερις τοίχους ενός σπιτιού από το οποίο δεν μπορεί να φύγει, σε μια κακοποιητική σχέση που καταλήγει σε θάνατο, σε μια πυρκαγιά που δεν του παίρνει τη ζωή αλλά όλα όσα την αποτελούν. Είμαστε σώματα γεμάτα τόσο με φως όσο και με σκιές, κάτι που σημαίνει ότι θα υπάρχουν στιγμές που το ένα θα υπερτερεί του άλλου, με τα αντίστοιχα αποτελέσματα. Είμαστε, όμως, πάνω από όλα, σώματα από νερό σε έναν κόσμο που το έχει ανάγκη περισσότερο από ποτέ. Και, τουλάχιστον για μένα, είναι ανακουφιστική η διαπίστωση πως, όταν οι συνθήκες το απαιτούν, μπορούμε να γίνουμε ένας αναθεματισμένος ωκεανός.
Δείτε ακόμη: 8 + 1 φωτογραφίες δείχνουν εκπληκτικά το δράμα της φύσης
