«Τον αγαπάς τον Τάκη»; Είναι η πρώτη ερώτηση που μου έρχεται στο μυαλό. Ίσως γιατί εγώ τον Τάκη Ζαχαράτο, τον αγαπώ πολύ. Και αναρωτιέμαι αν τελικά αυτοί που αγαπάς, αγαπούν τους εαυτούς τους και αυτό στο μεταδίδουν με έναν δικό τους, περίεργο τρόπο. «Νομίζω ναι, τον γλυκούλη μου. Τον έχω ταλαιπωρήσει πολύ αλλά τον αγαπώ». Ξαφνικά βουρκώνει και βάζει τα κλάματα. Αιφνιδιάζομαι και προσπαθώ να καταλάβω. «Τον αγάπησα μέσα από τα μάτια του Γιωργάκη που έχω βαφτίσει. Μου καθρέφτισε πολύ εμένα». Ο Τάκης είναι κι αυτός ένα μικρό παιδί. Γεμάτο συναίσθημα, όρεξη, τρέλα και ταλέντο, πολύ ταλέντο. Κλαίει, γελάει, τραγουδάει, χορεύει, παίζει και γεμίζει τα μάτια σου. Αν τον αγαπάς γεμίζει και την ζωή σου. Τώρα ετοιμάζεται να ταξιδέψει σε όλη την Ελλάδα με το «I am what I am» και να μας πάρει μαζί του στο δικό του αερόστατο…
Είσαι αυτό που είσαι τελικά;
«Και ευτυχώς και πολλά άλλα που δεν ήξερα. Ευτυχώς κάνω ανασκαφές και κάθε φορά ανακαλύπτω και κάτι καινούριο».
Πού τις κάνεις τις ανασκαφές σου;
«Όταν τελειώνει ένα έργο μετά πρέπει να κάνεις ένα ψάξιμο μέσα στον εαυτό σου, να δεις τι έχει μείνει, τι θες να κάνεις, ποιο θες να είναι το επόμενο βήμα… Όλο αυτό είναι ένα ταξίδι εσωτερικό, το οποίο νομίζω ότι με σώζει από όλο αυτό που συμβαίνει έξω, με σώζει από το να βαριέμαι, με κάνει δημιουργικό και ευτυχώς πιστεύω ότι αυτή η παιδικότητα, η τρέλα, η βουτιά μέσα μου βγάζοντας τον καλύτερο μου εαυτό και δίνοντάς τον στον κόσμο μου δίνει μεγάλη χαρά. Εύχομαι να δίνει το ίδιο και στον κόσμο γιατί αν δεν το μοιραστείς όλο αυτό δεν αξίζει τίποτα».
Την έχεις πάντα αυτή την αγωνία, να ανταποκρίνεται ο κόσμος;
«Αχ… τώρα να δεις πώς νιώθω. Δεν μου αρέσουν οι αρπαχτές, δεν μου αρέσει να επαναλαμβάνομαι. Τώρα η παράσταση είναι ολοκαίνουρια, το 70% είναι νέα τραγούδια. Ήμουν 10 ημέρες στο στούντιο κι έκανα νέα βίντεο, ψάχνω, προσπαθώ. Πάντα με ενδιέφερε να έχω μια σχέση ερωτική με το κοινό. Πώς είναι ο έρωτας που πρέπει να κρατάς τον άλλο πάντα σε εγρήγορση και να ανανεώνεσαι συνέχεια, ε λοιπόν τέτοια σχέση έχω με το κοινό. Όχι όμως με αγωνία αλλά με όρεξη, με τρέλα, με χαρά. Αυτές τις ημέρες που προσπαθώ να αντισταθώ και να βρω διεξόδους από όλο αυτό το μαύρο σύννεφο που είναι πάνω μας, γύρω μας και μέσα μας σου ορκίζομαι ότι είναι η πρώτη φορά που συνειδητοποιώ πόσο ευλογημένο πράγμα είναι αυτό που μου έδωσε ο Θεός να κάνω και πόσο είναι ένα αερόστατο με το οποίο μπορώ να δραπετεύσω από όλη αυτή την κατάσταση και να πάρω και κόσμο μαζί μου σε μια ευχάριστη εκδρομή διαφορετική. Το έχω πάρα πολύ ανάγκη να αγκαλιάσω τον κόσμο. Είναι κάτι που το λέω πρώτη φορά και με ξαφνιάζει που το λέω».
Γιατί;
«Δεν είχα τόσο πολύ αυτή την ανάγκη. Τώρα πια βλέπω ότι δεν υπάρχει φως στο τούνελ, ότι όλη αυτή σεισμική δόνηση που γίνεται στην χώρα μας δεν σταματά, τους φίλους μου να φεύγουν, να τρελαίνονται, να χάνουν τις δουλειές τους. Όλο αυτό λοιπόν που χτυπάει πολύ βαθιά και χάνεις ανθρώπους, φίλους, βλέπεις το τοπίο να αλλάζει με μεγάλη ταχύτητα, τα έγχρωμα γίνονται ασπρόμαυρα μου έχει βγει ανάποδα. Νιώθω τρομερά δημιουργικός. Γράφω με ενθουσιασμό, συνειδητοποιώ πόσο ωραίο είναι αυτό που κάνω και πόσο το αγαπώ».
Είσαι μόνος επάνω στη σκηνή. Είναι μοναχικό αυτό που κάνεις;
«Πάντα λειτουργώ με παρέα. Έχω συνεργάτες, αν και είναι one man show. Δεν είναι όμως έτσι. Μπορεί να αγοράζω τυριά και λαχανικά και να μου έρθει η ιδέα. Όχι δεν είναι μοναχικό. Άλλωστε πάντα μου άρεσε να μοιράζομαι τα πράγματα. Στο κομμωτήριο που είχα στην Πάτρα κλεινόμουν κι έκανα μεταμφιέσεις και το έκανα για τους φίλους μου. Την ίδια πλάκα που έκανα τότε την κάνω και τώρα. Μοναχικό για μένα είναι το να πάω δέκα μέρες διακοπές, να κλείσω τα τηλέφωνά μου και να κοιμάμαι. Όχι στην δουλειά μου. Εκεί θέλω να είμαι με κόσμο».
Αυτό που σου προσφέρει η δουλειά σου, όταν δεν δουλεύεις ποιος σου το δίνει;
«Μετά από πολύ καιρό θα σου πω ότι κατάλαβα να δέχομαι και την άλλη φάση, αυτό που λένε δηλαδή ότι ο άνθρωπος είναι σαν τις εποχές. Μετά από μια μεγάλη σεζόν μπορεί να έχεις κατάθλιψη, να αδειάσεις. Όταν στρεσάρεσαι πολύ, μετά έχεις ανάγκη να μην κάνεις τίποτα. Θέλω να φάω, να πιω, να πω γκομενικά με τους φίλους μου, να καθαρίσω το σπίτι μου, να κάνω πράγματα που δεν κάνω. Θέλω να γυρίζω στην κανονικότητά μου, είναι η άγκυρά μου αυτό. Για να υπάρχει το άλλο, πρέπει να υπάρχει και αυτό. Είναι αλληλένδετα. Όταν είσαι μικρός δεν το καταλαβαίνεις, όσο ωριμάζεις σε δέχεσαι ολόκληρο».
Τι σου λείπει;
«Η μαμά μου. Μου λείπουν τα πολύ απλά πράγματα. Τα μάτια της, τα χεράκια της, ο χαιρετισμός της από μακριά, η κουβέντα μην κουράζεσαι…»
Προσπαθείς αυτό που σου λείπει να το βρεις αλλού;
«Αυτό είναι μία παγίδα που αν πέσεις δεν έχει γυρισμό γιατί κανείς δεν μπορεί να σε αγαπήσει όσο η μητέρα σου. Ψάχνεις υποκατάστατα που μπορεί αν είναι αλκοόλ, ο μπαμπάς σου που δεν είναι μαμά σου, η φίλη σου που επίσης δεν μπορεί να είναι μαμά σου, και το σκληρό είναι όταν καταλαβαίνεις ότι δεν θα ξαναυπάρξει. Κρατώ όλους τους τόνους αγάπης και τις πληροφορίες μέσα μου. Κατάλαβα ότι μου λείπει αλλά την έχω μέσα μου, στο δέρμα μου, στο χαμόγελό μου…»
Τι σημαίνει για σένα η Μαρινέλλα;
«Είναι η άλλη μου μητέρα της καλλιτεχνίας. Είναι ένα Πανεπιστήμιο που μελέτησα και συνεχίζω να μελετώ και είναι από τις σπάνιες περιπτώσεις που αυτό που είδα στη σκηνή είδα και στη ζωή. Είναι απίστευτη μαμά, γιαγιά, φίλη, καλλιτέχνης. Πολύπλευρη, έξυπνη, δοτική και σαρωτική. Η Μαρινέλλα είναι ο λόγος που βρίσκομαι στη σκηνή. Τεσσάρων ετών την άκουσα στο ραδιόφωνο και είπα ότι αν δεν μου τη φέρετε δεν ξανατρώω. Έκανα απεργία πείνας τέσσερις μέρες. Άρχισαν λοιπόν να μου γράφουν ψεύτικα γράμματα, ότι δηλαδή η κυρία Μαρινέλλα λείπει στο εξωτερικό και θα έρθει. Είναι καρμική αυτή η σχέση. Είμαι πολύ τυχερός που αυτή γυναίκα από ένα ραδιόφωνο μου έδωσε ένα σήμα και μία κατεύθυνση και είμαι τρομερά τυχερός που αυτή η γυναίκα υπάρχει στη ζωή μου. Είναι ο άνθρωπος που αναπλήρωσε τεράστιο κομμάτι από το κενό της μητέρας μου και είναι για μένα ένας θησαυρός. Τον χειμώνα θα είμαστε μαζί στο Παλλάς και νιώθω απίστευτη συγκίνηση».
Ο έρωτας χωράει μέσα σε όλα αυτά;
«Όταν είναι ο έρωτας να τρυπώσει θα την βρει την άκρη. Το θέμα είναι να είμαστε ανοιχτοί και να έχουμε ξεμπλοκάρει. Από διάφορα τραύματα που μπορεί να κουβαλάμε κλείνουμε την πόρτα και δεν πλησιάζει κάποιος. Φεύγει. Για να βρεις τον κατάλληλο άνθρωπο πρέπει να έχεις καθαρίσει τον εαυτό σου από όλες τις φοβίες που έχεις για τις σχέσεις».
Εσύ το έχεις κάνει;
«Το δουλεύω. Αυτή η κατάδυση που σου είπα ότι γίνεται για την δουλειά μου γίνεται και για τον εαυτό μου. Θεωρώ ότι ο λόγος που είμαστε εδώ είναι για να αξιοποιήσουμε αυτό που μας έδωσε ο Θεός όσο το δυνατόν καλύτερα. Αν δεν λάμψεις ως άνθρωπος δεν θα λάμψεις και ως καλλιτέχνης. Πρέπει οι ρίζες να βαθαίνουν για να δυναμώνει το υπόλοιπο».
