Μπορεί να δώσει κανείς τον ορισμό του «καλού γονιού»; Να κατηγοριοποιήσει τα χαρακτηριστικά του; Ή μήπως όχι;
Οι περισσότεροι γονείς κρίνονται για την ανατροφή των παιδιών τους αλλά δεν εκπαιδεύονται. Το θέμα είναι πως πολλοί γονείς μπλοκάρουν και παγιδεύονται μέσα στο ρόλο του γονιού με αποτέλεσμα απ΄την μία να μην ακούν τα παιδιά τους και απ΄την άλλη να γεμίζουν ενοχές για το αν είναι καλοί ή όχι. Η αλήθεια είναι πως δεν υπάρχει κάποια συνταγή. Το γονεϊκό πρότυπο και το ένστικτο καθοδηγούν τους νέους γονείς. Παρόλα αυτά εμείς επιλέξαμε να συλλέξουμε μερικά γενικά χαρακτηριστικά που έχουν δείξει ότι είναι βοηθητικά σε βάθος χρόνου.
- Οι γονείς θα πρέπει να επενδύσουν τόσο στην μεταξύ τους σχέση όσο και στη σχέση με τα παιδιά τους. Μην ξεχνάτε πως τα παιδιά μαθαίνουν απ΄τις πράξεις και όχι απ΄τα λόγια σας. Ειδικά, η μεταξύ σας σχέση λειτουργεί ως πρότυπο για την υπόλοιπη ζωή τους. Συνεπώς, ο τρόπος που επικοινωνείτε, διαχειρίζεστε τον θυμό σας, την χαρά, τη λύπη, την ευγένεια, τον σεβασμό, είναι ακριβώς αυτός που θα κρατήσουν τα παιδιά σας για τη ζωή τους.
- Θα πρέπει να ξέρουν ότι ο δικός τους «κόσμος» επηρεάζει τα παιδιά τους και τα εμπλέκει σε μεγάλο βαθμό. Επομένως, όποια συναισθηματική κατάσταση κι αν αντιμετωπίζουν, το ίδιο θα συμβαίνει και σε εκείνα, έστω και ασυνείδητα. Ειδικά, τα παιδιά προσχολικής ηλικίας αντιλαμβάνονται αμέσως τον κίνδυνο και πότε έχει διαταραχθεί η ισορροπία και η ασφάλεια της οικογένειας.
- Επενδύουν στη σχέση με τα παιδιά τους. Ενδιαφέροντα για εκείνα πραγματικά. Κοιτούν την ουσία των πραγμάτων και όχι το «φαίνεσθαι».
- Έχουν μια υγιή σχέση με το χρήμα, το φαγητό και το αλκοόλ. Όλες αυτές οι «συναναστροφές» μαθαίνονται στο σπίτι, αφού αργότερα στη ζωή είναι δύσκολο και επώδυνο να τις κοντρολάρει κανείς. Προσπαθούν, λοιπόν, να «ξεκινήσουν» με τα παιδιά τους από τη σωστή βάση.
- Δεν παρουσιάζουν τον εαυτό ως αυθεντίες. Παραδέχονται τα λάθη τους και δείχνουν στα παιδιά τους πόσο σημαντικά είναι. Τα λάθη είναι μια ευκαιρία για μάθηση και εξέλιξη. Δεν είναι τόσο τρομακτικά, όσο φαντάζονται κάποιοι.
- Ακούν τα παιδιά τους με προσοχή. Τους δείχνουν πόσο βασικό είναι να μπαίνουν στη θέση του άλλου και να αναγνωρίζουν τα συναισθήματα, τις σκέψεις και τις ανησυχίες του.
- Βοηθούν τα παιδιά τους να μάθουν να τολμούν και να ρισκάρουν γι΄αυτά που θέλουν να πετύχουν στη ζωή τους. Είναι ωραίο να έχει κανείς στόχους και όνειρα για τα οποία αγωνίζεται.
- Σκέφτονται ότι κάθε φορά που το παιδί τους τους λέει κλαίγοντας ότι τους δεν τους αγαπά πια, ότι θέλει να φύγει απ΄το σπίτι ή ότι δεν είναι καλοί γονείς, ίσως να είναι ένας καλός λόγος να αναθεωρήσουν κάποια συμπεριφορά τους. Η ανατροφοδότηση αυτή των παιδιών είναι μια ευκαιρία για μεγαλύτερη σκέψη και για εσωτερική αναζήτηση.
- Αντιλαμβάνονται ότι το στρες είναι κάτι μεταδοτικό και ότι τα παιδιά τους συχνά μιμούνται συμπεριφορές των φίλων τους αλλά κυρίως των γονιών τους. Έτσι, δεν χάνουν την ψυχραιμία τους όταν τα παιδιά τους είναι ανήσυχα, ούτε τους πιάνει πανικός. Απλώς κοιτούν τον εαυτό τους βαθύτερα.
- Κατανοούν τη διαφορετικότητα του κάθε παιδιού και προσπαθούν να ενισχύσουν τα καλά του χαρακτηριστικά. Δεν συγκρίνουν και δεν κρίνουν. Σέβονται ότι τα παιδιά τους είναι διαφορετικές προσωπικότητες και καταλαβαίνουν πως και η σχέση τους με το κάθε τους παιδί είναι διαφορετική. Κάτι που πολλοί γονείς μπερδεύουν με την αγάπη. Επειδή, υπάρχει διαφορά στην σχέση και την επικοινωνία αυτό δεν σημαίνει πως υπάρχει και διαφορά στην αγάπη.
- Δεν ξεχνούν ποτέ ποιος είναι ο ενήλικος και ποιος το παιδί, αλλά ούτε και ποιος έχει την ευθύνη, ακόμα κι όταν καταφέρνει το παιδί να υψώσει τα τείχη του και να τους αντιταχθεί έχοντας δίκιο. Υπάρχει λόγος για τον οποίο τα παιδιά μας ζουν υπό την προστασία των γονιών και το να προσπαθούν να υποκαταστήσουν την κρίση τους με τη δική τους δεν τους κάνει καλούς γονείς.
