Στα 50s, η NASA βρήκε ότι οι γυναίκες θα ήταν καλύτερες αστροναύτες από τους άνδρες. Φυσικά, δεν το έμαθε κανείς
JTeam
10 Ιανουαρίου 2022
Τη δεκαετία του ’50, οι γυναίκες είχαν μία αρκετά μονότονη ζωή. Λίγες εργάζονταν, λίγες είχαν δικαίωμα ψήφου – το να πετάξουν στο διάστημα έμοιαζε με άπιαστο όνειρο. Κι όμως, τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι διαφορετικά.
Στα τέλη των 50s, οι Dr. W. Randolph Lovelace II και Brigadier General Don D. Flickinger, πρόεδρος κι αντιπρόεδρος της ειδικής επιτροπής της NASA για τις επιστήμες ζωής αντίστοιχα, αλλά και ειδικοί στην αεροδιαστημική ιατρικοί, συζήτησαν σοβαρά το ενδεχόμενο να προσλάμβαναν γυναίκες αστροναύτες, αντί για άνδρες.
Όπως έγραψαν το 2009 στο περιοδικό Advances in Physiological Education οι Kathy L. Ryan, Jack A. Loeppky, και Donald E. Kilgore Jr., ήταν μία «καθαρά πρακτική πρόταση».
«Καταρχάς, θα μειωνόταν το απαιτούμενο καύσιμο για την αποστολή της ρουτίνας στο διάστημα, καθώς οι γυναίκες ζύγιζαν λιγότερο και θα χρειάζονταν λιγότερο οξυγόνο από τους άνδρες. Δεύτερον, οι γυναίκες ήταν γνωστό ότι πάθαιναν λιγότερα εμφράγματα από τους άνδρες… Τρίτον, υπήρχε η αντίληψη ότι το γυναικείο αναπαραγωγικό σύστημα, σε διεθνές επίπεδο, επηρεαζόταν λιγότερο από τη ραδιενέργεια, σε σχέση με το ανδρικό», εξήγησαν.
Η ιδέα τους δε βρήκε θερμούς υποστηρικτές. Ο Πρόεδρος Eisenhower, μάλιστα, επέμενε να στρατολογεί αστροναύτες αποκλειστικά από την πολεμική αεροπορία – φυσικά, οι γυναίκες απαγορευόταν να καταταγούν στον στρατό εκείνη την εποχή. Την άνοιξη του ’59, λοιπόν, ανακοινώθηκαν τα ονόματα των πρώτων επιλαχόντων. Ήταν οι Scott Carpenter, Gordon Cooper, John Glenn, Gus Grissom, Wally Schirra, Alan Shepard και Deke Slayton.
Ο Lovelace και ο Flickinger, ωστόσο, εξακολουθούσαν να πιστεύουν ότι οι γυναίκες ήταν πιο ικανές. Με ιδιωτική χρηματοδότηση, σε εγκαταστάσεις στο Νέο Μεξικό, οι δυο τους αποφάσισαν να βοηθήσουν τις γυναίκες να επιτύχουν στις εξετάσεις της NASA. Η 28χρονη Jerrie Cobb ήταν η πρώτη τους επιλογή. Έκανε ακριβώς τα ίδια με τους επτά άνδρες του Eisenhower, ενώ πέρασε και το τεστ των χρωμάτων.
Μετά την εξαιρετική της απόδοση, ο Lovelace δήλωσε πως «είμαστε σε θέση να πούμε ότι προτιμάμε ορισμένα χαρακτηριστικά της διαστημικής πιλότου, σε σχέση με εκείνα των ανδρών συναδέλφων της». Στη συνέχεια, εξασφάλισε χρήματα για να μπορέσουν περισσότερες να κάνουν το ίδιο, χωρίς η NASA να γνωρίζει τίποτα.
Στο Women in Space Program, όπως ονομάστηκε, συμμετείχαν 19 γυναίκες. Όλες τους, πέρασαν τα ίδια τεστ με τους άνδρες, ενώ τους έκαναν και γυναικολογική εξέταση. Το 86% τους κρίθηκε ικανό να πετάξει στο διάστημα.
Οι λεπτομέρειες του προγράμματος δεν δημοσιεύθηκαν ποτέ σε επιστημονικό περιοδικό – δύο γιατροί μόνο μίλησαν για το τι θα συνέβαινε στον κύκλο εμμήνου ρύσης. Έγιναν γνωστές το 2009, χάρη στην ιστορική αναδρομή των Ryan, Loeppky και Kilgore Jr.
Το 1962, δύο από τις πιλότους του Women in Space Program κατέθεσαν μπροστά σε επιτροπή της αμερικανικής Βουλής πως οι γυναίκες θα έπρεπε να είχαν την ευκαιρία να γίνουν αστροναύτες – φυσικά, δεν τις άκουσε κανείς. Μάλιστα, η NASA δήλωσε ότι «η έλλειψη ενδιαφέροντος των γυναικών στη συμμετοχή σε εκπαίδευση αστροναυτών, η έλλειψη γυναικών που είχαν τα προσόντα και η υπάρχουσα κοινωνική δομή, δεν της επέτρεπε να δεχθεί γυναίκες σε αυτόν τον ρόλο».
