Πηγαίνω πίσω και με θυμάμαι να παθαίνω πανικό και τρόμο, όταν με ρωτούσαν τι θα γίνω όταν μεγαλώσω.
Από τότε που με θυμάμαι, το μόνο που ήθελα, ήταν να παντρευτώ, να κάνω πολλά παιδιά να ζω σε ένα ράντσο, να ακούω τις φωνές των παιδιών, να φροντίζω τον κήπο και τα ζώα, να κάνω δουλειές, να μαγειρεύω, να είμαι ερωτευμένη και να ξεχειλίζει αγάπη από παντού.
Μπορεί να λειτούργησε υποσυνείδητα το Μικρό Σπίτι στο λιβάδι και η Λόρα ( btw χάρηκα που το ξαναπαίζει η ΕΤ ). Αγαπώ Μικρό Σπίτι στο Λιβάδι. Και να πω ότι μεγάλωσα σε κάποιο βουνό και είχα τέτοιες προσλαμβάνουσες... Όχι, στη Ν. Σμύρνη μεγάλωσα με πολιτισμό και TV. Τώρα που το σκέφτομαι μπορεί να έπαιξε ρόλο και η Sarah Kay. Επίσης, η μητέρα μου δούλευε πάντα και κάθε φορά που της έλεγα να μου κάνει ένα αδελφάκι της ερχόταν μία ζαλάδα. Εξού και έμεινα μοναχοπαίδι...
Μελέτη στα αποδυτήρια
Δεν θυμάμαι να είχα κάποιον επαγγελματικό στόχο από τότε που τελείωσε, άδοξα ένα απόγευμα στην παραθαλάσσια Χάιφα του Ισραήλ, η αθλητική μου καριέρα ως τενίστρια στα δεκαεπτά μου χρόνια.
Πανελλήνιο Πρωτάθλημα στο ΟΑΚΑ
Πολλές φορές νομίζω πως τα γεγονότα στη ζωή μου συμβαίνουν μόνα τους, και εγώ ενδίδω στην περιπλοκότητα και την ακατανόητη αρχιτεκτoνική που το σύμπαν σχεδιάζει.
Δεν μπορούσα να φανταστώ ποτέ πως θα έκανα την «ωραία» για να βιοπορίζομαι. Κάποια ημέρα, η μητέρα μίας συναθλήτριας μου, "καλός" άνθρωπος με το γλυκό λόγο πάντα, γύρισε και μου είπε, "καλύτερα να αφήσεις τον αθλητισμό και να γίνεις μοντέλο". Προσβλήθηκα πολύ, και την αντιπάθησα ακόμα περισσότερο
.
Εσωτερικό Πρωτάθλημα ΟΑΑ μικτό, με τον Παναγιώτη Καμπαδέλη
Τακούνι έβαλα στα 18 μου χρόνια, όταν πήγα στα προκριματικά των καλλιστείων.
Το θυμάμαι σαν σήμερα, να έχω περάσει την πόρτα του πρακτορείου μοντέλων της Έλενας Κουντουρά στην Πατριάρχου Ιωακείμ, για να βγάλω χαρτζιλίκι, έχοντας κάνει την επανάσταση μου από το σπίτι, συζώντας με το πρώτο μου αγόρι στο Μετς. Ναι, ήθελα να παντρευτώ και τον Θανάση... :))
Ο Θανάσης την γλύτωσε...
Το 1990 λοιπόν, μόλις είχαν ξεκινήσει τα ιδιωτικά κανάλια, με τον Ant1 να διοργανώνει τα Καλλιστεία. Ο αδελφός της Έλενας, Νίκος, διευθυντής του γραφείου τότε, μου είπε να λάβω μέρος στα προκριματικά των καλλιστείων. Δεν το σκέφτηκα κι απάντησα με ύφος "ποια με πέρασες"- Όχι, αποκλείεται.
Θα πας, μου είπε κι έστειλε την αίτηση μόνος του. Σε μία εβδομάδα βρέθηκα να αγοράζω τα πρώτα μου τακούνια στο περίφημο κατάστημα της εποχής Luis Nicol και μετά ένα γκρι σταυρωτό ταγιέρ στον Billy Bo. Σταυρωτό ταγιέρ δεν ξαναέβαλα στην ζωή μου...
Η ενδυμασία μου ήταν περισσότερο για συνέντευξη για τη θέση γραμματειακής υποστήριξης, παρά για τα προκριματικά των Καλλιστείων.
Την επόμενη ημέρα πήγα στο Agora Center στο Μαρούσι, όπου πάνω από 1.000 κορίτσια ήταν εκεί και περίμεναν σε ουρά. Έκανα στροφή να φύγω. Αλλά η δαιμόνια κα Λόλα Νταιφά με έπιασε στην είσοδο και με ρώτησε "πού πάτε δεσποινίς;"
"Φεύγω της λέω, έχω δουλειά και δεν μπορώ να περιμένω."
"Να φύγετε και να γυρίσετε σε τρεις ώρες" μου απαντάει.
Λίγο ότι ανέκαθεν ήμουν ενοχική, λίγο ο σεβασμός στο πρόσωπό της, λίγο η περιέργεια, γύρισα. Κι έτσι συνέβησαν όλα... Κι έτσι έχουν συμβεί σχεδόν όλα στη ζωή μου. Άπειρες παρόμοιες ταινίες έχουν παιχτεί στη ζωή μου κι εγώ μπαίνω μέσα τελευταία στιγμή, αναλαμβάνοντας ρόλους που δεν έχω ξαναπαίξει. Δύσκολους, ευχάριστους, βαρετούς, περιπετειώδεις, δημιουργικούς.
Πολλές φορές, όταν ακούω την ερώτηση, που κάνουν σε μικρά παιδιά - "τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις;" - με πιάνουν τα γέλια. Πώς είναι δυνατόν να ξέρει; Και στο τραγούδι Everybody’s Free to Wear Sunscreen, ο Baz Luhrmann λέει πολύ σωστά πως "ακόμα και στα 40 δεν έχεις αποφασίσει τι θα κάνεις".
Στις Πασχαλινές διακοπές φέτος, κάποιος ρώτησε το γιο μου τι θα γίνει όταν μεγαλώσει και εκείνος απάντησε "παιδί". Του έδωσα αμέσως χέρι για για high five, ως περήφανη μαμά που αποστόμωσε τον "περίεργο" κύριο.
Καλοκαιρινές διακοπές στην Ύδρα
Σίγουρα υπάρχουν και οι ωραίες εξαιρέσεις, όπως είναι οι καλλιτέχνες, τραγουδιστές, χορευτές, ηθοποιοί, συγγραφείς, μουσικοί, που το ταλέντο είναι τόσο μεγάλο και ξεχειλίζει από τα μηνίγγια τους η ανάγκη για έκφραση.
Θαυμάζω τους ανθρώπους με ταλέντο, που καταφέρνουν και βιοπορίζονται μέσα από κάτι που αγαπάνε. Είναι ευλογία να γνωρίζεις για ποιο λόγο έχεις γεννηθεί και πού η ζωή σε πάει.
Λένε πως όλοι οι άνθρωποι έχουμε πολλά ταλέντα όταν γεννιόμαστε, αλλά μεγαλώνοντας, απλά εξαφανίζονται.
Δεν ξέρω τι είχα και τι εξαφανίστηκε, αλλά ακόμα το ψάχνω και πιστεύω πως κάποια στιγμή αυτό το ταλέντο, θα εμφανιστεί μπροστά μου σαν την επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος (κι εγώ θα είμαι μία από τους Δώδεκα Αποστόλους).
Θα θυμάμαι πάντα την ατάκα του πατέρα μου, "επειδή δεν ξέρεις τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις, ένα πράγμα να θυμάσαι. Ό,τι κι αν κάνεις, μην γίνεις άλλο ένα τούβλο στον τοίχο".
Και σε ό,τι αφορά στο μέλλον και πώς το διαχειρίζονται οι άνθρωποι, ταλαντούχοι λίγο ή πολύ, υπάρχουν τρεις τύποι. Αυτοί που το αφήνουν να συμβεί, αυτοί που το κάνουν να συμβεί και αυτοί που αναρωτιούνται τι συνέβη...
Εγώ που έχω παίξει και στα τρία, είμαι καλά γιατρέ μου;
Κάντε like στη σελίδα μας στο facebook για να μαθαίνετε όλα τα νέα
