Νομίζω ότι ξημέρωσε πιο γρήγορα από ότι συνήθως… ίσως επειδή ήταν μία δύσκολη νύχτα. Ίσως επειδή εδώ και πολλές νύχτες πια μου φαίνεται ότι ξημερώνει πιο νωρίς… Σήμερα όμως τα πόδια μου ήταν πιο βαριά από όλα τα άλλα πρωινά.
Ήρθα στο δωματιάκι σου, είχες σηκωθεί και τα μαλλάκια σου ήταν ανακατωμένα. Μου χαμογέλασες μόλις με είδες, με τα ματάκια σου να λάμπουν από χαρά, και τέντωσες τα χεράκια προς το μέρος μου: "τσύπνησα! Έλα να παίτσουμε!"
Δεν σου χαμογέλασα… μπορεί κιόλας να μη σε φίλησα! Σε πήρα αγκαλιά… τώρα καταλαβαίνω πως ήταν μία κρύα αγκαλιά, όχι η αγκαλιά μίας καλής μαμάς!
Μέχρι το μεσημέρι είχες πολλή ενέργεια. Έπαιζες και φώναζες συνέχεια. Κάποια στιγμή με χτύπησες στο μάγουλο και εγώ σου φώναξα… δεν έπρεπε να σου φωνάξω. Ήταν μόνο ένα παιχνίδι! Όμως εγώ δεν φώναζα σε εσένα. Φώναζα στον κόσμο! Σε όλο τον κόσμο! Αλλά εσύ πού να το ξέρεις! Συγνώμη…
Όταν σηκώθηκα να πάω στην τουαλέτα εσύ έβαλες τα κλάματα που με είδες να απομακρύνομαι και εγώ πάλι σου φώναξα: «Σώπα πια!». Τώρα ξέρω πως εκείνη δεν ήταν αντίδραση μίας καλής μανούλας!
Το μεσημέρι που σε τάιζα, έβαλα τα κλάματα τη στιγμή που έπαιζες με το φαγητό. Το πρόσεξες και με κοίταξες όλο απορία αλλά σε λίγο μία φυσαλίδα στο γάλα σου σού τράβηξε την προσοχή περισσότερο.
Σε πήγα στο κρεβάτι και σε άφησα νυσταγμένο να κοιμηθείς, χωρίς να σε φιλήσω. Έφυγα βιαστικά. Πήγα να ξαπλώσω λίγο στον καναπέ και να "αφουγκραστώ" λίγο την ησυχία! Εκεί μου ήρθαν στο μυαλό όλες οι εικόνες της ημέρας!
Θυμάμαι και εγώ τη μαμά μου κουρασμένη και απελπισμένη. Θυμάμαι να δείχνει στενοχωρημένη όπως δείχνω εγώ τώρα και να σκέφτομαι ότι ήμουνα η αιτία που καμιά φορά δεν έδειχνε ευτυχισμένη! Εσύ όμως θέλω να ξέρεις πως δεν φταις αν εγώ δείχνω τώρα όπως έδειχνε η μαμά μου τότε! Εσύ δεν φταις σε τίποτα! Η αναπνοή μου πνίγεται από τις τύψεις… θα πρέπει να είμαι καλύτερη μανούλα στο εξής! Ελπίζω μόνο το βράδυ να κοιμηθώ και από αύριο θα είμαι πολύ πιο καλή μαζί σου!
Όταν κάνεις ένα παιδί, ξεχνάς τον εαυτό σου. Πριν από όλους, υπάρχει εκείνο! Πολλές φορές αυτό δεν είναι εύκολο, αλλά εσύ δεν πρέπει να ξέρεις τη δυσκολία του. Εσύ θα καταλάβεις όταν έρθει η ώρα. Τώρα όμως δεν πρέπει να ξέρεις!
Ακούω να κινείσαι, ακούω να τραγουδάς σιγανά το αγαπημένο σου τραγούδι τρώγοντας τα σύμφωνα γιατί ακόμα δεν μιλάς καθαρά. Σηκώνομαι και έρχομαι στο δωμάτιό σου. Παίζεις με τα ποδαράκια σου… σαν να μου δίνεις λίγο ακόμα χρόνο να ξεκουραστώ δεν ζητάς να σηκωθείς από το κρεβάτι…
Σε κοιτάζω και δακρύζω πάλι!
Θέλω να σου πω πως σε αγαπώ πολύ και από τώρα και στο εξής θα είμαι καλύτερη μανούλα… στο υπόσχομαι!
To διαβάσαμε στο 4moms.gr και μας άρεσε πολύ. Δείχνει με απλό τρόπο πως οι γονείς είναι και αυτοί άνθρωποι. Έχουν και εκείνοι δύσκολες μέρες, το θέμα είναι πως όταν έχουν ενημερότητα της κατάστασης μπορούν να προσέξουν καλύτερα τη σχέση τους. Να έρθουν σε δεύτερο χρόνο και να επικοινωνήσουν με τα παιδιά τους. Να τους δείξουν πως δεν είναι δικός τους λάθος η άσχημη μέρα της μαμάς. Είναι όμως ανθρώπινο και κάτι που συμβαίνει.
Κάντε like στη σελίδα μας στο facebook για να μαθαίνετε όλα τα νέα.
