Έχει μια αθωότητα στο βλέμμα που σωματικά εκδηλώνεται με μία συστολή που σχεδόν συρρικνώνει το ύψος του. Κάνει επιτυχίες σχεδόν αθόρυβα ενώ καταφέρνει και ζει μακριά από την δημοσιότητα. Ο Βλαδίμηρος Κυριακίδης παρών τηλεοπτικά και θεατρικά αυτή τη σεζόν και μάλιστα μέσα από επιτυχημένες δουλειές που έχουμε ξαναδεί στο παρελθόν μίλησε στο jenny.gr για τέχνη, πολιτική, ζωή και για όλα όσα τον θυμώνουν.
Αυτή την χρονιά ξανασυναντιέστε με τον «Άμλετ Β’» στο θέατρο και με τον Ηλία στην τηλεοπτική «Μουρμούρα».
Εκτός από την επιτυχία για ποιους άλλους λόγους επιστρέφετε σε γνώριμα μονοπάτια;
«Ο Αμλετ ο Β΄ κάθε φορά είναι ένας μεγάλος πειρασμός. Πριν από δεκαεπτά χρόνια άρχισα να δοκιμάζω στο θέατρο, το interactive το οποίο είναι τεχνική με υποτεχνικές. Ο Άμλετ ο Β΄ έχει κρυμμένες πολλές τεχνικές μέσα του. Παίρνει στοιχεία από την φάρσα, από το μπουλβάρ, το δράμα, το stand up comedy και από πολλά είδη θεάτρου. Γι αυτό και η συγκεκριμένη παράσταση είναι δύσκολη για όλους μας υποκριτικά. Γι αυτό με ιντριγκάρει τόσο πολύ όχι μόνο επειδή ξέραμε ότι αρέσει πολύ στον κόσμο και θα έχει εμπορική επιτυχία. Όσον αφορά στη «Μουρμούρα» έχω δηλώσει στο κανάλι ότι και δεκαπέντε χρόνια να παίζεται ακόμη εγώ θα είμαι εκεί για τους ίδιους ακριβώς λόγους. Έχουμε εξελιχθεί μέσα σε αυτή τη σειρά. Ευτυχώς τα κείμενα που έρχονται δεν έχουν πέσει. Αυτό μας δίνει μια γερή βάση για να μπορέσουμε να συνεχίσουμε. Είναι αρκετά δύσκολο γιατί είμαστε μόνο δύο άνθρωποι που πρέπει καθημερινά και για τέταρτη χρονιά να ελισσόμαστε. Θα μπορούσε να έχει συνηθίσει ο ένας τον άλλο κι όμως υπάρχει ακόμη μία φλόγα γιατί από πίσω υπάρχουν αυτά τα κείμενα, η σκηνοθεσία και η παραγωγή».
Θεωρείτε ότι έχει αλλάξει το γούστο της κόσμου λόγω κρίσης;
«Δεν έχει αλλάξει κάτι. Στα 55 μου πιστεύω ότι έχουμε αντιμετωπίσει ξανά δύσκολες καταστάσεις. Όταν υπάρχει κοινωνική αναταραχή υπάρχει συσπείρωση μέσα στο θέατρο. Την γλώσσα του θεάτρου την αλλάζουμε εμείς οι καλλιτέχνες δεν είναι η απαίτηση του κόσμου που θα την επηρεάσει. Εμείς στρώνουμε το χαλί για να περπατήσει το κοινό. Είμαι σίγουρος ότι το κοινό είναι πανέξυπνο, όταν έρχεται στην παράσταση λειτουργεί με το συναίσθημα γι αυτό και δεν μπορείς να το ξεγελάσεις. Γι αυτό και αναγνωρίζει το πρόχειρο και το μέτριο. Το μυστικό με τον θεατή είναι ότι πρέπει να ταξιδέψει μαζί σου για δύο ώρες. Δεν πρέπει να σκέφτεται εκείνο το διάστημα. Αφότου φύγει από την παράσταση πρέπει να σκέφτεται».
Αυτό αφορά μόνο το θέατρο υποθέτω…
«Και η τηλεόραση, δίχως να έχει παιδαγωγικό χαρακτήρα, τη δουλειά που είναι να κάνει την κάνει. Μπορεί να κερδίσει πάλι ο θεατής από κάποια προγράμματα. Υπάρχουν παραδείγματα. Κι εκεί διαμορφώνονται χαρακτήρες. Το να αναγνωρίζει κάποιος στην «Μουρμούρα» τον εαυτό του και να γελά μέσα από τα λάθη του, αυτό σημαίνει ότι ασκεί κριτική και στον εαυτό του και να εξελιχθεί και να γίνει καλύτερος».
Ανησυχείτε για το ενδεχόμενο του «μαύρου» στην τηλεόραση και με όσα συμβαίνουν;
«Επειδή θεωρώ ότι το θέμα είναι πολιτικό και υπάρχει από πίσω μία ολόκληρη πολιτική διαδικασία δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα όσο παρουσιάζονται. Ο,τι και να σκεφτούμε χωράει μέσα. Οπότε το μέλλον για τα κανάλια και για το ποια θα πάρουν άδεια ή όχι δε νομίζω ότι με απασχολεί πολύ διότι έχω ζήσει και χειρότερες καταστάσεις. Εκείνο που με στεναχωρεί είναι όμως ότι έτσι όπως τα παρουσιάζουν, παρουσιάζουν ότι κάποιοι από εμάς και κάποιοι καναλάρχες θησαυρίζουμε μέσα από αυτό. Σε συνδυασμό με την λογική του Έλληνα «να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα» το κοινό νομίζει ότι είμαστε κάποιοι που πάμε, περνάμε την ώρα μας, δεν είμαστε ουσιαστικοί άνθρωποι. Πιστεύουν ότι είμαστε λίγο αρπακολατζήδες. Πρέπει να καταλάβει το κοινό ότι αν κλείσουν τα κανάλια θα βρεθούν στο δρόμο οικογένειες. Τότε, αυτοί που τώρα λένε να κλείσουν αυτοί θα μας πληρώνουν μετά. Όσο αυξάνεται η ανεργία τόσο πιο πολύ τα παίρνει η φορολογία. Δυστυχώς η πολιτική είναι μόνο φορολογική, εκεί καταντήσαμε. Τώρα σε ό,τι αφορά αυτό που πιστεύω, νομίζω θα τα βρούνε μεταξύ τους, θα τα μοιράσουνε. Κάποιες υγιείς επιχειρήσεις όπως ο Alpha, δεν τις κλείνεις».
Η κατάσταση είναι γενικευμένη ή αφορά μόνο το τηλεοπτικό τοπίο;
«Κάποτε υπήρχε η παραπληροφόρηση, τώρα υπάρχει η υπερπληροφόρηση. Είναι χειρότερο μπέρδεμα για τον λαό. Θα σας εξηγήσω γιατί. Η εκπαίδευσή μας είναι στα Τάρταρα, βγαίνουμε ως άχρηστα μέλη μιας κοινωνίας που πιστεύουμε ότι πρέπει να τα’ αρπάξουμε όλα γρήγορα και τώρα. Να γίνουμε δηλαδή όμορφοι και πλούσιοι, να έχουμε γυναίκες , αμάξια, λεφτά να ξοδεύουμε και να μην κουραστούμε κιόλας. Αυτή δεν είναι λογική μιας κοινωνίας, είναι το παράλογο. Μας έμαθαν να λειτουργούμε μόνο με καπιταλιστικούς όρους και η δυστυχία είναι ότι ο καπιταλισμός έχει πεθάνει, δεν υπάρχει. Η κοινωνία μαστίζεται από υπερπληροφόρηση. Βγαίνουν κάποιοι τύποι και χρησιμοποιούν δύσκολες και άγνωστες λέξεις όπως τα στρες τεστ. Εγώ έκανα τρεις μήνες να καταλάβω τι είναι τα στρες τεστς. Οπότε ο κακομοίρης ο λαός όταν βομβαρδίζεται για πράγματα που δεν τον αφορούν τα χάνει. Ξαφνικά επειδή τα ξέρουμε όλα πάρα πολύ λίγο γινόμαστε παράγοντες της Ελλάδος. Τα ξέρουμε καλύτερα από πολιτικούς, νομοθέτες. Θεωρούμε τον εαυτό μας πιο σπουδαίο από τον διπλανό. Επίσης πρέπει να καταλάβουμε πάρα πολύ καλά ότι οι υπερεξουσίες δεν θέλουν χρήσιμους πολιτικούς. Τον χρήσιμο, τον μορφωμένο και τον ικανό δεν τον θέλουν γιατί είναι εμπόδιο. Τοποθετούν καθαρόαιμους υπαλλήλους, ανδρείκελα που θα κάνουν ό,τι θέλουν. Δυστυχώς δεν μπορεί να γίνει διαφορετικά διότι έχουμε επενδύσει σε οικονομικοπολιτικό σύστημα που έχει οδηγήσει σε τεράστια αδιέξοδα και έτσι καταδυναστεύεται και η ψυχοσύνθεση του λαού και οι μισοί έχουν πέσει σε κατάθλιψη και οι άλλοι μισοί στην φτώχεια και την δυστυχία».
Εσείς πώς νιώθετε;
«Θυμώνω, γιατί δεν θέλω να θεωρούν ότι είμαστε όλοι βλάκες. Δεν μπορεί να μας έχουν τρελάνει όλους και να βγαίνουν να λένε αυτά που λένε, και να είναι ακόμη στην εξουσία. Δεν παίρνω θέση αριστερή ή δεξιά, αυτό που με ενδιαφέρει είναι η ιδεολογία. Η πολιτική είναι ύψιστη τέχνη, αλλά η πολιτική που ήξερα παλιά όχι αυτό που ζούμε τώρα. Έχουν κάνει τραγικά λάθη και ακόμη υπάρχουν».
Ωραία, συμφωνούμε. Και τι κάνει ο καθένας γι αυτό; Η μάλλον τι μπορεί να κάνει;
«Ο καθένας κάνει αυτό που μπορεί. Για παράδειγμα εγώ μιλάω σε εσάς κι αυτά που λέω θα βγουν γραμμένα και μπορεί να επηρεάσω δυο ανθρώπους έστω. Μιλώ σαν πολίτης».
Όταν τελειώνει όλο αυτό πώς χαλαρώνετε;
«Ακούω μουσική, διαβάζω και συναντώ δυο τρεις φίλους. Απλά πράγματα».
Ελπίζετε σε καλύτερες ημέρες;
«Επειδή όλη μας η υπόσταση είναι πολιτική, όχι δεν ελπίζω. Το πρόβλημα είναι παγκόσμιο, δεν αφορά μόνο τη χώρα μας. Αφορά την Ευρώπη, τον κόσμο όλο. Είμαστε όλοι παροπλισμένοι. Είμαι θυμωμένος. Έχουμε χάσει την αγνότητα, την αθωότητα της παλιάς ελληνικής κοινωνίας. Τότε που αφήναμε τις πόρτες ανοιχτές. Αυτό πονάει πιο πολύ και αυτό θα το πληρώσουμε στο μέλλον».
Φωτογραφίες: Ιφιγένεια Φιλοπούλου
