#themeetups Θανάσης Αλευράς: Η Ελλάδα έχει χάσει προ πολλού την... παρθενία της
Τζένη Μπαλατσινού
21 Νοεμβρίου 2018
Πριν αρκετά χρόνια στον Σταυρό του Νότου, είδα για πρώτη φορά τον Θανάση. Ήταν μία μουσικοχορευτική παράσταση μαζί με τον Πάνο Μουζουράκη. Είχε μία σκηνή, όπου μπαινοέβγαινε σ’ ένα χαρτόκουτο, χόρευε, τραγουδούσε κι δεν έχανε στιγμή το μέτρο από το κείμενό του. Όλο το βράδυ, ήθελα να ανέβω στη σκηνή, να μπω μέσα στο χαρτόκουτο και να του ζητήσω να γίνουμε φίλοι. Από τότε κάθε φορά που συναντιόμασταν, ένιωθα μία γλύκα, θέλοντας ταυτόχρονα να τον πάρω αγκαλιά. Δεν το έκανα ποτέ, γιατί σίγουρα θα με περνούσε για τρελή... Διάβασα πως θα ανεβάσει «Το Έπος... της Μαλάμως» στο θέατρο Λαμπέτη, και ήμουν σίγουρη πως ο ρόλος είχε γραφτεί γι’ αυτόν. Παίζει, χορεύει, τραγουδάει, γελάει, καταλαμβάνοντας όλη τη σκηνή με την ενέργεια του. Ο Θανάσης δεν κάνει θόρυβο, απλά ανεβαίνει στη σκηνή με το ταλέντο του. Κι εγώ εδώ, στριμωγμένη στο καμαρίνι με το ταλέντο του, τα δύο μεγάλα καστανά του μάτια και τις περούκες της Μαλάμως βρίσκω ευκαιρία να του ζητήσω να γίνουμε φίλοι.
Σου πάει το μακρύ μαλλί της Μαλάμως!
Θα σου απαντήσω ότι γενικά στον άνθρωπο πηγαίνει το μαλλί! (γέλια). Είναι ωραίο πράγμα να έχεις ένα μαλλί και να ξυπνάς το πρωί και να λες σήμερα θα το κάνω έτσι. Νιώθω γκόμενος, θα το πάω πίσω! Κάτι κάνει έτσι δεν είναι;
Πότε άρχισες να τ΄ αποχωρίζεσαι, κληρονoμικό; ( γέλια )
Από την ηλικία των 18 ετών. Μαζί μ΄ εμένα που έφευγα από τα Γιάννενα, έφευγαν κι αυτά (γέλια). Όχι καλέ! Όλοι είχανε πολλά μαλλιά στην οικογένεια. Βέβαια, αυτό πιάνει 7 γενιές πίσω, μου το είχαν πει οι γιατροί όταν πήγα να δω τι γίνεται. Οπότε τώρα εγώ από κάποιον, από αυτές τις 7 γενιές το κληρονόμησα.
Είναι σπάνιο να παίρνει το βραβείο Χορν ένας πρωτοεμφανιζόμενος ηθοποιός σε Δευτερότριτη παράσταση, όπως οι «Ήρωες». Ένιωσες την ανάγκη να αποδείξεις ότι δεν ήταν τυχαίο;
Δεν έχει συμβεί μάλλον ποτέ. Συνήθως το δίνουν σε ρόλους ρεπερτορίου, σε ποιο δραματικές παραστάσεις, σε άλλα είδη γενικά. Τώρα σε κωμωδία και δη σε επιθεώρηση όπως ήταν οι «Ήρωες» δεν το είχαν ξανατολμήσει. Αλλά ήταν μεγάλη χαρά. Ναι, για λίγο διάστημα αισθάνθηκα βάρος. Αλλά μετά είπα «όχι». Γιατί ήξερα ότι ήθελα να πάω εντελώς κόντρα σε αυτό. Είπα «όχι μην το έχεις σαν βάρος. Κράτα το σαν ένα ωραίο μπράβο». Αφού πολλοί φίλοι μου αργότερα μου έλεγαν «βρε θα στο πάρουν πίσω» (γέλια)
Από τότε, έπαιξες σε πολλές παραστάσεις.
Γενικώς έχω κάνει μεγάλη βόλτα με το θέατρο. Έχω περάσει σχεδόν απ' όλες τις παρέες του ελληνικού θεάτρου.
Κι όμως στον κόσμο δεν κάνεις «παλιός», υπάρχουν πολλοί που δεν σε ξέρουν ακόμη.
Ναι, ξέρεις που οφείλεται αυτό; Στο ότι δεν έχω κάνει πολύ τηλεόραση. Γιατί κατά τ’ άλλα συνειδητοποίησα ότι έκλεισα 18 χρόνια στη δουλειά αυτή, και 18 χρόνια είναι μια ζωή ολόκληρη. Μπήκα βέβαια μικρός σε όλη αυτή την ιστορία. Στο Θέατρο Τέχνης 18 χρονών και στα 20 ήμουν στην Επίδαυρο. Ξεκίνησα πολύ νωρίς. Αλλά νομίζω ότι αυτό που με κρατάει φρέσκο στα μάτια του κόσμου είναι ότι δεν έχω «καεί» από την υπερέκθεση της τηλεόρασης.
Έχεις πει, πως ο τρόπος που σε προσέγγισαν από τον ΑΝΤ1, ήταν η λόγος που πείστηκες να πεις το ναι στο «Υour face sounds familiar».
Ναι, γιατί έχω φόβο στο μέσο. Tην τηλεόραση. Επειδή εξαρτάσαι από πάρα πολύ κόσμο και πολλούς παράγοντες και η έκθεση είναι πολύ κοντά, ειδικά σε ένα τέτοιο πρότζεκτ που έχει να κάνει με μιμήσεις, θα μπορούσε να γίνει γκροτέσκο, σαχλαμάρα μέχρι και χυδαίο ακόμα. Και είχα φόβο περισσότερο σε επίπεδο παραγωγής γιατί έβλεπα και το ξένο αντίστοιχα. Αλλά και σινεμά αμερικάνικο βλέπω (γέλια). Δε σημαίνει ότι επειδή βλέπω εγώ κάτι που μου αρέσει θα βγει και έτσι προς τα έξω. Αλλά με έπεισαν.
Πέρασες ωραία;
Καταπληκτικά! Ανεπανάληπτα.
Η αποδοχή του κόσμου σου άρεσε, σε συγκίνησε, σε φόβισε;
Κοίτα, ήδη είχα κάποια ψήγματα, επειδή είχα κάνει λίγη τηλεόραση - Το Κόκκινο Δωμάτιο - με είχαν δει λίγο οι άνθρωποι, είχα λίγο εξοικειωθεί με αυτό. Αλλά δεν είχα καταλάβει ακριβώς τι θα συνέβαινε. Εγώ την Κυριακή έκανα το πρώτο live στον ΑΝΤ1 και τη Δευτέρα πήγα να πάρω ψωμί, να πάω σούπερ μάρκετ και έκανα μιάμιση ώρα να γυρίσω πίσω (γέλια).
Με σταματάγανε παντού. Τι έγινε τώρα, λέω; Άρχισαν τα τηλέφωνα να χτυπάνε. Εκ των υστέρων το χαιρόμουν. Εκείνη η περίοδος με τρέλανε. Είχα θέατρο, είχα τα γυρίσματα, που απαιτούσαν πολύ δουλειά και είχα πολύ άγχος να είμαι σε όλα άψογος, διότι σε ό,τι αναλαμβάνω θέλω να είμαι καρδιοχειρουργός.
Πως διαχειρίζεσαι τέτοιες περιόδους που χρειάζεται να μπαίνεις από τον έναν ρόλο στον άλλο καθημερινά;
Μόνος μου ή με τους φίλους μου, είναι πολύ εξαντλητικό. Κουρδίζεσαι, αλλά τελικά το κόστος είναι τεράστιο. Οι μισοί ηθοποιοί είναι με χίλια ψυχοσωματικά και οι άλλοι μισοί είναι νευρωτικοί. Δεν είναι απλά η ευλογία της δουλειάς και τρέχω και ουάου και φαν. Είναι δουλειά που θέλει την ψυχή σου, οπότε δε μπορείς να την κάνεις για 10 ώρες. Εγώ δεν θέλω να κάνω τηλεόραση και θέατρο μαζί. Με την έννοια ότι δεν το αντέχει το σύστημα μου. Θέλω μέσα στη μέρα μου, να έχω λίγο χρόνο για μένα, να γυμναστώ, να φάω, να κάνω 5 πράγματα κανονικά- ανθρώπινα. Έχω δουλέψει πάρα πολύ τα πρώτα χρόνια –non stop, και είδα ότι δεν υπάρχει λόγος. Χρειάζεται μόνο στο χτίσιμο, όταν ξεκινάς και εκεί οφείλεις να το κάνεις. Αλλά μετά όχι. Εγώ βρίσκω τόση χαρά και σε άλλα πράγματα οπότε μου φτάνουν και τα λίγα -σε επίπεδο βιοποριστικό εννοώ- για να μπορώ να απολαύσω και όλα τα άλλα εκτός θεάτρου που μ’ αρέσουν εξίσου, και ίσως κάποια περισσότερο.
Για πες ποια σ’ αρέσουν;
Μ’ αρέσει ξαφνικά όταν δεν έχω θέατρο να πάρω το αμάξι μου και να πάω στη θάλασσα. Μου αρέσει να κάνω μπάνιο μέχρι τα τέλη Οκτώβρη. Να βάλω το μπουφάν μου και να πάω να περπατήσω. Και αν βρω παρέα είναι εντάξει, αλλά και αν δεν βρω παρέα θα πάω και μόνος μου.
Ο αθλητισμός και ο στίβος τι σου έδωσε;
Στίβος είναι η πειθαρχία. Ίδια ασκητική πειθαρχεία και αντοχή με τον ηθοποιό. Μοναχική πορεία, τραυματισμοί κτλ.
Έχτισες άμυνα, ώστε να μη φεύγεις εκτός ορίων;
Πάρα πολύ. Γιατί εγώ είμαι ένας άνθρωπος που έχω βασανιστεί να αποκτήσω πειθαρχία. Είμαι των άκρων, των καταχρήσεων, της υπερβολής.
Δε μπορώ να σε σκεφτώ έτσι, αλήθεια. Για μίλησέ μου για σένα (γέλια)
Έχω περάσει φάση να κοιμάμαι 3 ώρες την ημέρα να βγαίνουμε να πίνουμε και κάποια στιγμή είπα όχι δε μπορείς έτσι.
Σε ποια ηλικία ήταν αυτή η στιγμή;
Μετά τα 30. Που χρειαζόταν πια να συγκεντρωθώ στη διαδρομή μου και στο επαγγελματικό μου κομμάτι. Εκεί ξαναθυμήθηκα και τον αθλητισμό- έτσι κι αλλιώς είχα προγραμματιστεί (γέλια)
Στα Γιάννενα πηγαίνεις;
Πάσχα περισσότερο και λίγο καλοκαίρι, εάν δε δουλεύω. Τα Χριστούγεννα είναι για τους άλλους. Εγώ τα Χριστούγεννα τρώω μία μακαρονάδα για να βγω να παίξω στις 18.00. Δεν υπάρχουν αυτά τα Χριστουγεννιάτικα τραπέζια με γαλοπούλες, ποτό, φίλους και οικογένεια για εμάς.
Σκέφτεσαι, μεγαλώνοντας να κάνεις Χριστούγεννα με φίλους και όχι στο καμαρίνι;
Βέβαια. Και έτσι το έχω στο μυαλό μου. Ότι κάποια στιγμή να βρω τη φόρμα αυτή, όπου θα μπορώ να κάνω το θέατρο όταν δε μπορώ αλλιώς. Για μία περίοδο, μία σεζόν, ένα συγκεκριμένο διάστημα. Να μην είμαι υποχρεωμένος από αυτό, για να βιοπορίζομαι. Γιατί δεν ξέρω για πόσο θα έχω όρεξη. Και άμα χαθεί η όρεξη από αυτή τη δουλειά γίνεται δουλεία. Και δε θέλω ποτέ να μου συμβεί αυτό.
Θα μπορούσες να ασχοληθείς και με κάτι άλλο;
Ναι. Μπορεί και κάτι άσχετο, εκτός του χώρου μου. Καλύτερα κάτι άσχετο. Που έχει άλλα ωράρια. Μου αρέσει να κάνω με τα χέρια μου πράγματα. Κάτι χειρωνακτικό. Όταν φυτεύω, όταν κλαδεύω το μικρό μικρό κηπάκι που έχω, βρίσκω τόση χαρά. Μ’ αρέσει η δουλειά με τα χέρια, να παράγω. Δε μ’ αρέσει η δουλειά του γραφείου, η καθιστική. Μου λείπει η φύση. Και πάντα επιστρέφω σε αυτήν για να γεμίσω τις μπαταρίες μου.
Ξυπόλητος και να φωνάζεις σε καμιά κορυφή;
Πολύ ξυπόλητος. Και σκαρφαλώνω στα δέντρα και πάω στα βουνά και στις θάλασσες και στα ποτάμια. Ουυυυ φωνάζω πολύ! (γέλια) Και στο σπίτι μπορεί να φωνάξω αλλά δικαιολογούμαι γιατί οι γείτονες ξέρουν ότι κάνω θέατρο οπότε σου λέει κάτι κάνει σχετικό.
Από που αλλού τροφοδοτείς τις μπαταρίες σου;
Εγώ μεγάλωσα με έναν πατερά και αναφέρω τον πατέρα μου γιατί ήταν ένας άνθρωπος πολύ φιλοσοφημένος- ο οποίος στην 5η δημοτικού με κάλεσε να μου πει ότι θέλω να διαβάσουμε μαζί την ασκητική του Καζαντζάκη. Ήταν ένας άνθρωπος που ασχολούταν με τα εκτός του μικρόκοσμου πράγματα. Αναρωτιόταν για το Θεό, για την ύπαρξη, για τη ζωή και μου έβαλε αυτό το μικρόβιο και από τότε δεν έχασα αυτή τη διαδρομή σε αυτά τα υπαρξιακά ζητήματα. Μου αρέσει πάρα πολύ γιατί πίσω από όλα αυτά κρύβεται η αγάπη για την μικρή μας συνύπαρξη σε αυτή εδώ την πραγματικότητα. Παρακολουθώ μαθήματα, σεμινάρια αυτογνωσίας από φωτισμένους ανθρώπους που έχουν φάει τη ζωή τους γύρω από αυτά. Μελετάω κείμενα και τα διαβάσματά μου είναι κυρίως γύρω από αυτά. Αυτά με ξεκουράζουν, από αυτά αντλώ δύναμη. Ξέρεις από τον Πλάτωνα μέχρι το λόγο του Χριστού, όλα για το ίδιο πράγμα τελικά μιλάνε. Μου δίνουν μεγάλη χαρά και με ξεκολλάνε από τον μικρόκοσμο.
Σε ξεκολλάνε από αυτά που δεν σου αρέσουν;
Υπάρχει πολύ φορτισμένη ενέργεια παντού. Όλη η ανθρωπότητα αυτή τη στιγμή βρίσκεται σ΄ ένα μεταβατικό στάδιο. Το πιστεύω και το βλέπω. Παγκόσμια όλο το καπιταλιστικό σύστημα, το οποίο όλοι γουστάρουμε και δεν μπορούμε χωρίς αυτό, βλέπουμε ότι αποτυγχάνει μέρα με τη μέρα και έχει γίνει καρκίνος του ίδιου του συστήματος. Το ίδιο το σύστημα τρώει το σύστημα. Εμείς τρώμε τον εαυτό μας, με αποτέλεσμα να έχουμε άγχη εξωπραγματικά και άνευ ουσίας. Θέλω να βρίσκω την δύναμη να μπορώ να αντιστέκομαι σε όλο αυτό, όσο μπορώ. Να βλέπω και να ασχολούμαι μόνο με τα ουσιώδη.
Πόσο εύκολο είναι αυτό;
Μπορεί να γίνει. Χρειάζεται να έχεις δυναμώσει το κέντρο σου, τόσο μα τόσο πολύ, έτσι ώστε να μη σε επηρεάζει η τοξικότητα. Γίνεται συν το χρόνω, αλλά μπορεί και να σε πετάξει η περιρρέουσα ατμόσφαιρα έξω. Γιατί οι άνθρωποι, είναι άνθρωποι.
Τι σε βγάζει από το κέντρο σου;
Δε μ’ αρέσει η έλλειψη ευγένειας. Περισσότερο και από κάποιον που λέμε εχθρό. Που να έχει σκοπό του να σου κάνει κάτι. Περισσότερο θα με εξοργίσει στην καθημερινότητά μου, η αγένεια. Πάω ταξίδια και βλέπω την ευγένειά τους και λέω Χριστέ μου μήπως παίζω σε θεατρικό; Αλλά προσπαθώ και να μη κρίνω.
Έχεις νιώσει ποτέ την ανάγκη να εξομολογηθείς;
Τώρα που ξέρω γιατί, θέλω να εξομολογηθώ. Αλλά δεν το ‘χω κάνει. Δεν έχω πάει σε έναν πνευματικό εννοώ. Να παραδεχθώ πράγματα και να πω την αλήθεια. Στον εαυτό μου μόνο έχω παραδεχθεί τις αλήθειες μου. Αλλά δεν είναι αυτό το μυστήριο. Θέλω να το κάνω και νομίζω ότι όταν το θελήσω πραγματικά θα βρω και τον άνθρωπο.
Κουτσομπολιό;
Όχι δε θέλω. Δε θέλω καθόλου. Ούτε να το ακούσω ούτε να το αναπαράγω. Με απωθεί πάρα πολύ. Μακριά. Ούτε το έχω συνηθίσει. Δεν το κάναμε στο σπίτι μας, δε το έμαθα από κάπου. Είμαι εντελώς από την άλλη μεριά. Κοίτα τον εαυτό σου, κοίτα το σπίτι σου, και άσε το κόσμο να κάνει ό,τι θέλει.
«Το έπος... της Μαλάμως». Είπες ότι αυτός είναι δικός μου ρόλος και τον θέλω;
Ναι γιατί δεν μου το προτείνανε, εγώ το ανακάλυψα! (γέλια) Βρισκόμαστε με την Κωνσταντίνα Μιχαήλ και όλο το θίασο του «Μάνα θα πάω στο Χόλυγουντ» που κάναμε πριν 2 χρόνια σε περιοδεία στο Ξυλόκαστρο. Και έρχεται να μας δει ο Νίκος Χαρλαύτης, ο οποίος έχει στο Κιάτο ένα εξοχικό. Και μου λέει ο Νίκος «γράφω ένα έργο πολλά χρόνια που είναι σε έμμετρο λόγο και θα ήθελα να το διαβάσεις κάποια στιγμή». Ο Νίκος, είναι ένας πολύ συνεσταλμένος άνθρωπος και όταν γύρισα τον Σεπτέμβρη στην Αθήνα είπα, ας τον γνωρίσω καλύτερα. Κάτι μου έκανε. Και βγήκαμε, φάγαμε, μου έδωσε το κείμενο και άρχισα να το διαβάζω. Γέλασα πολύ, πέρασα ωραία και όταν έφτασα στην 60η σελίδα το παράτησα γιατί μπλέχτηκα με άλλα πράγματα. Και το είχα κανά 6μηνο στο σπίτι, το ξεσκόνιζα. Το άλλαζα θέση. Δεν το έκρυβα, μπας και αξιωθώ και αναγκαστώ κάποια στιγμή να το διαβάσω. Και όταν ήρθαν τα Αθηναϊκά θέατρα να κάνουν σ΄ εμένα μία πρόταση, για το τι θα μπορούσα να σκεφτώ για το Λαμπέτη, θυμήθηκα το κείμενο αυτό. Και λέω έχει γούστο… και παίρνω, το διαβάζω ολόκληρο πια. Και είμαστε στο σπίτι της Ελένης Κούρκουλα και του Παναγιωτάκη μέχρι τις 04.00 το πρωί και εγώ διάβαζα όλους τους ρόλους.
Γέλαγε η Έλενα;
Γέλαγε και είναι και δικό της στοίχημα, προσωπικό. Είπε «πάμε να κάνουμε αυτό». Είναι τόσο πρωτότυπο, τόσο παράξενο, τόσο ιδιαίτερο, τόσο διαφορετικό και εκ των υστέρων, όταν μπήκαμε σε πρόβες, μου είπε ο Χαρλαύτης, πως όταν με είχε δει στους Ήρωες, είχε πει πως, αν ποτέ ανέβαινε η Μαλάμω επειδή είχε –φανταστεί τον θίασο αντρικό εμένα θα ήθελε.
Είναι ένα έργο δισυπόστατο. Μία βουκολική ερωτική ιστορία αλλά ταυτόχρονα έχει άμεσο παραλληλισμό με την Ελλάδα.
Ναι και θέλαμε να το κάνουμε και έντονο να το καταλάβει ο κόσμος. Κοίταξε σε σχέση με τη Μαλάμω, καταλαβαίνουμε ότι είναι και η Ελλάδα μια όμορφη κοπέλα, που όλοι θέλουν ένα κομμάτι να πάρουν από αυτήν. Η διαφορά με τη Μαλάμω, είναι πως αυτή καταφέρνει μέχρι το τέλος την παρθενιά της να την κρατήσει για τον αγαπημένο της μόνο. Ενώ η Ελλάδα την έχει χάσει προ πολλού την… παρθενία της και το χειρότερο, νομίζει πως ακόμα είναι και παρθένα.
Ως λαός στρεφόμαστε στο παρελθόν;
Και σιγά την επιστροφή που κάνουμε. Ποια επιστροφή; Έχουμε αξιωθεί να ανοίξουμε τα βιβλία την ελληνικής γραμματεία μας; Έχουμε στα χέρια μας μια κληρονομιά παγκόσμια. Πώς λέμε ήταν το Mega, έτσι λέμε ήταν και οι αρχαίοι. Δεν ξέρουμε όμως τι ήταν αυτοί οι άνθρωποι που μας τα είπανε όλα. Πώς να ζήσουμε, πώς να φτιάξουμε κοινωνίες, σχολεία, δημοκρατία. Υπάρχουν όλα. Σώζονται. Είναι στα βιβλιοπωλεία. Δεν ήμαστε άξιοι της κληρονομιάς μας οι νεοέλληνες. Εύχομαι οι γενιές που έρχονται να το ανακαλύψουν και πάλι.
Είσαι ανοιχτός στο νέο, στο άγνωστο;
Θα σου πω, ό,τι δεν έχω περπατήσει και ό,τι δεν γνωρίζω με πάει εκεί να το δοκιμάσω. Όχι απαραίτητα ότι το απολαμβάνω, αλλά μόνο και μόνο για να καταλάβω. Μ’ αρέσει δε μ’ αρέσει. Δε μπορώ να σε βλέπω να τρως και να λες τέλειο, υπέροχο και εγώ να μη ξέρω τι είναι. Θέλω να δοκιμάσω.
Σε αυτή την παράσταση τα κάνεις όλα.
Εδώ είναι χαρά. Δύο ώρες μπορώ να κάνω τα πάντα. Εκεί όμως που βρίσκω χαρά επίσης γιατί κουράζομαι από το θέατρο- η ρουτίνα του θέατρου είναι εξαντλητική και δεν είναι και για πολλά πολλά, κάπως χρειάζεται να ξεκουράζεσαι- είναι η εμπλοκή μου με τα μουσικά πράγματα. Δηλαδή όταν με κουράζει το θέατρο- πάω λίγο στα μουσικά. Παίρνω την ανάσα μου.
Ποια είναι τα σκοτάδια σου;
Όλα του κανονικού ανθρώπου. Φόβος. Μεγάλος φόβος για όλα. Της απώλειας, του αποχωρισμού. Βέβαια έχω χάσει τον πατέρα μου, -για τους παππούδες δε θα μιλήσω γιατί φαίνεται πιο φυσικό- αλλά να χάνεις τον πατέρα σου 56χρονών είναι λίγο δύσκολο. Αλλά δεν είναι μόνο η απώλεια ενός φυσικού προσώπου, μπορεί να είναι και ένας χωρισμός και ο χωρισμός είναι ένας ωραιότατος θάνατος. Αυτό ακόμα δεν το ‘χω καταφέρει να το διαχειριστώ. Σα να φοβάμαι να ξεκινήσω κάτι γιατί ξέρω πόσο δύσκολο θα είναι μετά. Με ταράζει πάρα πολύ εσωτερικά το σήμερα είμαστε, αύριο δεν είμαστε μαζί. Ή δεν είσαι εδώ, ή δεν θα σε ξαναδώ. Αυτό το κομμάτι της ζωής, ενώ τα περισσότερα τα αποδέχομαι, σε αυτό κοντράρω ακόμα πολύ. Πιστεύω στο μετά, αλλά ακόμα αυτό με στεναχωρεί. Το ότι δεν φτάνει.
Θα ήθελες το «για πάντα»;
Όχι, δεν θα το ‘θελα έτσι. Αλλού με άλλη υπόσταση μπορεί. Εδώ είμαστε έκπτωτοι άγγελοι, δεν είμαστε για πάντα με αυτές τις φρίκες. Το για πάντα το έχουμε βιώσει. Είναι κάποιες στιγμές που έχει τόσο διασταλεί ο χρόνος, που είναι πραγματικά σα το «για πάντα» το κουβαλάς μέσα σου. Και αυτό συμβαίνει σε μεγάλες αγάπες. Αλλά όχι δεν είμαι του «για πάντα» γιατί ξέρω ότι δεν είμαστε φτιαγμένοι έτσι οι άνθρωποι. Όχι. Υπάρχει το άλλο μισό για τη στιγμή που είσαι και συναντιέσαι. Μετά κάνουμε καθημερινά τόσες πολλές επιλογές οι άνθρωποι και τόσο ξεχωριστές διαδρομές που είναι πολύ λογικό να χαθείς με κάτι που σε ένωσε παλιότερα και να συναντηθείς με κάτι άλλο, που θα σε μαγέψει και δεν θα το είχες φανταστεί. Είμαι πολύ ανοικτός μ’ αρέσει η ζωή και οι νόμοι της. Είναι μόνο μπροστά μόνο εξέλιξη και είναι μονίμως πάντα σε μία αλλαγή. Δεν είναι τίποτα ίδιο. Το κομμάτι μου το ανθρώπινο είναι αυτό που αντιστέκεται και ο φόβος της ασφάλειας. Αυτά που γνωρίζω να μη μετακινηθούν να μη πάνε σε πεδίο που δεν το ξέρω. Αλλά γενικά πάω κόντρα με τις επιλογές μου καθημερινά και συνειδητά. Είμαστε περαστικοί. Δε μπορεί ο φόβος να μας κυριεύει. Ζούμε μόνο φοβισμένοι.
Μεγαλώνουμε με πρέπει και ενοχές;
Μόνο! Απλώς είμαι πιο εξελιγμένο μοντέλο της μάνας μου και του πατέρα μου οπότε ας το εκμεταλλευτώ αφού έχω καλύτερο «λειτουργικό» πρόγραμμα!
Είσαι ακουστικός τύπος ή ομιλητικός;
Δεν ξέρω, συνήθως δε μπορώ να εκφράσω εύκολα αυτό που αισθάνομαι. Να το πω με ακρίβεια. Μπορώ να στο δείξω με πράξη ή με τον τρόπο μου. Αλλά με την έκφραση είναι πολλές φορές που άλλα λέω, άλλα εννοώ. Μπερδεύω πολύ τον κόσμο όταν μιλάω. Αλλά μπορώ να στο δείξω αλλιώς. Να σου γράψω κάτι, να κάνω μια έκπληξη. Είμαι τρυφερός, μου αρέσει σε στιγμές το χάδι, το άγγιγμα, το μοίρασμα, η αγκαλιά. Αλλά και οι φίλοι στη ζωή μου έχουν σημαντικό χώρο. Μεγάλη επένδυση. Μπορεί και τη μεγαλύτερη. Διότι, στο άλλο στρατόπεδο, στον έρωτα και στις σχέσεις παίζονται πολλά παιχνίδια. Ανταγωνισμοί, εγωισμοί, κτητικότητα ενώ σε μία καθαρή φιλία με βάσεις αυτά δεν υπάρχουν. Αγαπάς τον άλλο γι’ αυτό που είναι. Ούτε να τον αλλάξεις θες
Φίλοι εντός ή εκτός χώρου;
Αν μετρήσω 5-6 ανθρώπους πολύ αγαπημένους είναι και μέσα και έξω από τη δουλειά.
Στην ταράτσα του Φοίβου πήρες πάλι εξαιρετικές κριτικές, είχες και κάποιο απόσπασμα από τους «Ήρωες».
Είναι πολύ ωραία περίπτωση. Το θέαμα αυτό που φαντάστηκε και ονειρεύτηκε ο Φοίβος, ένα αναψυκτήριο με λαϊκό χαρακτήρα, μουσική παράσταση με νούμερα, με χορούς, μάγους, ταχυδακτυλουργούς. Είναι ένα δικό μου γήπεδο. Με χαροποιεί που ο κόσμος τον χώρο του θεάτρου τουλάχιστον, τον στήριξε από τα πρώτα χρόνια τα βαθιά της κρίσης. Κάνανε το κόπο τους και οι παραγωγοί να μειώσουν τα εισιτήρια, αλλά ο κόσμος στήριξε πολύ όχι μόνο τα mainstream. Στήριξε και ομάδες μικρές που χειροποίητα φτιάξανε το θέατρό τους. Και μιλάμε για το θεατρικό κοινό της Αθήνας. Πολύ συγκεκριμένο και επαναλαμβανόμενο. Πολλοί άνθρωποι που θα αφήσουν τα χρήματά τους γιατί το αγαπάνε. Είναι στην κουλτούρα μας το θέατρο. Δεν δικαιολογείται να έχεις 1000 παραστάσεις σε μια πόλη τόσο δα. Δε μπορεί το Λονδίνο να ‘χει λιγότερες, είναι στη κουλτούρα μας.
Κλέβεις την παράσταση, ακόμα και όταν έχεις δεύτερο ρόλο. Πόσο εύκολο είναι σε μία προσωπική σχέση, να μην συμβαίνει αυτό;
Τι να πω, είμαι και μανιακός με τη δουλειά μου. Όλη μου η ζωή περιστρέφεται από αυτή. Τι θα φάω, πως θα το φάω, που θα πάω. Είμαι λίγο κουραστικός στις σχέσεις. Ειδικά την περίοδο που εργάζομαι. Υπάρχουν και ώρες και στιγμές που δεν υπάρχεις. Οι δάσκαλοι μου έτσι το αντιμετωπίζανε, ως ζήτημα ζωής και θανάτου. Δε μπορώ ας πούμε να έρχομαι 10 λεπτά πριν την παράσταση στο καμαρίνι και να έχω φάει μισό αρνί και μετά να ανέβω να παίξω. Θέλω δύο ωρίτσες, να είμαι εδώ και να ετοιμάστω για τον αγώνα μου.
Ποια φράση από τη Μαλάμω σου αρέσει περισσότερο;
Ακόμα δεν έχω καταλήξει. Γιατί ακόμα την ανακαλύπτω και εγώ. Το ξέρεις ότι μπορεί να παίζεις μήνες ολόκληρους το έργο και ξαφνικά να λες, καλέ! Γιατί το λέω έτσι αυτό τόσο καιρό; Στη Μαλάμω μου αρέσουν πέρα από τα αστεία της κομμάτια και τα πιο εσωτερικά. Μ’ αρέσει το «καταραμένη ομορφιά καταραμένο κάλλος που γίνεσαι η αφορμή να σε φθονεί ο άλλος» γιατί αυτή την λένε ελευθέρων ηθών μόνο και μόνο επειδή την έκανε η ζωή όμορφη. Δεν το έχω ζήσει, αλλά φαντάζομαι ότι στην ομορφιά σε κοιτάνε με μισό μάτι. Κάτι ύποπτο συμβαίνει. Ο άνθρωπος επειδή δε μπορεί να το αντέξει, επειδή δεν το έχει, θέλει να το λασπώσει μπας και του μοιάσει και το αναγνωρίσει. Μου αρέσει αυτή η φράση, χωρίς να είναι ιδιαίτερα αστεία. Μου αρέσει το νόημα εκείνης της στιγμής που το λέει. Γιατί όλα της τα παθήματα, τα παθαίνει επειδή είναι πολύ όμορφη.
Είναι βαριά ταμπέλα. Αν κάποιος είναι λαμπερός κάτι ύποπτο συμβαίνει. Ή είναι χαζός ή είναι εύκολος ή είχε μέσο…
Δεν αντέχει ο άνθρωπος να το θαυμάσει.
Θανάση, θέλεις να γίνουμε φίλοι; (γέλια)
Ναι, Τζένη μου. Έλα να σου βάλω την περούκα τώρα! (γέλια)
photo credits: Μυρτώ Τσίναλη
ΙNFO:
Το έπος... της Μαλάμως
Θέατρο Λαμπέτη, Λεωφόρος Αλεξάνδρας 106, Αθήνα, τηλ.: 2106457086
Παραστάσεις : Πέμ., Παρ. 9 μ.μ., Σάβ. 6 μ.μ./ 9 μ.μ., Κυρ., Τετ. 8 μ.μ.
