To νησί που θα ήθελα να γεράσω.
Την πρώτη φορά που πήγα, ήταν ένα μονοήμερο, καλοκαίρι του 1993, από Σάμο. Κλασική επίσκεψη στη Μονή Ιωάννου του Θεολόγου, που είναι χτισμένη πάνω στον αρχαίο βωμό της Θεάς Άρτεμης, και στο σπήλαιο της Αποκαλύψεως.
Το 1998, έγκυος στη δεύτερη μου κόρη, την Αλεξάνδρα, πήγαμε για μία εβδομάδα. Φτάσαμε στο νησί μέσα Αυγούστου χωρίς να έχουμε κλείσει διαμονή. Δύσκολη εποχή, γιατί δεν υπάρχουν πολλά ξενοδοχεία, αλλά οι φίλοι μάς έλεγαν «ελάτε, ελάτε, κάπου θα βολευτούμε». Και βολευτήκαμε, στο πιο όμορφο σπίτι της Χώρας, με θέα το μοναστήρι και με οικοδέσποινα την υπέροχη κυρία Ματίνα, μητέρα του Γιάννη.
Από εκείνο το καλοκαίρι ο Γιάννης ήταν η Πάτμος και η Πάτμος ήταν ο Γιάννης. Ο Γιάννης πριν 4 χρόνια έφυγε, αλλά είμαστε αρκετοί που συνεχίζουμε και πηγαίνουμε.
Όταν είσαι μικρός κάνεις όνειρα τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις, εγώ το πήγα λίγο παρακάτω... σκέφτηκα ότι εδώ θέλω να γεράσω, εδώ θέλω να έρχονται τα εγγόνια μου, εδώ θέλω να κολυμπάω, να περπατάω, να βλέπω τον Νικόλα και την Άννυ, να έχω το καΐκι μου και να κάνω βόλτες Μαράθι, Αρκιούς, Μακρονήσι για βουτιές και πίσω πάλι με το που σβήσει ο ήλιος.
Όταν κάτι σου αρέσει πολύ δεν θέλεις να το πολυσυζητάς, γι’ αυτό δεν θα γράψω τίποτα για μυστικά μέρη και πού να πας όταν κατέβεις στο νησί. Τη Πάτμο ή την αγαπάς με την πρώτη ματιά ή θες σε δύο ημέρες να φύγεις. Όποιος την ερωτευτεί, θα την ανακαλύψει μόνος του.
Οι πιο ωραίες στιγμές της είναι νωρίς το Πάσχα, που δεν υπάρχει ψυχή στη Χώρα και βλέπεις τη σκιά σου στα κυβόσχημα σπίτια. Κι αν είναι ανοιχτός ο Αντρέας και η γκαλερί του, κάθεσαι για ένα καφέ ακούγοντας τις ιστορίες του.
Με το θεό Νικόλα!
Πηγή: Athensvoice.gr
