Η υποψήφια Ευρωβουλευτής, Ιωάννα Καλαντζάκου-Τσατσαρώνη εκφράζει την άποψή της για τη σημασία που έχει η θέση της γυναίκας στο Ευρωκοινοβούλιο.
Κάθε εκλογική διαδικασία επαναφέρει στο προσκήνιο τη συζήτηση για τη γυναικεία εκπροσώπηση στα κέντρα λήψης αποφάσεων. Οι ευρωεκλογές δεν θα μπορούσαν να αποτελούν εξαίρεση από αυτόν τον κανόνα. Αποτελούν όμως ταυτόχρονα και ευκαιρία να τεθεί η ίδια προβληματική σε διευρυμένη βάση. Αφενός, υπό το συγκριτικό πρίσμα της ίδιας συζήτησης στις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες. Αφετέρου, με αναφορά στο ουσιαστικό διακύβευμα των πολιτικών της Ευρωπαϊκής Ένωσης για τη γυναίκα.
Το πρώτο επίπεδο αποδεικνύει μάλλον τη διαδρομή που έχει ανάγκη να διανύσει η ελληνική κοινωνία για να επιτύχει την πλήρη πολιτική ωριμότητα. Και αυτό, γιατί στην πλειονότητα των ευρωπαϊκών χωρών η εκπροσώπηση της γυναίκας δεν εξασφαλίζεται με κανονιστικές ρυθμίσεις περί ποσόστωσης στους συνδυασμούς, αλλά αποτελεί αυτονόητη κοινωνική επιταγή που συνδέεται με τη γνήσια αντιπροσωπευτικότητα των ψηφοδελτίων. Ακόμη όμως και στις χώρες με νομοθετημένη ποσόστωση, όπως π.χ. η Γαλλία, το επιβαλλόμενο ποσοστό είναι σημαντικά υψηλότερο απ’ ότι στην Ελλάδα. Στα ενθαρρυντικά, δείγμα ίσως και της προσφορότητας των ευρωπαϊκών θεσμών να πραγματώσουν την ίση εκπροσώπηση, καταγράφεται το γεγονός ότι στη σύνθεση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου για την απερχόμενη θητεία το ποσοστό των γυναικών άγγιζε το 35% του συνόλου, ποσοστό υψηλότερο από το μέσο όρο των εθνικών Κοινοβουλίων. Αλλά και πάλι, έστω και οριακά, η γυναίκα υποεκπροσωπείται σε σχέση με την όλη σύνθεση στην ελληνική αντιπροσωπεία (32% για την περίοδο 2009-2014), μολονότι η χώρα μας, ακολουθώντας εξάλλου το πανευρωπαϊκό ρεύμα, έχει αυξήσει σταδιακά τη γυναικεία εκπροσώπησή της στο Ευρωκοινοβούλιο (8% τα 1984, 4% το 1989, 16% το 1994 και το 1999, 29% το 2004).
Η παραπάνω συζήτηση ίσως θα παρείλκε ή θα ήταν αμιγώς φιλολογική αν το γυναικείο φύλο δεν αντιμετώπιζε εξιδιασμένα προβλήματα των οποίων τον εντοπισμό, την περιγραφή και τη θεραπεία μπορούν αποτελεσματικότερα να εγγυηθούν οι ίδιες οι γυναίκες. Γιατί πράγματι, όσο κι αν έχουμε την ευτυχία να ζούμε σε μια ήπειρο που καταγράφει την ισότητα των φύλων στο αξιακό της σύστημα και στο νομικό πολιτισμό της, η Ευρώπη έχει ακόμη πολλά ανοικτά μέτωπα για να επιτύχει έμπρακτη ισότητα δικαιωμάτων, ευκαιριών και μεταχείρισης. Όσο υπάρχουν ακόμα αρνητικές διακρίσεις στην αγορά εργασίας και εν τοις πράγμασι εμπόδια στην κύηση και στη λοχεία, κωλύματα πρόσβασης στην εκπαίδευση, trafficking και κάθε είδους εκμετάλλευση του γυναικείου σώματος, κοινωνική προκατάληψη και καχυποψία απέναντι στη μονογονεϊκή οικογένεια, δεν μπορούμε να παραμένουμε αδρανείς.
Το νέο Ευρωκοινοβούλιο οφείλει να θέσει την ισότιμη θέση της γυναίκας-μητέρας, εργαζόμενης ή μη-ως αιχμή του δόρατος της ευρωπαϊκής κοινωνικής πολιτικής αλλά και να εγκολπώσει δημιουργικά τη δράση των γυναικείων κινημάτων ανά την Ευρώπη. Όσες γυναίκες κληθούν να εκπροσωπήσουν τη χώρα μας στο Ευρωκοινοβούλιο οφείλουν, πάντοτε σε συνεργασία με τις εθελοντικές οργανώσεις και τη Γενική Γραμματεία Ισότητας (η οποία, μεταξύ άλλων, υλοποιεί εσχάτως και ένα φιλόδοξο πρόγραμμα γυναικείας ψηφιακής επιμόρφωσης), να μεταγγίσουν στην Ευρώπη τις αγωνίες καθεμίας Ελληνίδας για μια Ευρώπη πλήρους ισότητας των φύλων.
Η ευρωπαϊκή υπόθεση είναι και γυναικεία υπόθεση.
