Στο Παρίσι, για μία συναυλία και ένα ταρτάρ: Το rockstar girlfriend aesthetic δεν είναι καθόλου αυτό που νομίζεις
Στεφανία Παπαδημητρίου
25 Μαΐου 2024
Το απαραίτητο context, πριν ξεκινήσεις την ανάγνωση: Ο rockstar είναι μπασίστας που αυτήν τη στιγμή, περιοδεύει με την μπάντα του στην Ευρώπη (για τρίτη φορά, όσο είμαστε μαζί). Το girlfriend είμαι εγώ. Το aesthetic θα έλεγα ότι θυμίζει περισσότερο το chaoscore, παρά οτιδήποτε άλλο. Και ο clickbait τίτλος αυτού εδώ του άρθρου θα μπορούσε να ήταν «Μιάμιση μέρα στο Παρίσι με τα πόδια».
Στο προηγούμενο επεισόδιο της σειράς «Το Rockstar Girlfriend Aesthetic Δεν Είναι Καθόλου Αυτό Που Νομίζεις», είχαμε τη φορά που πήγα σε γερμανικές κωμοπόλεις, έφαγα σνίτσελ χωρίς γλουτένη, διέσχισα ράγες τρένου και σκαρφάλωσα στην αποβάθρα για να μη χάσω την πτήση μου από το Μόναχο. Αυτήν τη φορά, κουρασμένη από την επαρχία, πήγα να συναντήσω το αγόρι μου στο Παρίσι. Κι αυτήν τη φορά, έκλεισα σοβαρή αεροπορική. Κι αυτή τη φορά, απευθείας πτήση. Το πρόβλημα, αυτήν τη φορά, ήταν το ξενοδοχείο μας -ή, μάλλον, το έκανα πρόβλημα στο μυαλό μου.
Είχαμε κλείσει ένα δωμάτιο και, δύο μέρες πριν το ταξίδι μου, αποφάσισα να μπω να δω τη γειτονιά. Οι φωτογραφίες; Χάλια. Λέω «δεν γίνεται, θα κλείσω κάτι άλλο». Σε ένα αδικαιολόγητο κρεσέντο γενναιοδωρίας, είπα ότι θα το πληρώσω όλο μόνη μου, επειδή εγώ είχα το πρόβλημα. Συγκεκριμένα έγραψα στο τσατ «έτσι και μου στείλεις τα μισά, θα σου τα στείλω πίσω». Και βρήκα το τέλειο διαμέρισμα στη Μονμάρτη. Και φυσικά το έκλεισα. Και φυσικά ήταν non-refundable. Και φυσικά μου ήρθε μήνυμα να καταθέσω 700 ευρώ «σε περίπτωση που προκληθούν ζημιές. Θα επιστραφούν εντός μίας εβδομάδας από το πέρας της διαμονής». Δεν έκανα καμία κατάθεση, αυτομαστιγώθηκα που σπατάλησα χωρίς λόγο ενάμισι εκατομμύριο ευρώ (δηλαδή 188) και, ξανά, πάλεψα να αποδεχτώ ότι αυτή είναι η ζωή μου.
Εγώ όταν πλήρωσα τα 188 ευρώ
Έφτασα στο Παρίσι, πήγα απευθείας στο ξενοδοχείο (το οποίο ήταν εξαιρετικό παρά τις κριτικές σε δημοφιλή πλατφόρμα) για έναν μικρό υπνάκο, καθώς είχα ξυπνήσει 3 το ξημέρωμα για να προλάβω την πτήση, και ξεκίνησα να βρω τους ροκ σταρ σε ένα μέρος περίπου 20 λεπτά μακριά.
Η χαρά όταν τους είδα; Ανείπωτη. Η αγκαλιά που πήρα τον σύντροφό μου; Τεράστια. Το υπόλοιπο εκείνης της ημέρας; Από τα πιο σουρεάλ υπόλοιπα ημέρας που έχω ζήσει.
Εκείνη την ημέρα, όχι απλώς δεν παρεξηγήθηκα που, αντί για Στεφανία, με αποκάλεσαν «κορίτσι του μπασίστα» αλλά οριακά το απαιτούσα. Έκανα παρέα με κανονικούς σελέμπριτι, έφαγα τέλειο φαγητό, γνώρισα έναν Γάλλο, τον Αντώνη, που μου έδωσε συγχαρητήρια για το παίξιμό μου στο λάιβ και τον ευχαρίστησα (εντωμεταξύ δεν έχω αγγίξει έγχορδο ποτέ στη ζωή μου).
Επιστρέφοντας στο δωμάτιο, αργά πια, πήραμε πατάτες και αναψυκτικά, τα καταβροχθίσαμε σε δευτερόλεπτα, και κάναμε μία συμφωνία: Την επομένη, θα ξυπνούσαμε νωρίς για να μη χάσουμε χρόνο και θα το ζούσαμε τουριστικά, χωρίς να μοιάζουμε εμφανισιακά με τουρίστες. Θα φορούσαμε τα μαύρα μας, θα παίρναμε τους καφέδες μας και θα πηγαίναμε παντού με τα πόδια.
Κλισέ Παρισάκι από ψηλά
Περπατώντας τη Λεωφόρο Champs-Élysées, κι ενώ κάναμε μία στάση σε ένα παγκάκι για δουλειά, επειδή ή είσαι ψηφιακός νομάς ή δεν είσαι (ανατρίχιασα γράφοντας αυτή τη φράση), έπρεπε να πάρω πρωινό. Δεν ήταν επιθυμία -ήταν επιτακτική ανάγκη. Και αγνόησα τα κρουασανάκια, τα pain au chocolat, τις βάφλες, και πήρα ένα πρέτζελ, σωστό, γερμανικό, γιατί αυτό τους άξιζε. Γενικά, αν κάτι αξίζει στους Παριζιάνους, είναι Ολυμπιακοί Αγώνες κάθε χρόνο -πέραν των εργαζομένων στην εστίαση, δεν θα τους έλεγες και τον πιο φιλόξενο λαό. Γυναίκα με άκουσε να μιλάω στα ελληνικά και εξαπέλυσε ένα οργισμένο λογύδριο εναντίον μου, στα αγγλικά, αποκαλώντας με «βρώμικη τουρίστρια» που «πότε θα σηκωθείς να φύγεις». Προχωράμε.
Με το γερμανικό πρωινό μου στο χέρι, φτάσαμε στην Αψίδα του Θριάμβου και είδαμε το Παρίσι από ψηλά. Θα πηγαίναμε στην κορυφή του Πύργου του Άιφελ, έπειτα, αλλά είπαμε να κάνουμε βόλτα πλάι στο (βρώμικο) ποτάμι, επειδή αυτή ήταν η ζωή μας, να συναντήσουμε φίλους για λίγο και να συνεχίσουμε τον τουρισμό στο Λούβρο.
Αυτό ήταν το ωραιότερο έκθεμα:
:)
«Για να δω εγώ τέχνη», «για να δω εγώ Αναγέννηση», «να σου πω κάτι και σταύρωσέ με, η Τζοκόντα είναι υπερεκτιμημένη. Είναι μισοτελειωμένη, δεν είναι όμορφη και εγώ που δεν έχω ιδέα, δεν καταλαβαίνω γιατί να περιμένω να τη βγάλω φωτογραφία. Έλα πάμε γύρω-γύρω σε παρακαλώ».
Αυτά όλα ειπώθηκαν από δύο ανθρώπους (εμάς) που και να μιλήσουν ξέρουν, και να φερθούν, και κοινωνική μόρφωση έχουν, και πανεπιστήμια έχουν τελειώσει -έχουν και καλή καρδιά.
«Ρε συ, περίμενε. Πάμε να δούμε τα must του μουσείου, να δούμε αν μας ξέφυγε κάτι», είπαμε, και τα είδαμε, και μας είχε μείνει ο πίνακας με τη στέψη του Ναπολέοντα. Είχαμε κάνει εξαιρετική δουλειά.
Επόμενη στάση μας, η Παναγία Μονμάρτη, δηλαδή η Βασιλική της Ιερής Καρδιάς (Sacré-Cœur). Έχοντας κάνει 25 χιλιάδες βήματα (πραγματικός αριθμός) κι ανεβαίνοντας όλα τα σκαλιά της Γης (πλασιματικός αριθμός) μονολογούσα πως έχω μεγαλώσει για αυτό, πως το κάπνισμα με γερνάει, πως στο κάτω-κάτω, τα έχουμε ξαναδεί αυτά, ακριβώς έναν χρόνο πριν. Κι όπως έγινε ακριβώς έναν χρόνο πριν, έπιασε μεγάλη βροχή. Και, ξανά, είπα «Φαίδωνα, φίλα με στη Μονμάρτη ενώ βρέχει. Είναι ό,τι πιο ρομαντικό θα έχεις κάνει στη ζωή σου».
Η βροχή σταμάτησε, η θέα άξιζε φυσικά. Κι αυτό που άξιζε ακόμη περισσότερο, ήταν το φαγητό μετά -αυτό περιμέναμε όλη την ημέρα. Βαθιά στις καρδιές μας υπάρχει ένα ταρταράδικο -ή όπως λέγεται το μέρος που σερβίρει μόνο ταρτάρ- που πηγαίνουμε πάντα (δηλαδή την άλλη μία φορά που βρεθήκαμε εκεί) και ξέραμε όχι απλώς ότι ήταν η τελευταία στάση μας, αλλά και τι θα παραγγέλναμε (ακριβώς τα ίδια με την άλλη φορά). Είναι μικροσκοπικό, είναι «ζεστό», είχε τέλειο κρασί και οι ιδιοκτήτες θέλουν να έρθουν στην Αθήνα για καλοκαίρι. Τους συμβουλεύσαμε να μην το κάνουν λόγω της ζέστης, ωστόσο το να θέλεις να φύγεις από ένα μέρος που γίνονται Ολυμπιακοί Αγώνες είναι πολύ ισχυρότερο από τους 38 βαθμούς Κελσίου.
Alex et Mika είναι το ταρταράδικο, να πας αν σε βγάλει ποτέ ο δρόμος.
Η επόμενη μέρα με βρήκε μόνη στο Παρίσι για τέσσερις ώρες με κλάματα και αγκαλιά αποχωρισμού, μία συμφωνία να συναντηθούμε σε 15 ακριβώς ημέρες στη Γερμανία, και ένα σχέδιο: Να πάω βόλτα χωρίς προορισμό.
Ξεκίνησα από την Παναγία των Παρισίων. Θυμήθηκα ότι το τραγούδι του Φρόλο είναι το καλύτερο villain τραγούδι που έχει γραφτεί ποτέ, που οι στίχοι «Σκοτάδι κι ανάβει, ο πόθος μου ορμεί, σημάδι του Άδη, σαν χάδι στο κορμί» είναι τρομακτικοί για ένα παιδί και που, ειλικρινά, ήταν μία κάπως υπερβολική αντίδραση του ιερέα απέναντι στη στύση που του προκάλεσε η Εσμεράλδα. Τέλος πάντων.
Περιπλανιόμουν μέχρι που συνειδητοποίησα ως βρέθηκα έξω από το Café de Flore. Προφανώς και βγήκε η Mara Lafontan από μέσα μου και κάθισα για έναν καπουτσίνο που κόστισε έξι ευρώ νομίζω, είχε μέτρια προς κακή γεύση, αλλά ήταν ό,τι πιο παριζιάνικο θα μπορούσα να κάνω ποτέ.
ΣΚΟΤΑΔΙ ΤΟΥ ΑΔΗ
Αυτήν τη φορά, το rockstar girlfriend aesthetic ήταν ακριβώς αυτό που βλέπεις στο TikTok κι ελάχιστα θύμιζε το chaoscore. Δεν θα ξαναγίνει. Σε μία εβδομάδα από τώρα θα βρίσκομαι στο Νέτφεν, κάπου μεταξύ Κολωνίας και Φρανκφούρτης, για μία μέρα -και δεν θα πάει καλά. Αυτή είναι η ζωή μου άλλωστε.
