Μιλήσαμε με μια υπέροχη γυναίκα, την Ξανθή Δούκα, μια superwoman που πάλεψε και κέρδισε τη μάχη με την "κακιά αρρώστια". Σύζυγος, μητέρα δυο παιδιών, επιχειρηματίας κι όπως μας λέει ο καρκίνος την επισκέφτηκε όταν όλα ήταν στην καλύτερη τους φάση. Σήμερα στα 57 της χορεύει ασταμάτητα, βλέπει πολλές ταινίες και βγαίνει έξω συνέχεια. Γιατί τα κατάφερε!
Καρκίνος: μια λέξη που στο άκουσμά της οι άνθρωποι τρομοκρατούνται και δεν τολμούν ούτε καν να την προφέρουν. Ένας από αυτούς ήμουν κι εγώ. Όπως όλοι, έτσι κι εγώ, νόμιζα ότι δεν α συμβεί σε μένα.
Ως εκ τούτου, ΠΡΟΛΗΨΗ: ανύπαρκτη. Έτσι λοιπόν, 14 χρόνια πίσω κι ενώ η επαγγελματική και οικογενειακή μου ζωή βρισκόταν στο καλύτερο σημείο, ξαφνικά ένα τυχαίο γεγονός – παίζοντας με το γιό μου, με χτύπησε στο στήθος- με οδήγησε στην περιπέτεια. Δεν έδωσα σημασία. Μετά από λίγες μέρες στο μπάνιο, έπιασα ένα μικρό όγκο στο δεξί μου στήθος. Το μυαλό μου πήγε στο χτύπημα. Ακόμα και τότε, δεν έδωσα σημασία. Το έλεγα κι ήμουν εντελώς αδιάφορη. Τι ειρωνεία!
Μετά από τρεις μήνες, η νύφη μου με πήγε σε έναν φίλο της ακτινολόγο. Η ακτινογραφία έδειξε ότι έπρεπε να είχα πάει χθες σε έναν ογκολόγο. Ο γιατρός και η νύφη μου δεν είπαν τίποτα εκείνο το βροχερό απόγευμα κάποιας Πέμπτης, απλώς ο γιατρός μου σύστησε μια ογκολόγο για να εκτιμήσει την κατάσταση. Παρασκευή πρωί, σε μια κάτασπρη και με πολλά προβλήματα μεταφοράς λόγω χιονιού Αθήνα, πήγα στο νοσοκομείο.
Με εξέτασε και μου είπε ότι ο καρκίνος με είχε επισκεφτεί κι έπρεπε να εγχειριστώ το συντομότερο δυνατόν. Η απάντησή μου ήταν «Μπορείτε να με χειρουργήσετε τώρα;». Η γιατρός εξεπλάγην από την ερώτησή μου και γεμάτη απορία μου απάντησε πως δεν υπήρχε αναισθησιολόγος. Επέμενα όμως κι ενώ η ώρα ήταν 15:00, σήκωσε το ακουστικό και ρώτησε αν υπάρχει κάποιος αναισθησιολόγος. Η τύχη ήταν με το μέρος μου. Ο αναισθησιολόγος δεν είχε φύγει ακόμα.
Με ετοίμασαν για το χειρουργείο, ήμουν όλο χαρά διότι θα το έβγαζαν. Δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι ήταν κακοήθεια ακόμη και τότε. Ξυπνώντας κάποια στιγμή όλο χαρά, η γιατρός μου ανέφερε τις λέξεις «κακοήθης όγκος». Προς στιγμήν όλα έσβησαν γύρω μου, αμίλητη, ανέκφραστη, δεν το πολυκατάλαβα. Βράχος η νύφη μου «Θα τα καταφέρεις» (αναφέρω τη νύφη μου, διότι εξέταση-χειρουργείο έγιναν σε ούτε 20 ώρες και δεν ήξερε κανείς τίποτα).
Γύρισα Κυριακή βράδυ στο σπίτι μου. Πήγα σε ένα ξωκλήσι, έκλαψα, φώναξα, ηρέμησα. Ήξερα ότι ο Χριστός κι η Παναγία θα ήταν μαζί μου. Ο Χριστός δίνει σημάδια σε όλον τον κόσμο, πρέπει να έχουμε τα μάτια μας ανοιχτά για να τα δούμε. Γύρισα στο σπίτι. Ένας άλλος βράχος, ο άντρας μου, ήταν εκεί. Συνοδοιπόρος στην περιπέτεια μου… Στα παιδιά μου δεν είπα τίποτα, κάποια στιγμή το κατάλαβαν, ο καθένας στο δικό του χρόνο. Λάθος.
Δεν το έβαλα κάτω. Προσπάθησα και έζησα τη ζωή μου σα να είχα ένα κρυολόγημα. Πήγαινα στη χημειοθεραπεία και μετά κατευθείαν στο φροντιστήριο για 6-7 ώρες διδασκαλίας. Ειλικρινά δεν είχα χρόνο να σκεφτώ σε ποια κατάσταση ήμουν. Όσο τα έβγαζα πέρα, τόσο δυνατότερη γινόμουν. Δεν έχασα ούτε μια διδακτική ώρα από τις χημείες. Ανήκουστο, μα μετά την τρίτη χημειοθεραπεία, πήγα Ιταλία με φίλους που δεν ήξεραν ότι είχα καρκίνο. Ήμουν μια αισιόδοξη γυναίκα που έβλεπε το ποτήρι μισογεμάτο κι όχι μισοάδειο. Όσο για τις ακτινοβολίες, αυτές ήταν παιχνιδάκι μπροστά στις χημειοθεραπείες. Γράφοντας εν τάχει τις περιπέτειές μου, μπορώ να σας εξομολογηθώ πως ακόμη πιστεύω ότι κανείς δεν πρέπει να απογοητεύεται. Να πολεμά, να ελπίζει, να πιστεύει ότι το μέλλον θα είναι καλύτερο. Τι καρκίνος, τι πνευμονία! Αρκεί να το προβλέψουμε. Η πρόληψη είναι η καλύτερη θεραπεία!
υ.γ. Το μόνο που με πείραξε ήταν τα μαλλιά. Κι αυτό γιατί πίστευα ότι με την περούκα θα με καταλαβαίνανε. Ήμουν δασκάλα, τα παιδιά και ορισμένοι γονείς πίστευα πως θα το θεωρούσαν κολλητικό (και συνέβη σε μεμονωμένες περιπτώσεις!). Τι ανόητη που ήμουν! Τώρα που σιγά σιγά το μαθαίνουν οι γνωστοί μου και κάποιοι παθόντες ή παθούσες, είμαι σε θέση να τους βοηθήσω και ακούγοντας την περιπέτειά μου, να παίρνουν θάρρος και να συνεχίζουν.
