Γράψαμε τις αποτυχίες μας, για να καταλάβουμε τελικά πως κρύβουν μέσα τους επιτυχίες

Γνωρίζατε ότι οι Φινλανδοί γιορτάζουν τις αποτυχίες τους κάθε χρόνο στις 13 Οκτωβρίου;

Η λεγόμενη National Day of Failure άνοιξε στο γραφείο μια μεγάλη κουβέντα γύρω από το πόσες φορές έχουμε νιώσει αποτυχημένες κάθε φορά που επιχειρούμε να φτάσουμε ένα βήμα πιο κοντά στην επιτυχία. Ό,τι κι αν είναι αυτό για την κάθε μία.

Τελικά πολλές φορές, το μυστικό της επιτυχίας είναι η αποτυχία, αν και μας πήρε καιρό να το καταλάβουμε -και κάμποσες αποτυχίες. Εάν νιώθεις ότι οι αποτυχίες είναι περισσότερες από τις επιτυχίες στη ζωή σου, προσπάθησε να μετρήσεις απλά τα μαθήματα που έχεις πάρει μέσα από αυτές και θα καταλάβεις ότι, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, σε οδήγησαν τελικά σε έναν δρόμο που ούτε καν γνώριζες την ύπαρξή του. 

Ακολουθούν έξι μικρές ιστορίες αποτυχίας, τις οποίες αξίζει να διαβάσεις μόνο και μόνο για να καταλάβεις ότι δεν αξίζει ποτέ να τα παρατάς μπροστά σε ένα εμπόδιο. Μπορεί να πέσεις, ναι. Μπορεί να χρειαστείς τον χρόνο σου για να καταλάβεις γιατί έπεσες και πώς να σηκωθείς. Επιβάλλεται, όμως, να σηκωθείς και να συνεχίσεις. Ακόμη κι αν η κατεύθυνση που θα επιλέξεις να ακολουθήσεις είναι κάτι που αλλάζει συνέχεια. Δεν θα ήταν ζωή, αν δεν ήταν απρόβλεπτη.

Ελένη 

Η αλήθεια είναι ότι μου ήταν δύσκολο να αποδεχτώ ορισμένες αποτυχίες μου. Πάντα με τρόμαζε η λέξη αλλά πιο πολύ αυτό το ομολογουμένως κακό συναίσθημα ότι δεν τα κατάφερα. Ένα συναίσθημα που μπορεί να σε κρατήσει ακόμη πιο πίσω και καλείσαι να το διαχειριστείς ώστε να προχωρήσεις μπροστά.  

Μία από τις πρώτες μεγάλες αποτυχίες μου λοιπόν ήταν ότι δεν πέρασα στη σχολή  Δημοσιογραφίας στη Θεσσαλονίκη που τόσο ήθελα, αλλά πέρασα στη σχολή Πολιτικών Επιστημών στη Κομοτηνή. Όταν βγήκαν οι βάσεις λοιπόν ήρθα αντιμέτωπη με τα αποτελέσματα και απογοητευτικά πολύ με τον εαυτό μου. Όταν όλες οι φίλες μου ετοιμάζονταν να ζήσουν τα φοιτητικά τους χρόνια στη Θεσσαλονίκη εγώ θα τα περνούσα μόνη μου.

Αυτά ακριβώς πίστευα πριν ξεκινήσει η φοιτητική μου ζωή. Μετά από έναν χρόνο διαπίστωσα ότι το γεγονός ότι ήμουν μόνη μου σε μία νέα πόλη με έκανε ακόμη πιο δυνατή και ανέπτυξα skills που θα με βοηθούσαν πραγματικά στην καθημερινότητά μου. Έκανα δυνατές φιλίες που κρατάνε μέχρι και σήμερα και το σημαντικότερο ανακάλυψα πολλές πτυχές του εαυτού μου. Μια αποτυχία μπορεί να εξελιχθεί και σε επιτυχία αρκεί να το αντιληφθούμε. Σίγουρα από τότε και άλλες αποτυχίες αλλά προσπαθώ να τις διαχειρίζομαι ανάλογα και να βλέπω και την άλλη όψη του νομίσματος.

Στεφανία

Αποτυχίες; Εγώ θα σας πω. Καταρχάς η λέξη που χαρακτηρίζει τη ζωή μου, είναι κρίμα. Κι αυτό είναι κρίμα από μόνο του. Προχωράμε. 

Εδώ, βαθιά επηρεασμένη από τον Bob Ross, θα μιλήσω για ένα happy accident που κράτησε 7 χρόνια.

Μικρή κι ανέμελη, τελειώνοντας το Λύκειο, αποφάσισα ότι έπρεπε να σπουδάσω μαθηματικά. Και πέρασα στην πρώτη μου επιλογή, και χάρηκα, και τελικά κατάλαβα ότι, τελικά, ίσως και να μη μου ταίριαζε όσο θα περίμενα. Στη σχολή, για πρώτη φορά, είδα ότι όχι απλώς δεν ήμουν η καλύτερη απ’ όλους, αλλά συνειδητοποίησα πόσο εξυπνότεροι και πιο συνειδητοποιημένοι συνομήλικοί μου υπήρχαν έξω από τον μικρόκοσμο του σχολείου. Έδωσα μάθημα όχι μία, όχι δύο, αλλά 12 φορές (τέσσερα χρόνια σερί, δηλαδή, χειμώνα, καλοκαίρι, Σεπτέμβρη).

Θα είμαι ειλικρινής. Όταν είδα ότι τελείωσα, απλώς κοίταξα την οθόνη μου για μερικά λεπτά, άναυδη. Ήμουν στο γραφείο εκείνη τη μέρα και μου φαινόταν απίστευτο. Είχα στην άκρη του μυαλού μου πως θα το παρατούσα – εργαζόμουν, άλλωστε, σε άλλον τομέα, είχα βρει την κλίση μου. Τώρα πια, κοιτώντας πίσω, ίσως και να άξιζε τον κόπο (και τον εκνευρισμό και την απόγνωση). Εκεί γνώρισα δύο από τις καλύτερες φίλες μου, συναναστράφηκα με εξαιρετικούς ανθρώπους και, κυρίως, είχα την ευκαιρία να αποκτήσω γνώσεις που, σε άλλη περίπτωση, δε θα μπορούσα ούτε να φανταστώ.

Κλέλια 

Η λέξη αποτυχία δεν υπήρχε ποτέ στη ζωή μου. Όχι επειδή δεν μου συνέβαινε, αλλά επειδή είχα μάθει από μικρή ότι δεν πρέπει να το βλέπω έτσι. Ίσως τα θεωρούσα «ευχάριστα ατυχήματα», όπως θα έλεγε και ο φίλος ζωγράφος Bob Ross. Ό,τι στράβωνε και δεν έβγαινε έτσι όπως το είχα σχεδιάσει (ή ευχηθεί), μου έδειχνε έναν άλλο δρόμο. Έναν δρόμο που με έφερε στο σήμερα, και με έκανε αυτό που είμαι.

Ένα ανάλογο μεγάλο γεγονός είναι το ταξίδι που έκανα στο Εδιμβούργο, με σκοπό να ξεκινήσω ένα μεταπτυχιακό στην ψυχολογία. Πολύ γρήγορα κατάλαβα ότι ήταν λάθος επιλογή, δεν μπορούσα να βρω μία part time δουλειά εκεί και μετά από 3 μήνες επέστρεψα στην Ελλάδα. Τότε θεώρησα ότι είναι αποτυχία. Ότι δεν το προσπάθησα αρκετά και ότι δεν είχα τα κότσια να ζήσω μακριά από το σπίτι μου. Σήμερα το βλέπω αλλιώς. Αν έμενα εκεί, δεν θα γινόμουν δημοσιογράφος, που ήταν το πρώτο μου πτυχίο, δεν θα γνώριζα πολλούς και σημαντικούς ανθρώπους στη ζωή μου, δεν θα γνώριζα τον σύντροφό μου, μπορεί να μην είχα καν τα σκυλιά και τον γάτο που απέκτησα λίγο αργότερα. Ναι, η ζωή μου θα ήταν αλλιώς και θα την έφερνα στα μέτρα μου, αλλά αυτό μπορώ μόνο να το υποθέτω. Εκείνη η χρονική περίοδος μου έμαθε ότι για κάθε σχέδιο που ναυαγεί, υπάρχει ένα σχέδιο που σε φέρνει πιο κοντά στον πραγματικό σου εαυτό. Και αυτός είναι λόγος να γιορτάζεις κάθε μέρα, και στα ευχάριστα και στα δυσάρεστα.

Μάρθα

Δυσκολεύτηκα να βρω μια ιστορία καθαρής, «ατόφιας» αποτυχίας μου. Όχι, φυσικά και δεν τα έχω κάνει όλα σωστά, ούτε η είμαι η Mrs Perfect.
Μπορώ να θυμηθώ αποτυχημένες σχέσεις και αμέτρητα αποτυχημένα ραντεβού. Μπορώ να θυμηθώ πολλές αποτυχημένες μαγειρικές απόπειρες, καθότι δεν είμαι και μεγάλη fan του αθλήματος. Μπορώ να θυμηθώ διάφορα hobbies που ξεκίνησα με ενθουσιασμό και ύστερα από λίγο καιρό εγκατέλειψα. Ακόμα και τούμπες από εκείνες που εύχεσαι να είχε καταγράψει μια κάμερα για να μπορείς να γελάς βλέποντας την πτώση σου, που όμως μπορεί να σε αφήσουν να πονάς κάθε φορά που ο καιρός αλλάζει για χρόνια. Θες επειδή τα περισσότερα από αυτά συνέβησαν σε μικρότερη ηλικία, θες επειδή έχω απόλυτη επίγνωση των επιλογών μου, τίποτα από αυτά δεν έχει χαραχτεί μέσα μου ως απότυχία, ακριβώς γιατί ξέρω ότι με ένα τρόπο με οδήγησε εδώ που είμαι σήμερα. Αν πρέπει λοιπόν να καταγράψω μια σημαντική αποτυχία
αυτή ακούει σίγουρα στο όνομα Πανελλήνιες. Αν και μπερδεμένη με το τι θέλω να κάνω στη ζωή μου, και καθώς το είχα με το σχέδιο, τα χρώματα και την αισθητική γενικώς, στόχευα την αρχιτεκτονικής Αθήνας. Άπιαστος στόχος, αν σκεφτείς ότι δεν ήμουν και η καλύτερη μαθήτρια. Ακόμα πιο μικρή έλεγα ότι θέλω να γίνω δημοσιογράφος «γιατί μου άρεσε να ψάχνω τα συρτάρια της μαμάς μου».

Μαντέψτε. Η αποτυχία στις εξετάσεις δεν άργησε να έρθει και τελικά συμβιβάστηκα με σπουδές στην διακόσμηση. Το τεχνικό κομμάτι των σπουδών δεν με ενθουσίασε ποτέ και έτσι δεν το εξάσκησα. Αυτό που έκανα ήταν να ξεκινήσω την καριέρα μου για διακόσμηση σε ένθετο περιοδικού μόδας. Τα υπόλοιπα είναι απλώς ιστορία, αφού τα 6 τελευταία χρόνια εργάζομαι ως δημοσιογράφος μόδας. Αν κάτι μου έμεινε από εκείνη την αποτυχία είναι πως όλα στην ζωή σε οδηγούν σε ένα μόνο μέρος: Eκεί που πρέπει να πας.

Έλενα

«Πάντα προσπάθεια. Πάντα αποτυχία. Δεν πειράζει. Προσπάθησε ξανά. Απότυχε ξανά. Απότυχε καλύτερα». Ο Samuel Beckett περιέγραφε κατατοπιστικά τον δρόμο από την αποτυχία στην επιτυχία αλλά σχεδόν όλοι μας, είμαστε καλοί στο να δαιμονοποιούμε ό,τι προσπαθήσαμε πολύ και δεν μας έκανε επιτυχημένους. Τέτοιες ιστορίες, έχω πολλές να μοιραστώ μαζί σας και αν πρέπει να ξεχωρίσω μία, τότε σίγουρα πρέπει να μάθετε για εκείνον τον 1 χρόνο και κάτι, των πιο αλλεπάλληλων και διαδοχικών αποτυχιών στη ζωή μου.

Η αποτυχία έρχεται συνήθως μετά από ένα μεγάλο ρίσκο, συνήθως για να σε διδάξει για την επόμενη φορά. Για να σε κάνει να συνειδητοποιήσεις επιτέλους ότι πρέπει να περάσεις από κάποια μικρά ή μεγάλα εμπόδια μέχρι να αγγίξεις αυτό που ορίζεται ως επιτυχία. Έτσι λοιπόν, το 2018, αποφάσισα κι εγώ να πάρω τα ρίσκα μου και να παραιτηθώ από την τότε δουλειά μου για να κυνηγήσω και πάλι το όνειρο της δημοσιογραφίας. Μόνο που έπρεπε να περάσω από μια σειρά δοκιμασιών για να βρω τον δρόμο μου. Έστελνα βιογραφικά εκεί που πίστευα ότι κρυβόταν το dream job για μένα, και για πρώτη φορά  αποφάσισα να μην κάνω εκπτώσεις μέχρι να βρω αυτό που θέλω.

Μετά από κάθε συνέντευξη, γυρνούσα σπίτι όλο και πιο απογοητευμένη και σίγουρα μετανιωμένη που είχα αφήσει τη δουλειά μου χωρίς να έχω κατοχυρώσει πρώτα την επόμενη. Ο περίγυρός μου άρχισε να σχολιάζει, ευτυχώς φανερά, ότι είχα γίνει πολύ απαιτητική και πως μάλλον έφταιγα εγώ που δεν με ικανοποιούσε η περιγραφή καμίας δουλειάς από όσες άκουγα. Η αποτυχία είχε γίνει ο ορισμός της ύπαρξής μου και κάθε μέρα ένιωθα ότι πλήρωνα το τίμημα για το ρίσκο που είχα πάρει, ακόμη και με κρίσεις πανικού. Μέχρι τη μέρα που χτύπησε το τηλέφωνο και μέσα σε λιγότερο από δύο ώρες βρέθηκα στα γραφεία του jenny.gr! Ήταν η μέρα που επέστρεψε στα χείλη μου το χαμόγελο και ένιωσα ξανά τη σιγουριά πως οι αποτυχίες έρχονται στη ζωή σου μόνο για έναν λόγο, για να σου δείξουν τον δρόμο καλύτερα! Γι' αυτό μην τα παρατάς... «Προσπάθησε ξανά. Απότυχε ξανά. Απότυχε καλύτερα»!

Νάγια

Ένα πράγμα που αρέσει πάρα πολύ στον κόσμο, είναι να σου λέει πόσο θα αλλάξει η ζωή σου όταν κάνεις παιδί. Στο λένε άτομα που δεν έχουν ούτε ανίψια αλλά έχουν άποψη επί του θέματος, άτομα που “ξέρουν” επειδή το έχουν δει να συμβαίνει σε συγγενικά τους πρόσωπα, γονείς που νιώθουν την ανάγκη να σε προετοιμάσουν και σου παρουσιάζουν την μητρότητα είτε ως εφιάλτη είτε ως το μεγαλύτερο δώρο του σύμπαντος (μέση κατάσταση δεν υπάρχει ποτέ). Όλοι έχουν κάτι να προσθέσουν στη συζήτηση, ανεξάρτητα από το αν ισχύει ή όχι ή αν ζήτησες να μάθεις τη γνώμη τους. Σχεδόν κανένας, όμως, δεν θα σου πει πως η γονεϊκότητα είναι μια συνεχής προσπάθεια να αποδεχτείς το γεγονός πως θα αποτυγχάνεις κάθε μέρα.

Μερικές φορές θα είναι -φαινομενικά- μικρές αποτυχίες. Θα ξεχάσεις να κλείσεις ραντεβού στην παιδίατρο επειδή έμπλεξες με τη δουλειά. Αυτό θα γίνει και την επόμενη και τη μεθεπόμενη μέρα. Θα παραγγείλεις πίτσα αντί να μαγειρέψεις κάτι υγιεινό, επειδή είσαι κομμάτια και δεν αντέχεις το ενδεχόμενο να περάσεις 1 ώρα στην κουζίνα για να σου πει στο τέλος “δεν το θέλω, θέλω τοστ”, οπότε πας με τη γρήγορη και safe επιλογή. Θα τον αφήσεις να φάει το πρωινό του παρέα με το tablet επειδή τον έχει πιάσει το πείσμα και είναι 7 το πρωί και το μόνο που θέλεις είναι να πιεις έναν καφέ με λίγη ησυχία και να χαζέψεις στο Twitter πριν ξεκινήσει άλλη μια χαοτική μέρα.

Και μετά είναι οι μεγάλες αποτυχίες, αυτές που όσο και να θες να δικαιολογήσεις ή να τους κρυφτείς, δεν γίνεται, πολύ απλά επειδή τις βλέπεις και τις ακούς μέσα από τις εκφράσεις και τα λόγια του παιδιού σου. Όλα τα παραπονιάρικα “μαμά, μου έλειψες όσο ήσουν στη δουλειά”, το βράδυ που τον βάζεις για ύπνο, άλλη μια μέρα που τον είδες συνολικά 2 ώρες, επειδή για κάποιον λόγο είναι πιο σημαντικό να αποδείξεις στη δουλειά σου ότι είσαι ικανή επαγγελματίας παρά στο παιδί σου ικανή μάνα. Όλα τα, άλλοτε τρομαγμένα και άλλοτε οργισμένα, βλέμματα που σου ρίχνει όταν λυγίζεις -επειδή βιάζεσαι, επειδή είσαι κουρασμένη, επειδή έχεις ήδη νεύρα για άλλα θέματα, και αυτός είναι ανυπόφορος και στην κοσμάρα του και δεν σε ακούει- και του βάζεις τις φωνές. Φωνάζεις γεμάτη αυστηρότητα σε ένα ανθρωπάκι που ζει σκάρτα 4 χρόνια σε αυτόν τον πλανήτη και προσπαθεί να επικοινωνήσει τα συναισθήματά του με όποιον τρόπο μπορεί, όσο άτσαλος κι αν είναι, την ίδια στιγμή που εσύ, στα 34 σου, ακόμα το κάνεις λάθος τις περισσότερες φορές. Όλες οι στιγμές που λες “ναι, μπράβο μου, το έκανα τέλεια”, μέχρι να δεις πώς μια άλλη μητέρα το έκανε καλύτερα, πιο περίτεχνα, πιο προσεγμένα, πιο “μαμαδίστικα” από εσένα και το μπράβο που είπες στον εαυτό σου, μετατρέπεται αυτόματα σε “μπράβο, μ@λ@κα”. Αυτές οι μεγάλες αποτυχίες που τρέφονται (και) από τις μικρές, και οδηγούν στο αυτομαστίγωμα, τις ενοχές, το imposter syndrome και τον εσωτερικό μονόλογο που επαναλαμβάνει μία ατάκα ξανά και ξανά: “Δεν είσαι αρκετή”.

Το αστείο σε όλο αυτό το δράμα που ζεις κάθε μέρα μόνη σου (και το ζεις στο έπακρο, τύπου sold out στην Επίδαυρο), είναι πως κάθε φορά που νιώθεις μια κινούμενη αποτυχία, θα έρθει μια ατάκα από το παιδί σου που θα σου δείξει πως, για αυτό, είσαι πάντα αρκετή. Τις περισσότερες φορές, είναι η πιο απλή, ξεκάθαρη, ψύχραιμη και εντελώς ξεκαρδιστική ατάκα που δεν ήσουν έτοιμη να ακούσεις. Πάντα όμως επιβεβαιώνει το ίδιο πράγμα. Όσο εσύ βάζεις τον πήχη στον θεό με αποτέλεσμα να αποτυγχάνεις ξανά και ξανά ως μάνα, στο μυαλό σου, το μόνο που χρειάζεται από εσένα το παιδί σου είναι να είσαι παρούσα. Ακόμη κι αν είναι τρεις ώρες την ημέρα, ακόμη κι αν δεν υπάρχει τίποτα το fancy στον τρόπο που το κάνεις, ακόμη κι αν είστε οι δυο σας κλεισμένοι στο μπάνιο και βγάζετε τραγούδια για τη λεκάνη.

Χτες το πρωί, αφού έχω δώσει πόλεμο για να πλύνει τα δόντια του και έπειτα περάσει μισή ώρα κυνηγητού για να τον ντύσω, αφού έχει βγάλει και πετάξει για δεύτερη φορά τα ρούχα του στο πάτωμα, στέκεται απέναντί μου έξαλλος, με τα πόδια ριζωμένα στο πάτωμα και τα χέρια στη μέση. Έχουμε ήδη αργήσει για το σχολείο, υπολογίζω πόσο θα αργήσω στη δουλειά, βλέπω το σπίτι γύρω μου να έχει γίνει αχούρι και έναν λεκέ από οδοντόκρεμα στο παντελόνι μου και αφού σκέφτομαι το προφανές, πως δεν κάνω τίποτα σωστά και έχω αποτύχει σαν μάνα, παίρνω μια ανάσα και του λέω, ηττημένη: “Τι θες να κάνουμε, πες μου”. Η απάντηση ήρθε με το πλέον ήρεμο, σοβαρό και as-a-matter-of-fact ύφος: “Θέλω να βγάλω τα ρούχα που μου έβαλεθ, να μείνω γυμνόθ και να κάτθουμε μαζί θτο πάτωμα να φάμε ένα βουνό δημητριακά. Όχι με γάλα, θκέτα, από τη θακούλα. Εντάκθει;”. Εντάκθει.