Για χάρη του έπαιρνα πλοία και αεροπλάνα για να δω τις παραστάσεις της Οκτάνας του. Τότε, στα χρόνια της αθωότητας μας. Ένιωθα ότι είχε κάτι μαγικό και ότι το μετέφερε και στη σκηνή. Ένιωθα ότι είχε μια τρέλα και αδιαφορούσε για το τι θα πουν οι άλλοι, αδιαφορούσε να φανεί. Αυτά νομίζω τον «έσωσαν». Η τρέλα, το γερό στομάχι, και φυσικά αυτό το μαγικό. Το οποίο σήμερα πια το μεταφέρει με την ίδια άνεση από την θεατρική σκηνή στην νυχτερινή πίστα και από την Ιουλιέτα στην Πάολα. Ο Κωνσταντίνος Ρήγος έχει μία μπαγκέτα μαγική, ένα μυαλό που στροβιλίζεται όταν δουλεύει και που ψάχνει σκιά όταν ηρεμεί και πάντα μα πάντα θα δείχνει όσων ετών μου λέει ότι είναι και ξεκαρδίζεται: 25.
Πόσο συμβατικός πιστεύεις πως είσαι;«Νομίζω δεν είμαι τόσο αντισυμβατικός. Νομίζω ότι είμαι ένας κανονικός άνθρωπος με κανονικές συνήθειες. Δεν νομίζω ότι ξεπερνώ κάποια πράγματα απλά αντιλαμβάνομαι λίγο διαφορετικά την πραγματικότητα και την μεταφέρω σε αυτό που κάνω. Μόνο αυτό θα μπορούσα να κάνω. Το αντισυμβατικός παραπέμπει σε κλειστό χαρακτήρα που δεν μπορεί να συνεννοηθεί. Εγώ είμαι πολύ ανοιχτός, μου αρέσει να μπαίνουν στον κόσμο μου άνθρωποι και αυτό να δημιουργεί κάτι. Δεν χάνω τον χαρακτήρα μου. Με θεωρώ κανονικό άνθρωπο».
Ποιο συναίσθημα κυριαρχεί αυτή την περίοδο στην ζωή σου;
«Η αγωνία. Είναι αυτή η αίσθηση της αμφιβολίας για τα πάντα γύρω μου. Δεν νιώθω ασφάλεια, δεν υπάρχουν συγκεκριμένες συνθήκες και ο κόσμος είναι αγχωμένος και αποπροσανατολισμένος. Γι αυτό γίνεται απότομος και σκληρός και ταυτόχρονα ευαίσθητος και τρυφερός. Ζούμε την εποχή των ακραίων συναισθημάτων. Δεν είναι προσωπικό είναι κοινωνικό και δείχνει εφηβεία. Στην ενηλικίωση θα αλλάξει όλο αυτό».
Ο έρωτας είναι κάτι που το προστατεύεις, το κρατάς κρυφό;«Όχι, είναι κάτι που με συνοδεύει. Δεν μου αρέσει ούτε να το κρύβω ούτε να το αποκαλύπτω. Ας μείνει όπως είναι. Δεν είναι κάτι που πρέπει ούτε κραυγαλέα να κρύβεις ούτε κραυγαλέα να παρουσιάζεις. Δεν έχω πρόβλημα με τίποτα γύρω μου. Δεν επεμβαίνει κανείς σε τίποτα, με σέβονται οι γύρω μου. Όλα από σένα εξαρτώνται»
Θα υπέγραφες σύμφωνο συμβίωσης;
«Ναι, αν το έκαναν όπως πρέπει»
Δηλαδή;
«Να έλυναν και το φορολογικό θέμα. Δεν είναι μόνο το κληρονομικό. Αν ήταν μόνο αυτό θα έκανα διαθήκη δε χρειαζόμουν σύμφωνο. Πρέπει να πάει ακόμη παραπέρα. Όπως όταν παντρεύεσαι κάνεις κοινή φορολογική δήλωση έτσι πρέπει και με το σύμφωνο. Είναι κάποιο βήμα πάντως».
Ήσουν πάντα προσεκτικός απέναντι στην κοινωνική σύμβαση;
«Υπάρχει ένας τρόπος να προκαλείς κι ένας τρόπος να κάνεις τα πάντα δίχως να προκαλείς. Όταν φωνάζεις, χάνεις το δίκιο σου την ώρα που υπάρχει τρόπος να υπάρχει το δίκιο σου, εσύ να μην φωνάζεις και κανείς να μην το αμφισβητήσει. Εγώ πιστεύω ότι πρέπει να οριοθετείς με τέτοιο τρόπο τα πράγματα που και να είναι εκεί και εσύ να μην χρειάζεται να φωνάξεις. Μπορεί να έχουν θεωρηθεί κάποια πράγματα στις δουλειές μου προκλητικά αλλά δεν ήταν αυτοσκοπός. Ο τρόπος που αντιλαμβάνομαι την πραγματικότητα σε σχέση με την τέχνη ίσως το κάνει να φαίνεται λίγο παρατραβηγμένο, πιο «προκλητικό» δίχως να είναι αυτή η πρόθεσή μου».
Τι σε εμπνέει;«Τα πάντα. Με εμπνέουν οι άνθρωποι, η νύχτα, το ίντερνετ, οι εικόνες. Είμαι άνθρωπος της εικόνας. Όταν κάνω μια δουλειά σκανάρω τα πάντα γύρω μου και επιλέγω ό,τι μπορεί να «ακουμπήσει» αυτή την δουλειά. Το μάτι μου επιλέγει αυτό που ταιριάζει».Η δουλειά σου στην πίστα είναι διαφορετική από αυτή στο θέατρο;«Δουλειές είναι και οι δύο. Στο θέατρο χρειάζονται τρεις μήνες προετοιμασία στην πίστα χρειάζεται μία εβδομάδα. Διαφορετική διαδικασία αλλά το αποτέλεσμα πρέπει να είναι επιτυχημένο».Πώς μπορείς να σκηνοθετείς 7 με 10 Σαίξπηρ και 12 με 3 Πάολα;«Με τον πολύ απλό τρόπο: διαφορετικά. Τον τραγουδιστή τον σκηνοθετείς με βάση την προσωπικότητά του, αυτό που είναι και αυτό που κάνει. Το ένα βασίζεται σε μία προσωπικότητα και το άλλο σε ένα έργο και πολλές προσωπικότητες. Είναι όλο διαφορετικό».Το σκυλάδικο είναι βρισιά ή τίτλος τιμής;«Δεν ξέρω τι εννοούν με το σκυλάδικο… Καλώς ή κακώς στην Ελλάδα η μουσική λειτουργεί μέσα από το live. Δεν είναι όπως η Μαντόνα που κάνει εκατό συναυλίες το χρόνο. Στην Ελλάδα όλοι από τους έντεχνους ως τους σκυλάδες τραγουδούν σε μία σκηνή. Σε αυτή επικοινωνούν με τον κόσμο. Όπως θέλει το λέει ο καθένας: έντεχνο, μπουζούκια, μουσική σκηνή, σκυλάδικο. Δικό του πρόβλημα. Εγώ συνεργάζομαι με ανθρώπους που έχουν καλή φωνή και ισχυρή προσωπικότητα. Επίσης μεταφέρουν κάτι στον κόσμο που θέλει να τους ακούσει».Εσύ πηγαίνεις στα μπουζούκια;«Αμέ και μου αρέσει. Όταν υπήρχαν κλαμπ πήγαινα και χόρευα. Πήγαινα στην Ίμπιζα, χόρευα, εκτονωνόμουν και γύρναγα μια χαρά. Τώρα που δεν υπάρχουν κλαμπ πάω σε άλλα μαγαζιά. Είναι ανάγκη να εκτονωθείς με κάποιον τρόπο».Έχεις απωθημένα;«Όχι. Ποτέ δεν είχα. Είμαι τυχερός έχω κάνει πράγματα που μου αρέσουν και ζω όπως μου αρέσει. Μόνο την Μέριλιν Μονρόε θα ήθελα να έχω γνωρίζει και δεν τα κατάφερα».Υπάρχουν σταρ;«Στην Ελλάδα υπάρχουν άνθρωποι που έχουν star quality. Εγώ θεωρώ σταρ αυτούς που δεν προσπαθούν να είναι».Εσύ νιώθεις σταρ;«Όχι»Προσπάθησες να γίνεις;«Όχι. Προτιμώ να είμαι αντιστάρ»Photo Credit: Alexei Siozov for jenny.gr
