Με το που ξεκινά ο ρόλος του γονέα, ξεκινάει κι ένα ταξίδι, μια αέναη θητεία, ενσυνείδητη και σπουδαία, να το προστατεύσεις, να του μάθεις, να το καταλάβεις, να κάνεις όλα αυτά τα μεγάλα και αληθινά. Κι εσύ με τη σειρά σου προσπαθείς να μάθεις, πάνω από όλα τον εαυτό σου, τα όρια της αγάπης και της φροντίδας, την μια και μοναδική αξία που ήρθε και εγκαταστάθηκε για πάντα μέσα σου. Πρέπει να συμφιλιωθείς με την αμφιβολία που θα έρθει να συγκατοικήσετε· "Τα καταφέρνω; Κάνω καλά; Μήπως το διαχειρίστηκα λάθος;". Κι όλα αυτά γιατί το μόνο που πλέον θέλεις είναι το καλύτερο για εκείνο.
Το μεγάλωμα ενός παιδιού έχει πολλά κομβικά σημεία, όλα τα πρώτα, τις ενάρξεις που κάνει, τα "νήματα" που κόβει. Τα πρώτα βήματα, η πρώτη μέρα στο σχολείο, τα πρώτα μυστικά, η πρώτη κοπάνα, η πρώτη απώλεια, η πρώτη ανατροπή, ο πρώτος έρωτας και...η πρώτη φυγή, η ενηλικίωση. Κι εκεί έρχεται ο γονιός να νιώσει το δικό του πρώτο μούδιασμα αυτό που άλλοι το ονομάζουν το σύνδρομο "της άδειας φωλιάς". Το παιδί θα φύγει για σπουδές, ακολουθώντας τα δικά του όνειρα και ανοίγοντας το δικό του δρόμο.
Το ουσιαστικότερο νομίζω όλων, είναι να από την αρχή αυτής της άρρηκτης σχέσης να καταλάβουμε πως δεν γεννάμε τα παιδιά μας, μα ανθρώπους ελεύθερους και στόχος μας να είναι να αλλάξουν, να μάθουν, να ταξιδέψουν, να γυρίσουν και να "μυρίσουν". Άλλωστε ενώ προσπαθούμε να μάθουμε στα παιδιά μας τα πάντα γύρω από τη ζωή, τα παιδιά μας μαθαίνουν τι είναι η ζωή.
