Καμία λιγότερη: 7 γυναικοκτονίες σε μία χρονιά. Πόσες ακόμη;
Στεφανία Παπαδημητρίου
3 Αυγούστου 2021
Ήταν η Βασιλική τον Ιανουάριο. Τη σκότωσε ο σύντροφός της, τη μαχαίρωσε 14 φορές.
Ήταν η Κωνσταντίνα τον Απρίλιο. Τη σκότωσε ο σύζυγός της, την πυροβόλησε εν ψυχρώ.
Ήταν η Caroline το Μάιο. Τη σκότωσε ο σύζυγός της, την έπνιξε μπροστά στο 11 μηνών μωρό τους.
Ήταν η Ελένη τον Ιούνιο. Τη σκότωσε ο σύζυγός της, τη χτύπησε στο κεφάλι.
Ήταν η Γαρυφαλλιά τον Ιούλιο. Τη σκότωσε ο σύντροφός της, τη χτύπησε άγρια και την πέταξε από τα βράχια γιατί «χάλασε η φάση».
Ήταν η 31χρονη στη Δάφνη, πάλι τον Ιούλιο. Τη σκότωσε ο σύζυγός της, τη μαχαίρωσε γιατί «ζήλευε».
Τώρα, η 43χρονη στη Λάρισα. Τη σκότωσε ο σύζυγός της, την πυροβόλησε 8 φορές την ώρα που εκείνη εργαζόταν.
Και το Σαββατοκύριακο, στη Ρόδο, μία γυναίκα γλίτωσε από τύχη. Τη μαχαίρωσε ο σύζυγός της, επειδή του ζήτησε να χωρίσουν.
Άνδρες σκοτώνουν γυναίκες, επειδή είναι γυναίκες. Και πάλι, πολλοί αρνούνται να δεχθούν τον όρο «γυναικοκτονία». Πόσες ακόμη πρέπει να χαθούν, για να συνειδητοποιήσουμε πως η ρίζα του προβλήματος βρίσκεται στην πατριαρχική δομή της κοινωνίας μας; Μίας κοινωνίας, στην οποία ο άνδρας θεωρείται ισχυρός και μαθαίνει πως όλα του ανήκουν, μίας κοινωνίας που μέχρι μερικές δεκαετίες πριν θεωρούσε την ενδοοικογενειακή βία αποδεκτή.
«Άνδρας είναι, πώς να είναι πιστός; Εσύ να τον έχεις κορώνα στο κεφάλι σου, όμως». «Μην του πηγαίνεις κόντρα, ξέρεις πώς είναι όταν έχει νεύρα». «Είναι αρσενικό παλιάς κοπής, χτυπάει το χέρι του στο τραπέζι». «Θα χαλάσεις το σπίτι σου για ένα χαστούκι;» - θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε επ’ άπειρον. Όσο πεπαλαιωμένες κι αν φαίνονται οι αντιλήψεις αυτές, παραμένουν ισχυρές μέχρι σήμερα.
Πολλοί θα κατηγορήσουν έμμεσα τα θύματα. «Έπρεπε να φύγει όταν ήταν νωρίς», θα πουν. Προσπάθησαν. Προσπάθησαν να φύγουν, γι’ αυτό χάθηκαν.
Δεν είναι ψυχασθενείς, είναι δολοφόνοι. Θεωρούν δικαίωμά τους το να αφαιρέσουν ζωές, επειδή τα πράγματα δεν πηγαίνουν όπως θέλουν. Δεν είναι η κακιά στιγμή, δε χαλάει καμία φάση. Δεν του όπλισε η ζήλεια το χέρι, ούτε τον τύφλωσε το πάθος.
Καμία δεν είναι μόνη. Όλες, είμαστε μαζί. Το μόνο που χρειάζεται, είναι να μιλάμε. Και να μεγαλώνουμε τα παιδιά μας για να σέβονται τον άνθρωπο, να μάθουμε σε άνδρες και αγόρια ότι πρέπει να γίνουν καλύτεροι.
Εάν νιώθετε ή νιώσετε οποιαδήποτε στιγμή στο μέλλον, ότι βρίσκεστε στα χέρια ενός τέτοιου άνδρα, καλέστε στα παρακάτω νούμερα.
Εθνικό Κέντρο Κοινωνικής Αλληλεγγύης: 21 3203 9799
Τηλεφωνική Γραμμή για τη βία κατά των γυναικών: 15900
Γενική Γραμματεία Ισότητας: 210 3315291
Κέντρο Υποδοχής κακοποιημένων γυναικών: 210 4112091
