Μα, τόσο απλή ερώτηση. Δυσκολεύει όμως πολλούς γονείς και όχι άδικα.
Οι περισσότεροι από μας έχουμε μεγαλώσει σε οικογένειες όπου οι γονείς είναι πανταχού παρόντες. Στις χάρες, στις λύπες, στις σχολικές εξετάσεις, στον πρώτο μας έρωτα, στην πρώτη μας δουλειά, πάντα οι γονείς μας είναι εκεί. Μας καθοδηγούν, μας συμβουλεύουν, λύνουν πολλές φορές το πρόβλημά μας, είναι εκεί για εμάς. Συμφωνείτε;
Ωστόσο, υπάρχουν τώρα κάποιες περιπτώσεις εφήβων που λένε στους γονείς τους «Φτάνει πια. Ως εδώ». Τώρα, θα κάνω εγώ παιχνίδι με τη ζωή ΜΟΥ.» Και το εννοούν. Αυτό «ΜΟΥ» είναι τόσο δυνατό και έντονο που αρκετές φορές τρομάζει τους γονείς. Όταν ειδικά συνοδεύετε από τις απειλές «Θα φύγω από το σπίτι», «Σε μισώ», «Σας βαρέθηκα πια», «Μόνο να γκρινιάζετε ξέρετε και να με κρίνετε», «Δεν είστε γονείς εσείς». Η τελευταία φράση τσακίζει κυριολεκτικά την ψυχολογία των γονιών.
Εκείνη τη στιγμή οι γονείς περνάνε στην αντεπίθεση. «Εμείς δεν είμαστε γονείς», «Που στερούμαστε όλα αυτά τα χρόνια για να έχεις εσύ τα ρούχα σου, το φαγητό σου, τα φροντιστήρια σου», «Εμείς που ξενυχτούσαμε στο προσκεφάλι σου όταν ήσουν αρρώστους», «Αλλά, δεν φταίει κανένας άλλος, εμείς φταίμε που στα δώσαμε όλα και αυτό είναι και το ευχαριστώ».
Κλασσικός διάλογος θα έλεγε κανείς ανάμεσα σε γονείς και έφηβους. Τώρα, που είστε απ΄έξω και δεν είστε συναισθηματικά φορτισμένοι μπορείτε να δείτε που «στραβώνει το πράγμα». Πού υπάρχει το πρόβλημα και δημιουργείτε όλη αυτή η ένταση;
Στο ότι κανείς δεν εκφράζει τον εαυτό του. Όλα τα μηνύματα είναι στο Εσύ. Πουθενά τα συναισθήματα του έφηβου. Πουθενά τα συναισθήματα των γονιών.
Έχετε δοκιμάσει ποτέ να πείτε στον έφηβο σας «Ανησυχώ»,»Στεναχωριέμαι»,»Πληγώθηκα»,»Φοβάμαι», χωρίς να συνοδεύεται από υποδείξεις; Απλά, να του δώσετε την πληροφορία. Να τον ενημερώσετε πώς ακριβώς νιώθετε.
Μάλλον όχι. Όταν αντί να πεις ένας γονιός πώς φοβάμαι όταν είσαι έξω, αρχίζει «Με ποιους θα είσαι;»,»Που θα πάτε;»,»Στις 11 θα είσαι πίσω»,»Δεν θέλω να πας εκεί» κτλ. Προσπαθεί να ελέγξει το παιδί του προκειμένου να καθησυχάσει όσο μπορεί τον φόβο του και την ανησυχία που νιώθει.
Όμως, η δουλειά του έφηβου είναι να επαναστατεί στον έλεγχο αυτό και καλά κάνει. Πρέπει να βγει εκεί έξω και να μάθει να επιβιώνει μόνος του. Για τον γονιό πότε δεν θα είναι έτοιμο το παιδί του. Όμως, έχετε υπογράψει κανένα συμβόλαιο με τη ζωή πως αύριο θα είστε δίπλα του για να τον προστατεύετε; Όχι. Αφήστε τον λοιπόν να μάθει να στηρίζετε στα πόδια του αν θέλετε πραγματικά το παιδί σας να είναι ασφαλές στο χάος που επικρατεί εκεί έξω.
Φυσικά και θα το συμβουλεύετε και θα τον ενημερώνετε γι΄όλα αυτά. Αλλά ένας έφηβος αξιοποιεί καλύτερα την πληροφορία που θα του δώσετε σχετικά με το συναίσθημα σας παρά με τον συνεχή βομβαρδισμό των ανακριτικών ερωτήσεων σας. Σας αγαπάει όσο τον αγαπάτε και εσείς. Αν ξέρει πώς οι γονείς του ανησυχούν, θα σκεφτεί πιο εύκολα να τους πάρει ένα τηλέφωνο να πει «Είμαι καλά» απ΄όταν οι γονείς του τον έχουν τρελάνει στα τηλεφώνα ή του έχουν «σπάσει» τα νεύρα μέχρι να του δώσουν την άδεια για να βγει. Από αντίδραση και μόνο θα σας κάνει να υποφέρετε. Όχι γιατί θέλει να σας εκδικηθεί, αλλά γιατί διεκδικεί το δικαίωμα του προς την ενηλικίωση και την ανεξαρτητοποίηση.
Επικοινωνήστε τα συναισθήματά σας και δώστε το παράδειγμα να κάνει και εκείνο το ίδιο. Μόνο έτσι μπορείτε να επικοινωνήσετε ουσιαστικά και να μην νιώθετε και οι δύο πλευρές αδικία, λύπη, έλλειψη σεβασμού, φόβο κτλ.
Κάντε like στη σελίδα μας στο facebook για να μαθαίνετε όλα τα νέα.
