Στα ανατολικά σύνορα της Ουκρανίας, οι γυναίκες έμειναν μόνες. Αυτές είναι οι ιστορίες τους
Στεφανία Παπαδημητρίου
24 Φεβρουαρίου 2022
Στα ανατολικά σύνορα της Ουκρανίας, οι γυναίκες έχουν μείνει μόνες. Από το 2014, έχουν χαθεί 14 χιλιάδες ζωές. Ηλικιωμένες και μέλη ευάλωτων κοινωνικών ομάδων έχασαν τους συζύγους τους είτε στο πεδίο της μάχης, είτε λόγω προβλημάτων υγείας, και καλούνται να επιβιώσουν στην πρώτη γραμμή, χωρίς κανέναν πλάι τους.
Το Al Jazeera τις βρήκε, μίλησε με μερικές από αυτές και παρουσίασε τις ιστορίες τους.
Η Ala Nikolaevna είναι 73 ετών. Ο σύζυγός της πέθανε από καρδιακή προσβολή και ο μοναχογιός της εξαφανίστηκε. Στην οικογένειά της, δεν υπάρχει καμία άλλη γυναίκα. Η Ala είναι τυφλή. Και θυμάται ακόμα την τελευταία φορά που αγκάλιασε το παιδί της, τον Oleg, πριν φύγει με παραστρατιωτική οργάνωση, το 2014.
Ζει ολομόναχη, σε ένα σπίτι τεράστιο για εκείνη. Δεν έχει πρόσβαση σε πόσιμο νερό, ζει σε εμπόλεμη ζώνη και η θέρμανση του διαμερίσματος σπάνια λειτουργεί. «Όταν δεν έχουμε θέρμανση, φοράω όλα μου τα ρούχα και προσεύχομαι. Έχω μόνο μια ευχή: Να με αγκαλιάσει ο γιος μου μια τελευταία φορά», είπε.
Η Alyona είναι μία εθελόντρια, 41 ετών. Πηγαίνει φαγητό σε ηλικιωμένους, ανάμεσά τους κι η Ala. «Από τους 12 ανθρώπους με τους οποίους συνεργάζομαι, οι 10 είναι γυναίκες», είπε.
«Από τότε που ξεκίνησε ο πόλεμος, όλοι οι άνδρες πήγαν στον στρατό ή αναζήτησαν εργασία σε άλλες περιοχές της Ουκρανίας, και τώρα μένουν κυρίως γυναίκες στην πρώτη γραμμή, μόνες», πρόσθεσε. «Τα χωριά της πρώτης γραμμής είναι γεμάτα μαμάδες και γιαγιάδες».
Η Natasha είναι 35 ετών. Έχει επτά παιδιά, το μικρότερα από τα οποία μόλις έκλεισε έναν χρόνο ζωής. Όταν ξεκίνησε ο πόλεμος, ζούσαν στο υπόγειο του σπιτιού τους. Το χωριό τους, η Krasnohorivka, βρίσκεται μερικές εκατοντάδες μέτρα από την πρώτη γραμμή. «Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι το κρύο», είπε. «Δεν έχουμε αρκετό ξύλο για να ζεστάνουμε το σπίτι και τα παιδιά μου κρυώνουν συχνά».
Η Olga ζει στο Adviika, μόνη, σε ένα σπίτι που έχει βομβαρδιστεί τρεις φορές. «Ήμουν αφελής όταν πίστευα ότι δε θα μου συνέβαινε τίποτα κακό σε αυτό το διαμέρισμα», δήλωσε.
Η Maria είναι 56. Κάθε Κυριακή, πηγαίνει στην Εκκλησία για να προσευχηθεί και να τραγουδήσει. «Ξέρω πως υπάρχουν λυπημένοι, άτυχοι άνθρωποι με κατάθλιψη που ζουν στο σκοτάδι του πολέμου. Αλλά η ζωή μου είναι χαρούμενη: Πιστεύω στον Θεό, και η ζωή μου είναι γεμάτη αγάπη και ευτυχία, ακόμη και στην πρώτη γραμμή», είπε.
Η Krystyna είναι μόλις 16. Ονειρεύεται να ανοίξει ινστιτούτο ομορφιάς. Πηγαίνει σχολείο και ακούει καθημερινά τις εκρήξεις, όμως δεν έχει πάψει να ελπίζει σε ένα καλύτερο, ειρηνικό μέλλον.
Στα 85 της, η Lydia αρνείται να εγκαταλείψει το σπίτι της. «Ζω εδώ μόνη μου εδώ και 60 χρόνια, από τότε που πέθανε ο άνδρας μου. Ακούω βόμβες κάθε βράδυ, αλλά θέλω να πεθάνω στο κρεβάτι μου», εξήγησε.
Η Katia, στα 76 της, δε θέλει να φύγει από το Nevelske. Κι όμως, όταν έφτασε ανθρωπιστική βοήθεια μετά από τη σχεδόν ολοκληρωτική καταστροφή του, το περιέγραψε σαν κάτι «χειρότερο από φυλακή».
«Γιατί στην φυλακή, τουλάχιστον σε ταΐζουν. Θα έδινα τα πάντα για να τελειώσει όλο αυτό».
Διαβάστε ολόκληρο το αφιέρωμα του Al Jazeera εδώ
